Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Αυτό που...

Και τι είναι αυτό που σε κάνει να σπας τα βράδια;
Τι γίνεται και... κάτι αλλάζει...
Ξέρεις, μπορεί να θες να είσαι αισιόδοξος αλλά κάτι συμβαίνει και δεν αντέχεις και λες δεν αξίζει και το αξίζω...

Κάποιος κάποτε μου είπε πως ζούμε πολλά κακά μαζεμένα για να ζήσουμε μια στιγμή κάτι καλό... και μετά πάλι από την αρχή.

Νομίζω το πιστεύω κι εγώ πια, δεν το πίστευα γιατί ξέρω γω είμαι αισιόδοξο άτομο και πάντα μα πάντα θα χαμογελάσω και στα χειρότερα...
Θα μου πεις τι τόσο κακό έχεις ζήσει εσύ πια, σε λίγο κλείνεις τα 20, τι σου βαραίνει τόσο την ψυχή;
Και να θέλει κάποιος δεν ξέρω αν μπορώ να εξηγήσω αλλά πλέον μαζεύονται τόσα πολλά μέσα μου κι ακούω τόσα γύρω μου που δεν θέλω να τα ξέρω...

Κι αυτή η αγκαλιά που ζητάμε είναι μια αγκαλιά τίποτα παραπάνω, που όμως δείχνει τόσα πολλά. Και δεν ξέρω ρε γαμώτο μου, δεν ξέρω. Θέλω να αλλάξω τόσα πολλά και ξεχνάω να αλλάξω την διάθεσή μου πλεόν.

...τουλάχιστον δεν θα σταματήσω ποτέ μα ποτέ να κάνω όνειρα, αυτά σε πάνε μπροστά...
Εκεί θα γυρεύουμε τις όμορφες αναμνήσεις και τα θέλω που έρχονται...


(To be continued)

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Η συνομωσία της σιωπής

Καλάβρυτα, ένα μεγάλο "χωριό" της Πελοποννήσου το οποίο περιβάλλεται από πολλά ελατοδάση και πολλά ζώα τα έχουν σαν δικό τους σπίτι. Όπως κάθε καλοκαίρι έμεινα αρκετές μέρες στο Λεχούρι, το οποίο είναι η ιδιαίτερη πατρίδα της μαμάς μου. Το Λεχούρι είναι το τελευταίο χωριό ανεβαίνοντας το βουνό και περιτριγυρίζεται από βουνά με ελατοδάση. Με λίγη παρατηρητικότητα διαπιστώσαμε πως κάτι "έλειπε" από ένα από τα βουνά. Έλειπαν έλατα. Έλατα χρόνων, έλατα όμορφα και περήφανα που στέκονταν εκεί πριν ακόμη γεννηθεί ο παππούς μου εκεί.

 Βλέπετε το βουνό με τη χαράδρα στη μέση, στα δεξιά της φωτογραφίας; Είναι το βουνό που καταστρέφουν.


Συγκριτική φωτογραφία ενός σημείου του ίδιου βουνού. Τραβήχτηκαν την ίδια ώρα, με διαφορά 2 χρόνων. Η μία το 2010 και η άλλη το 2012.

Αυτό που με στεναχώρησε περισσότερο από όλα είναι το γεγονός ότι οι κάτοικοι του χωριού ήξεραν για αυτή την οικολογική καταστροφή και μάλιστα μερικοί ήταν και είναι μέρος αυτής. Έχουν σαν κύρια δουλειά τους να πουλούν τα έλατα που παράνομα έχουν κόψει. Κάθε καλοκαίρι πάνε και τσεκουρώνουν την βάση του κορμού τους, μα δεν τα κόβουν. Περιμένουν τον χειμώνα να ρίξει χιόνι, να πέσει βάρος στα δέντρα. Ύστερα αυτά να πέσουν, να ξεραθούν και τον επόμενο Σεπτέμβρη να τα μαζέψουν έτοιμα, ξερά και κατάλληλα για τζάκι.
 Κανείς δεν λέει τίποτα όμως.
Φοβούνται; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως σε λίγα χρόνια θα βγαίνω στην αυλή του σπιτιού μου και θα βλέπω ένα καραφλό βουνό. Όχι μόνο από έλατα αλλά κι από ζωή. Κι αυτό είναι κάτι που δεν θέλω.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Ένα τραγούδι και μια ιστορία για όλα αυτά τα ''δεν μπορώ'' που πιστέψαμε.

- "Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"
- "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.
- "Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορία..."
Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών.
Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος.
Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.
Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων.
Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα.
Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση.
Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι.
Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί.
Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο...
...Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...

"Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου.
Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα.
Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα:
"Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθισε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:
"Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!

Του Χόρχε Μπουκάι 
 

Lazy Sunday

Καλό μήνα!!! Όμορφη Κυριακή, με ήλιο και λίγο αεράκι έτσι να σπάει αυτή η περίεργη ζέστη της πόλης.
Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να διαβάζω για την εξεταστική, δύσκολη όμως βρε αδερφάκι μου η εαρινή. Δεν είναι πράγματα αυτά, μέσα στο κατακαλόκαιρο να έχουμε διάβασμα, ε; :P
Δεν δίνω σημασία καμία στο διάβασμα για λίγο καιρό, το μυαλό μου χάνεται στη σκέψη των διακοπών που έρχονται. Σαντορίνη! Σκέφτομαι τα όμορφα βράδια δίπλα στη θάλασσα και τα υπόλοιπα στη βεράντα του σπιτιού της καλής μου φίλης που θα με φιλοξενήσει και απλά χαμογελάω...
Πίνω γλυκό καφεδάκι να με ξυπνήσει, χθες το βράδυ κοιμήθηκα αργά.
 Η μυρωδιά της χθεσινής νύχτας είχε κάτι από τυροκαυτερή, καβουροσαλάτα και ρακόμελο. Όμορφη βραδιά.
 Μαζί με τις προηγούμενες μέρες θα ήθελα να υπήρχεικ και κάτι από έρωτα κι αγάπη και γέλια... Κάτι γλυκό.
Τον καλοκαιρινό έρωτα δεν τον πίστευα. Τώρα φέτος πως άλλαξα γνώμη μην ρωτήσεις, θέλω να τον ζήσω με κάποιον τρόπο πάντως. Με τη χθεσινοβραδινή παρέα μου συζητούσα αυτό που λένε πολλοί τώρα τελευταία. "Θέλω να ερωτευτώ!" Μάλλον έχει επικρατήσει η άποψη πως άμα ερωτευτούμε θα τα δούμε όλα (ή σχεδόν όλα) όμορφα αυτήν την περίοδο... Εγώ συμφωνώ. Και το πιστεύω κι εγώ. Όταν ερωτεύεσαι όλα γίνονται καλύτερα, όλα είναι πιο εύκολα. Σου δίνουν δύναμη οι πεταλούδες; Δεν ξέρω. Η σκέψη του/της; Τα φιλιά του/της; Μακάρι...






*έλα να πετάξουμε μαζί πάνω από το φεγγάρι και τ'αστέρια...*





 
*Δώσ'μου ένα φιλάκι κι έλα πιο κοντά...*

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

A for Athens

Που θα πάμε για καφέ;
Πάμε Θησείο;
Πάλι ρε; Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει.
Πάμε θάλασσα;
Μακριά γαμώτο...
Ρε, πάμε στο Μοναστηράκι στο καινούριο το A for Athens;


Για καφετεριομπάρ ο λόγος. Το σνόμπαρα στην αρχή να πω την αλήθεια μου, νόμιζα θα ήταν υπερβολικά ακριβό επειδή είναι στο roof garden του ομώνυμου ξενοδοχείο στo Μοναστηράκι.
Μάντεψε όμως. Άλλαξα γνώμη με το που έβγαλα το πόδι μου από το ασανσέρ! Κοίτα τι είδα:

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ θέα δεν είναι; Μιλάμε είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Στον 6ο όροφο του ξενοδοχείου βρίσκεται, είχε κι ένα ευχάριστο αεράκι που δεν σε έκανε να σκας ακόμη.
Ο freddo cappuccino 4,80 ευρώ. Καλά, φτηνό δεν τον λες. Με τέτοια θέα και σε καφετέρια ξενοδοχείου όμως, την κατάπιαμε την τιμή.
Ντάξει, έπαιξε και το ρόλο της η Ακρόπολη και η πανέμορφη Πλάκα απο κάτω!
Στο σύνολο πιστεύω πως αξίζει να πας για απογευματινό καφέ εκεί ή για ένα ποτάκι στην ταράτσα, να βλέπεις και τα 5-6 αστεράκια που έχουν καταφέρει να φαίνονται ακόμη στον αθηναϊκό ουρανό.

Τα φιλιά μου :-)

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Φοιτητικές εκλογές

Εκλογές, εκλογές, εκλογές. Μόνο αυτό ακούμε τους τελευταίους μήνες. Για καλή μου τύχη (ή κακή μου, όπως θες πάρ 'το) έριξα τις 2 πρώτες μου ψήφους φέτος! Μία στις βουλευτικές και μία στις φοιτητικές. Το αποτέλεσμα των βουλευτικών δεν θα το σχολιάσω σε αυτήν την ανάρτηση γιατί θα γυρίσω στα τετριμμένα κάτι που δεν θέλω. Πάω στις φοιτητικές, μιας κι είμαι πρωτοετής και δεν της είχα καν σκεφτεί μπαίνοντας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

   Οι περισσότεροι θυμούνται την πρώτη μέρα στη σχολή που μας προσεγγίζουν "οι καλοί Σαμαρείτες" με το χαμόγελο στα χείλη για να μας βοηθήσουν να γραφτούμε και να μας δείξουν τον "καλό δρόμο". Να προσαρμοστούμε στη ρουτίνα, να προσανατολιστούμε στο κτίριο, άλλους low profile μαθητές να αναπτύξουν την κοινωνικότητά τους και να βρουν φίλους. Που να φανταστούμε τότε εμείς οι άβγαλτοι ότι όλο αυτό είναι ψάρεμα μελλοντικών ψηφοφόρων.
    Πρώτο και κύριο επιχείρημα του κάθε κομματόσκυλου είναι πως αν γραφτείς στο κόμμα θα έχεις σίγουρη επιτυχία στη σχολή σου. Οι τρόποι που το καταφέρνουν ποικίλλουν. Πρώτα απ'όλα η αποκλειστικότητα των βοηθητικών σημειώσεων και για τα πιο δύσκολα μαθήματα οι έτοιμες εργασίες. Παρένθεση εδώ. Έτυχε να πέσουν στα χέρια μου αυτές οι λεγόμενες σημειώσεις, κι όχι μόνο ήταν ελλιπείς, αλλά είχαν και πράγματα που δεν είχαμε διδαχθεί μέσα. Αυτό από μένα που δεν χάνω ούτε μία ώρα μαθήματος.
   Συνεχίζουμε λοιπόν.
   Άλλο ένα συνηθισμένο πλέον φαινόμενο είναι οι έξοδοι στα μπουζούκια της πόλης, όπου ο κάθε μπουζουκόβιος μπαίνει στο τρυπάκι να αδράξει την ευκαιρία αφού τα κόμματα έχουν φροντίσει για την υποτιθέμενη έκπτωση στο μπουκάλι. Όλο αυτό το τρυπάκι πάει πακέτο με τις γνωριμίες, τις παρέες και γενικά με την κοινωνικοποίηση του ατόμου υποσχόμενη μέχρι και τις γκομενοδουλειές.
   Σε μικρογραφία αν το δεις, τα ΤΕΙ, τα πανεπιστήμια κι όλες οι υπόλοιπες σχολές λειτουργούν με χάρες και ρουσφέτια. Το κάθε κόμμα, βέβαια, δεν κάνει όλες αυτές τις δράσεις από την καλή του την καρδιά αλλά για το ψάρεμα των ψηφοφόρων οι οποίοι στην τελική νιώθουν υποχρεωμένοι να τους ψηφίσουν άβουλα εντελώς χωρίς πολιτικό υπόβαθρο και συνείδηση.
   Επόμενο αυτής της κατάστασης είναι η εκλογή μιας παράταξης η οποία παίρνει γραμμή από μεγάλα κόμματα, δεν αντιπροσωπεύει ουσιαστικά τους φοιτητές και δεν προτάσσει σημαντικά θέματα στις συνελεύσεις. Το μόνο που ξέρουν είναι τσιγάρο-τάβλι-αραλίκι, ναι; Κατασκευάζουν έτσι μια "ιδεολογία", την οποία θα ακολουθήσουν οι φοιτητές και στη μετέπειτα ζωή τους, για τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας που δεν μας χωράει όλους αλλά μόνο τους πελάτες-ψηφοφόρους.
   Η ψήφος που σου ζητάνε δεν είναι απλά ένα ηλίθιο χαρτάκι σε ένα φάκελο, σημαίνει ταυτόχρονα ότι ταυτίζεσαι με την ιδεολογία της κάθε παράταξης. Αυτόματα συναινείς και ταυτόχρονα παραιτείσαι από τις ιδέες σου και τους αφήνεις να αποφασίζουν για σένα. Έτσι καλλιεργούνται ηλίθιες λογικές με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μην μπαίνουν καν στον κόπο να ασχοληθούν με τα ζητήματα που τους αφορούν. Ψηφίζουν μια παράταξη και η συμμετοχή τους τελειώνει εκεί.

   Σήμερα είχα μια κουβέντα με την παρέα μου στη σχολή, όλοι συμφωνήσαμε πως παρά το εκπληκτικό ποσοστό αυτοδυναμίας που πήρε το πρώτο κόμμα, τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα.
Λάθος βασικά. Σταμάτησαν πια να μας παίρνουν τηλέφωνα κάθε μέρα επι δύο βδομάδες για να μας ρωτήσουν αν είμαστε καλά. Και να μην ξεχάσουμε να τους "βοηθήσουμε".

Περιττό να σας πω πως πια όλοι αυτοί οι αυτοδύναμοι νικητές γυρίσαν σε μετεκλογικούς ρυθμούς δηλ. πλήρους αδιαφορίας!

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες.
 

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Keep calm and...

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ, με μεγάλο ενδιαφέρον είναι η αλήθεια, τις επισκέψεις του blog. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα χωρίς να χρησιμοποιήσω στατιστικές και λοιπές επιστήμες πως η πιο δημοφιλής ανάρτηση είναι αυτή http://authpoupernaei.blogspot.com/2011/11/blog-post.html

Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που όλοι λέμε:

Εγώ το λέω πάντως. :Ρ Λοιπόν εκεί τα χάνεις, όσο μικρό ή μεγάλο είναι το πρόβλημα σου. Και μετά... τι; Ψάχνουμε το αποκούμπι μας...
Θέλω να πιστεύω πως ψάχνουμε έναν τρόπο, μια δικαιολογία, μια αφορμή να πιαστούμε από κάπου... Έλλειψη δύναμης και αποφασιστικότητας; Δεν ξέρω... Είναι ίσως αυτό το τόσο μικρό που θέλουμε για να συνεχίζουμε να προσπαθούμε και κυρίως να ζούμε γιατί αυτή τη ζωή ήρθαμε να τη ζήσουμε κι όχι να την αμελούμε...


 "Στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Αν δεν πάνε δεν είναι το τέλος!"
Προφανώς κι αυτή η φράση δεν είναι πανάκεια για κάθε δύσκολη στιγμή όμως σε βοηθάει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Βέβαια, μην ξεχνάτε και το άλλο. Υπάρχει κι άλλη μια φράση.
"THEY SAY THAT TIME CHANGES THINGS, but YOU ACTUALLY HAVE TO change THEM YOURSELF."
Αυτό από Andy Warhol.

Προσωπικά αν τα συνδυάσω και τα δύο καταλαβαίνω πως ναι, όλα θα πάνε καλά. Μην περιμένεις όμως να πάνε καλά όλα δια μαγείας. Πρέπει να βάλεις και το δικό σου χεράκι για να γίνει αυτό που επιθυμείς. Ένας έρωτας, υγεία, νέα δουλειά, νέα εμφάνιση, καλύτερη ζωή, όποια κι αν είναι η ευχή σου δεν μπορείς να περιμένεις άπραγος γι'αυτή. Τίποτα δεν μας χαρίζεται εδώ κι αυτό το έχω καταλάβει από όσα έχω αναθεωρήσει τον τελευταίο καιρό, από τα φιλικά μέχρι τα οικογενειακά και τα της δουλειάς.

Πάντως σίγουρα: 

Και στην τελική όλα θα πάνε καλά στο τέλος, ναι θα πάνε, πάντα με τη δική μας βοήθεια κι αν κάποτε όλα στραβώσουν 
χαχαχα! Καληνύχταααααααααααα!!! 

Keep calm and smile, παιδιά :-)

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Ημερολόγιο

Δημιουργία νέας ανάρτησης. Πάμε!

Έχω πολλά να σας πω. Και τι δεν έγινε σε μια βδομάδα!

 Κυριακή μεσημεριανός καφές στη Μαρίνα Ζέας με βόλτα στο Πασαλιμάνι. Τα λόγια περιττά. 
 Καλή παρέα και καφές στην "Πισίνα". Είναι που τέτοιες μέρες που έχει έξω χαρά θεού, το χαίρεσαι να βλέπεις θάλασσα! Η φάση λέει "take me back". Με την πρώτη ευκαιρία έχω φύγει!

Ύστερα τα γνωστά. Ξανάνοιξε η σχολή μετά το Πάσχα. Τι ανυπομονησία είχα! Εντάξει, δεν σας δουλεύω, προφανώς και το προηγούμενο βράδυ δεν ήθελα να ξυπνήσω για να πάω. Μετά σκέφτεσαι όμως τον καφέ στο κυλικείο ή στα κιόσκια και όλες τις μαλακίες που θα λες με την παρέα των 16(!) ατόμων και χαζοχαίρεσαι. (Εδώ μια φίλη θα μου έλεγε "κούνα και τ'αυτάκια.") Γκρίνιαξα λίγο για το βαρύ πρόγραμμα αλλά στο τέλος το συνήθισα.
Σήμερα είχα και δουλειά. Την κοπανάω τις Παρασκευές από το μάθημα (άλλο που δεν ήθελα!). Τώρα που άρχισα να δουλεύω κατάλαβα πολλά πράγματα:
1) Έχω πει το ψωμί ψωμάκι και κάνω όση μπορώ περισσότερη οικονομία. Άκουσα και κάτι του στυλ "σιγά μωρή κι εσύ, 2 μήνες δούλεψες". Όταν εσύ θα πάρεις τον κωλαράκο σου από τον καναπέ θα τα πούμε. Τίποτα δεν σου χαρίζεται απλόχερα στη ζωή. Αν δεν κοπιάσεις, δεν θα μάθεις!
2) Εμείς οι άνθρωποι είμαστε καχύποπτοι και παράξενοι. Μια οδοντόκρεμα προωθώ σε ένα super market κυρά μου, όχι χασίσι!
3) και τελευταίο... η ευγένεια είναι η άλλη μισή αρχοντιά της καθαριότητας. Ακόμα κι ένα αγενές βλέμμα μπορεί να σε κάνει σκουπίδι. Θα μου πεις, εσύ φταις που τα παίρνεις κατάκαρδα. Ίσως να φταίω κι εγώ, δεν ξέρω...

Τώρα η φάση λέει "είμαι πτώμα". Αύριο πάλι δουλειά 10 με 6 το απόγευμα. Κουράγιο θα μου πω και θα σας καληνυχτίσω με χαμόγελο για να πάει καλά η αυριανή μέρα. Μέχρι τον κυριακάτικο καφέ στη θάλασσα εύχομαι να περνάμε αλλιώς κι αλλιώτικα, να ταξιδεύουμε για να ξεχνιόμαστε κι όλα τα άλλα έρχονται... :-)

Καλό βράδυ!!

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Κυριακή του Πάσχα

Οικογένεια, φωνές και γέλια
γλυκά μες στα μέλια
Αρνάκι και κατσικάκι στα πιάτα
τσουγκρίσματα κόκκινα και μαχαιροπήρουνα να γλυκοκοιτάζουν τα πάντα
Ένας σκύλος να ζητιανεύει μια μπουκιά από τη μυρωδιά
Αμέθυστο κρασί στο ποτήρι,
τσιν τσιν! Και του χρόνου!

Κάπως έτσι ήταν το δικό μου Πάσχα. Το δικό σου; 
Χρόνια πολλά!!!




Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Θέλω...

 Διονυσίου Αρεοπαγίτου σήμερα. Όμορφη βόλτα. Ξέχασα να πάρω την ψηφιακή μαζί, δυστυχώς γιατί ήταν ιδανικά. Καθόλου κόσμος, ένας καλλιτέχνης του δρόμου έπαιζε μια άκρως ερωτική τζαζ μουσική. Πάμε από την αρχή. Κατεβαίνω Θησείο λοιπόν, ανεβαίνω την Αποστόλου Παύλου.



Στο καφέ Μέντωρ 9 παρά και παίζουν ακόμη τάβλι, λίγο πιο πάνω η "πασαρέλα" μετά το Αθηναίων Πολιτεία, η Κίρκη, το Chocolat.
Κοντοστέκομαι στα πεζουλάκια που γεμίζουν γλυκά ζευγάρια μόλις ανοίξει ο καιρός και μας κάνουν εμάς τις 'λεύτερες να ζηλεύουμε που δεν κάνουμε πίτσου πίτσου απέναντι από την Ακρόπολη. Ήταν 2 ζευγάρια και τα ζήλεψα να σας πω την αλήθεια μου, με την καλή έννοια. "Θέλω κι εγώ..."
Λίγο πιο πάνω, ανάμεσα στην Αγία Μαρίνα και τον Λουμπαρδιάρη ένας έπαιζε το "The winner takes it all".
Φτάνω στην Αεροπαγίτου, ψυχή δεν υπήρχε... Στην μικρή εκκλησίτσα γινόταν η λειτουργία της Μεγάλης Τετάρτης. Κοντοστέκομαι για 2η φορά και κοιτάω τα σπίτια. Πόσο όμορφα και μεγαλοπρεπή ήταν δίπλα στην Ακρόπολη... Μου είχαν πει πως η Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι ο πιο ακριβός δρόμος στον κόσμο, με το δίκιο του έχω να πω! Δεν είναι μόνο που βλέπουν την Ακρόπολη... Εκπέμπουν αέρα μιας άλλης εποχής!



Στροφή στην Πλάκα και τα Αναφιώτικα. Έκει υπήρχε μια κίνηση από κόσμο. Ίσα που έλεγες sorry δηλαδή σε μερικούς τουρίστες για να περάσεις. Κυδαθηναίων και Αδριανού γωνία. Εδώ στρίβω και κατεβαίνω προς Μοναστηράκι. Εκεί που ήμουν έτοιμη να πάρω το τρένο για το γυρισμό στο σπίτι είπα να πάω παραπέρα περπατώντας. Έτσι περπάτησα παράλληλα με τις γραμμές του τρένου, δίπλα στην Αρχαία Αγορά. Έφτασα εκεί όπου ξεκίνησα. 




"Θέλω να χάσω το μυαλό μου στον κίνδυνο των ματιών σου..." Όχι εγώ, το τραγούδι. ;-)


Καλό βράδυ...

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Σκέψεις nο.2

Υπάρχει ένα τραγούδι που το αγαπώ πολύ. Το ξανάκουσα σήμερα καθώς έψαχνα τους φακέλους μου... Ήταν ένα από τα τραγούδια που άκουγα συνέχεια κατά τη διάρκεια των Πανελληνίων γιατί μου άρεσε ένας του στίχος που μου έλεγε πολλά.

Το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι

Νομίζω σε γεμίζει αισιοδοξία να προχωράς, να συνεχίζεις, να χαμογελάς! Να ρίχνεις και μερικά χαμόγελα από αυτά τα αυθόρμητα που σκας όταν είσαι στο δρόμο και σκέφτεσαι κάτι.

 


Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Σκέψεις

Άλλη μια νύχτα που σκέφτομαι τι να γράψω...
Αυτήν την περίοδο είμαι όλο όνειρα. Ταξίδια λέει, καλοκαίρι, θάλασσα, μουσικές συναυλίες, βόλτες στα Αναφιώτικα και milkshakes! (μην ακούσω τίποτα για θερμίδες θα σφαχτούμε ;) )

Ύστερα προσγειώνομαι... Ξέρεις, η κρίση, η καταστάση στη χώρα μας κι όλα τα σχετικά. Ποιο είναι το χρονικό της δικής μου κρίσης; Με τρομάζει όσο τίποτα άλλο. Ξέρεις τι άλλο με τρομάζει; Που δεν μπορώ να κάνω τίποτα ουσιαστικό. Ναι, δουλεύω. Αλλά δεν είναι αρκετό... Αυτό που με ενοχλεί όμως πάνω απ'όλα είναι που σβήνεται κάπου κάπου το χαμόγελο από το πρόσωπο των δικών μου ανθρώπων. Έχω μάθει όμως να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο... Και πάντα συνεχίζω να χαμογελάω. Χαμογελάμε και στα εύκολα και στα δύσκολα! Και δεν πέφτουμε ποτέ και για κανέναν λόγο!

Πάμε πάλι στα όνειρα;
Ονειρεύομαι πάρα πολύ αυτό:

Ήλιος, θάλασσα, ξεκούραση, μακριά από όλους κι από όλα(το κυριότερο!)...

Και αυτό:
Λοιπόν αυτές οι δύο τελευταίες φωτογραφίες είναι στα Αναφιώτικα. Μη με ρωτάς γιατί μ'άρεσουν τόσο. Η Λιλή μου το έδωσε αυτό. Είναι τόσο ρομαντικά και τόσο ταξιδιάρικα που λες πως έφυγες από το κέντρο της Αθήνας και ξέφυγες από το τσιμέντο...

Θέλω βόλτες κι εκεί:
Φλοίσβος! Παγωτό στο πεζούλι και θάλασσα...

Άντε... άντε να έρθει το καλοκαίρι να κάνουμε πως τα ξεχνάμε όλα και μας νοιάζει μόνο ο καύσωνας και τι χρώμα θα βάψουμε τα νύχια των ποδιών!

Κλείνω με αγαπημένο τραγούδι που άκουσα πολύ σήμερα, την αιτία της υπάρξης αυτού του blog όπου γράφω :)


Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Είναι αυτές οι στιγμές...

...που κοιτάς έξω από το παράθυρο και βλέπεις το φεγγάρι. Τι σκεφτέσαι; Αυτό που θα ήθελες να ήταν πραγματικότητα, αυτό που σου λείπε.
Μα... Μα σου λείπουν τα χάδια του στα χέρια σου, οι αγκαλιές, τα πειράγματα, τα βλέμματα.
Κι είναι όλα αυτά τα παραπάνω που σε γεμίζουν υπέροχες μικρές ελπίδες που σε κάνουν να χαμογελάς μέσα στο μετρό...


Δέκα μάγισσες τα δάχτυλά σου, δυο φωτιές τα χείλη τα γλυκά σου....
Ακροβάτες του ονείρου, ποταμόπλοια του Νείλου

Του κορμιού σου την πιρόγα, μες στου έρωτα τη φλόγα,
μ' έμαθες να οδηγώ...

Το φιλί να μη σωπαίνει, κόμπους στο καημό να δένει,
όνειρα να κυνηγώ...

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

10+1 ερωτήσεις, μια καλημέρα κι ένας freddo cappuccino!

Καλημέρα, καλημέραααα!!!

Πριν λίγο έφτιαξα τον freddo cappuccino μου τον οποίο θα ήθελα να σας τον δείξω με μια φωτογραφία (πέτυχα επιτέλους το αφρόγαλα!) αλλά σχεδόν έφτασε στον πάτο οπότε θα το φροντίσω για την επόμενη φορά. ;) Θα βάλω λοιπόν έναν ελκυστικό freddo από το internet. Χα! :Ρ


 Με χρώματα Ελλάδας :)

Χθες κάθισα και κοίταξα όοοολες τις αναρτήσεις που κάνατε όσο δεν έμπαινα και με χαρά μου είδα πως η τόσο γλυκιά Lyriel με θυμήθηκε άλλη μια φορά και με έβαλε στο παιχνίδι των 11 ερωτήσεων. Έφτιαξε η ίδια 11 ερωτήσεις τις οποίες πρέπει να απαντήσω και ύστερα κατά τον ίδιο τρόπο, να ετοιμάσω κι εγώ άλλες 11 για να απαντηθούν από 11 άτομα που θα επιλέξω. Eπίσης πρέπει να πω 11 πράγματα για τον εαυτό μου... 

1. Αν ήσουν κάποιο ρόφημα, ποιό θα ήταν αυτό;
Χμμμ... Να διαλέξω 2; Θα ήμουν είτε μια κούπα ζεστός καφές γλυκός με πολύ γάλα, είτε ζεστή σοκολάτα! Από αυτές τις ωραίες που φτιάχνουν στις τόσο ψαγμένες και τέλειες chocolaterie. Ξέρεις, που λιώνουν κουβερτούρα εξαιρετικής ποιότητας και στις φέρνουν με μπισκοτάκια σοκολάτας. Εντάξει, σταματάω, μου τρέξαν τα σάλια!
 
2. Αν ήσουν κάποια ώρα της ημέρας, ποιά;
Θα ήμουν το σούρουπο. Τότε που ο ήλιος βάζει τα πιο όμορφα ρούχα του και έχει μάτια μόνο για τους αθεράπευτα ρομαντικούς!
 
3. Αν ήσουν φυσικό φαινόμενο;
Σκάλωσα σε αυτήν την ερώτηση. "Φυσικά φαινόμενα ονομάζονται εκείνα κατά τα οποία δεν μεταβάλλεται η χημική σύσταση των ουσιών από τις οποίες αποτελούνται τα φυσικά σώματα που μετέχουν σ' αυτά." Μάλλον θα ήμουν η πήξη... Κοιτάω να μαζεύω δίπλα μου όσο το δυνατόν περισσότερα "σωματίδια". Είτε αυτά λέγονται οικογένεια, είτε φίλοι, είτε οτιδήποτε :)

4. Αν ήσουν ένα έπιπλο μέσα στο σπίτι, ποιό θα ήσουν;
 Η καρέκλα της βεράντας! 

5. Αν μπορούσες να αλλάξεις το τέλος μιας ταινίας, ποιά θα ήταν αυτή;
Δεν ξέρω... Μάλλον δεν θα άλλαζα κάτι. Εκτός κι αν έκανα εγώ μια ταινία και δεν μου άρεσε κάτι σε αυτήν. Τότε θα άλλαζα στη δική μου ταινία το τέλος... 
 
6. Αν δημιουργούσες ένα φιλοσοφικό ρεύμα, πως θα το ονόμαζες;
Χαμόγελο! "Μέρα χωρίς χαμόγελο, χαμένη μέρα!" 
 
7. Ποιό τίτλο θα έδινες στη ζωή σου, μέχρι αυτή τη στιγμή που ζεις;
Πες μου πόσες ώρες σκεφτόσουν τις ερωτήσεις βρε Lyriel, όλο με σκαλώνεις! χαχα
Λοιπόοοον... Μετά από πολλή σκέψη θα πω "Αυτή που περνάει". Και μένει, όποτε πρέπει... 
 
8. Αν ήσουν μια γεύση στον ουρανίσκο μου, ποιά θα ήταν αυτή;
 Φαντάζομαι θα σου λείπει η Ελλάδα, συνεπώς θα πω η αλμύρα της θάλασσας μαζί με ένα ποτηράκι ούζο και θαλασσινά :)

9. Αν είχες γεννηθεί τυφλός, τι όνειρα θα έβλεπες;
 Την όψη των ανθρώπων και των πραγμάτων γύρω μου...

10. Αν ήσουν φονικό όπλο, ποιό θα ήσουν;
Ένα μαχαίρι, κοφτερό.
 
11. Σκέψου πριν πηδήξεις ή πήδα πριν σκεφτείς;
 Πήδα πριν σκεφτείς! Κάνε κάτι τη στιγμή που μπορείς, αυθόρμητα! Τουλάχιστον δεν θα έχεις τύψεις μετά...

11 πράγματα για μένα

1. Είμαι άτομο που προσπαθεί να τα καταφέρει κάνοντας πολλά όμως απογοητεύομαι πολύ εύκολα.
2. Μου λένε πως φτιάχνω ωραίο σκουφλέ σοκολάτας! Οι φίλοι μου  τα τρώνε δυό δυό :Ρ
3. Θα ήθελα να τα παρατήσω όλα και να γίνω κριτικός φαγητού. Τρέλα λέμε!
4. Όταν γυρνάω σπίτι και βλέπω τη μικρή μου μπορώ να ξεχάσω οτιδήποτε μπορεί να έχει συμβεί!
5.  Είμαι από τα εξής μέρη: Αίγινα, Δράμα, Κεφαλλονιά, Πόντο και Καλάβρυτα! Αν με ρωτήσεις όμως από που είμαι θα σου πω από τα Καλάβρυτα. 
6. Δουλεύω στην Avon σαν Unit Leader. Μακιγιάζ, αρώματα, προϊόντα προσωπικής φροντίδας κλπ. Ό,τι θες ρώτα ;)
7. Αυτή τη στιγμή τρώω φράουλες με ζάχαρη. Μυρίζει καλοκαίρι! ♥
8. Έχω ταξιδέψει στο Παρίσι, στη Βουδαπέστη, στην Κωνσταντινούπολη και στην Έφεσσο. Όνειρο ζωής να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο κι ειδικά στα λιγότερο τουριστικά σημεία.
9. Μισώ την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας. Πιο πολύ με ενοχλεί που βλέπω τους δικούς μου να είναι μονίμως στρεσαρισμένοι και ανήσυχοι... 
10. Είμαι τελειομανής, control freak και εξαιρετικά αγχώδης.
11. Λατρεύω τα latin. Θα μπορούσα για μια ζωή να χορεύω αργεντίνικο tango!

*Αν θες να μάθεις άλλα 7 πράγματα για μένα δες εδώ

Θα χαλάσω λίγο τους κανόνες και θα δώσω το δικαίωμα σε όποιον θέλει να παίξει αυτό το παιχνίδι μιας και μετά από τόσο καιρό που το γράφω φαντάζομαι όλοι λίγο πολύ θα το έχετε βάλει και στο δικό σας "σπίτι". :)

Φιλιά πολλά, πάω να φάω ομελέτα της μαμάς ♥

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012



And when the lands slides, and when the planets die that's when I come back, when I come back to you...
And when the sun cools, and when the stars fall  that's when I come back, when I come back to you
And when the war machines rust eternally, that's when I come back, when I come back to you

And when your heart bleeds for a love that's dead like me that's when I come back, when I come back to you...

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Καλημέρα... μετά μουσικής! :)

Καλημερέντες!! Να εδώ, πίνω τον καφέ μου, τέλειωσα την εξεταστική μου και ξεκουράζομαι! Έχω μαζέψει αρκετά βραβειάκια τον τελευταίο μήνα και αποφάσισα επιτέλους να τα δώσω με τη σειρά μου στους υπόλοιπους. Ένα ένα όμως :)

Δύο υπέροχα κορίτσια που λέτε, η Ζέτα και η τρελοξενυχτοΜπλούζ μου δώσαν το βραβείο για 5 (αγαπημένα) τραγούδια.



Θα σας βάλω αυτά που ακούω πολύ τον τελευταίο καιρό, με λίγα μουρμουρητά δικά μου μαζί ;-)

Πρώτο και καλύτερο το καλοκαιρινό "Καλοκαίρι, με τη φέτα το καρπούζι στό 'να χέρι":
Κάτι παθαίνω με αυτό το τραγούδι. Όλο όνειρα μου φέρνει στο μυαλό! "Καλοκαίρι... Μες στα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει..." Κοντοζυγώνει κι αυτό με το καλό :)


Δεύτερο... χχχχμμμ..  Αυτό, γιατί είναι όμορφο να χορεύουμε.. ακόμη! Και να ταξιδεύουμε! :)

Πάλι καλοκαιρινό το κομμάτι. Μάλλον θέλω πολύ τελικά να ανοίξει ο καιρός γιατί παραείναι μακρύς ο φετινός χειμώνας! Το άκουσα κάπου και σας το βάζω γιατί μ'άρεσε από την πρώτη στιγμή! Κι είναι απλά τόσο ταξιδιάρικο και χαλαρωτικό και χαρούμενο και και και... :)


Τρίτο κομμάτι μια τζαζιά που την βρήκα τυχαία και μ'άρεσε.

"No, you don't know the one who dreams of you each night, and longs to kiss your lips, and longs to hold you tight... To you I'm just a friend, that's all i've ever been. No, you don't know me.
I never knew the art of making love, though my heart aches with love for you... Afraid and shy, I let my chance go by... the chance that you migh love me too."


Τέταρτο! Ένα από τα τραγούδια που έκανα τραγούδι μου. Ένα από τα αιώνια κολλήματα! Μίλτος Πασχαλίδης και τα λόγια περιττά...
"Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μέσα απ' το βάζο...
Μα ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες, το νιώθω τώρα καθαρά πως είναι αργά γι' αλήθειες...
Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα...
Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο..."


Πέμπτο και τελευταίο και για πάντα λατρεμένο! Το όνομα αυτού του ιστολογίου. Αυτή που περνάει του Φοίβου Δεληβοριά :)
"Αυτή που περνάει, αυτή που περνάει, αυτή να ρωτήσουμε να δούμε που πάει! Αυτή να ρωτήσουμε τον προορισμό μας, ο άγνωστος δρόμος της να βρει το δικό μας...

Λουλακί παραθυράκια στα ταξί και στα τρόλεϊ, αλληλοκαλημερίζονται όλοι :)


Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα, ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα!! Αν δεν έχεις τι να κάνεις σε παντρεύομαι τώρα και αρχίζει η ανοιξιάτικη ώωωωωωραααα" ♥ 


Τώρα με τη σειρά μου να δώσω το βραβείο και στους υπόλοιπους! Δεν θυμάμαι ποιοι το έχουν ήδη βάλει στο blog τους, εγώ το μοιράζω κι όποιος θέλει το παίρνει!

Στη γλυκύτατη Λύριελ  http://spittingdragon.blogspot.com/
 Στη Λεύκη τη Φλου με τα λινά της παπούτσια http://linapapoutsia.blogspot.com/
Στη φίλη μου Aeleriana που είναι καινούρια εδώ ♥ http://livelovelaugh-andcrave.blogspot.com/
Στο μικρό μας Ναντιάκι http://nadje-magiciseverywhere.blogspot.com/
Στην Κατερινιώ από την Κρήτη http://where-ismyblog.blogspot.com/
Στην Κάποια* και την αιώνια ταξιδεύτρα ψυχή της :) http://takcidiarapcuxh.blogspot.com/
Στην Χρυσάφη http://angelakia.blogspot.com/

Επίσης, προσκαλώ όποιον θέλει να το πάρει για να μας πει τα 5 αγαπημένα του τραγούδια.

Σας φιλώ και σας στέλνω μια ζεστή αγκαλιά!  

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Σινέ Θησείον!

Ένα μικρό διάλειμμα από το διάβασμα για να σας δείξω το υπέροχο θερινό σινεμαδάκι μας στο Θησείο.


Τα παραδοσικά καθίσματα με θέα την πανέμορφη Ακρόπολη
Η Ακρόπολη! Την χαλάνε λίγο όλα αυτά τα σίδερα αλλά όταν νυχτώνει ποτέ δεν χάνει τη λάμψη της.

Ποιος ζήτησε σπιτική βυσσινάδα και φρεσκοψημένη τυρόπιτα; ;-)


Απ'έξω, στον πεζόδρομο της οδού Αποστόλου Παύλου
Το "τουριστικό" κόκκινο τρενάκι. Ανέβα για μια βόλτα στην ιστορική Αθήνα! :)

Πολύ χάρηκα που διάβασα το άρθρο για το σινεμά αυτό! Μένω εκεί κοντά κι έχω συνδυάσει το Θησείο με τις ομορφότερες βόλτες της Αθήνας. Αν τύχει να είσαι εδώ κοντά να μου πεις, πολύ θα χαρώ να σου δείξω μία από τις ομορφότερες περιοχές της Αθήνας και τη θέα από το μυστικό λόφο της Ακρόπολης, τα βραχάκια! Μέχρι τότε σσσσσσςςς ;-)

Φιλιά, φιλιά, πολλά φιλιά!

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Να μπορούσα να σου χάριζα για πάντα ένα χαμόγελο!

Ένα κλικ κι άλλο ένα κι έρχομαι πιο κοντά.
Συνεχώς σκέφτομαι πως να λύσω τα προβλήματα ή έστω να διαγραφούν με κάποιο μαγικά απίστευτο τρόπο κι όλα να κυλήσουν σα βροχή, σα νερό...
Δίνεις το είναι σου για να βοηθήσεις και δεν κάνεις τίποτα στο τέλος... Όχι επειδή δεν θες, αλλά επειδή δεν σου το επιτρέπουν. Οι τρίτοι, οι ξένοι. Δεν είσαι αρκετά καλός γι'αυτούς, λένε.
Προβλήματα εκεί, εδώ και δεν μπορώ να τ'ακούω άλλο, αλήθεια δεν μπορώ.
Σήμερα παραιτήθηκα όλο καμάρι για ένα καλύτερο αύριο, πήρα τα οφειλόμενα κι έφυγα.
Κι αύριο γράφω Management και δεν ξέρω τίποτα! Ξενύχτι για διάβασμα, ολέ!

Μωρέ, δεν με νοιάζει, έρχεται η Παρασκευή και θα ντυθώ Κλεοπάτρα στο στέκι κι όλα καλά.
Μόνο με νοιάζει που δεν βλέπω πια 2 χαμόγελα. Ένα της μαμάς κι ένα της γιαγιάς. Κι εκεί είναι που θέλω να βοηθήσω. Σκάει το χειλάκι στην αρχή αλλά μετά σκεφτόνται την κατάσταση -ξέρεις, τη γνωστή- και πάλι πίσω. Κι αυτό δεν μπορώ. Τουλάχιστον έχουν μείνει αυτά τα αληθινά χαμόγελα των ανθρώπων που σε βλέπουν μετά από χρόνια και ξέρεις πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. "Πόσο χάρηκα που σε ξαναείδα!" Μέχρι και τα μάτια του το έλεγαν...

υ.γ. το χθεσινό το τήρησα. το ποτήρι παραμένει μισογεμάτο.
Μέχρι την επόμενη φορά κοίτα να περνάς αλλιώς κι αλλιώτικα! Και σκάσε ένα χαμόγελο γιατί μερικοί το έχουν ανάγκη...
Μια καληνύχτα κι ένα φιλί :*

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Βήμα βήμα...

Όλα απόψε μιλούν και σε παρακαλούν να γυρίσεις φωνάζουν...
Κι ό,τι ζήσαμε χτες σαν παλιές μουσικές νοιώθω να μ' αγκαλιάζουν...
Όλα απόψε μιλούν για παλιές μας στιγμές που δε λένε να σβήσουν
κι εγώ πάλι ζητώ μυστικά και φιλιά που τα πήρες μαζί σου...

Βήμα-βήμα νοιώθω πως θα γυρίσεις, σαν το κύμα να με νανουρίσεις...
Μα τα βράδια όλα στο ίδιο χρώμα, γκρίζα πάντα και δεν ήρθες ακόμα...

Τι ωραίες στιγμές να σε νοιώθω παντού, γύρω να σ' ανασαίνω..
Πάλι να μου γελάς, για ζωή να μιλάς και εγώ να σωπαίνω...
Τι ωραίες στιγμές να σε βλέπω ξανά στ' άδειο σπίτι να μπαίνεις
κι όταν θα με φιλάς λίγα να μου ζητάς και πολλά να μου παίρνεις...

I'll bring you the stars, to be with you...
And if it is cold, I will fly high..
The moon is so close, I can carry it.

Mmmmmmm.......  Please don't cry...

 Καλό ξημέρωμα κόσμε... Λέτε αύριο να ξεκινάει μια καλύτερη εβδομάδα; Ίσως... Αν δούμε το ποτήρι μισογεμάτο.. Τα φιλιά μου χχ

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Πέμπτη βράδυ

"Για πες μου εσύ που όλα τα ξέρεις... Ποιος είναι ο δρόμος για τ'αστέρια;"

Ε; Για πες μου... Γιατί τον ψάχνω τελευταία μα δεν υπάρχει ούτε στο χάρτη! Χάλασε κι εκείνο το ρημάδι το GPS και δεν δείχνει τίποτα η οθόνη. Λάθος, ξέχασα, η ζωή δεν έχει GPS μωρό μου!

Ωπ, κάτσε. Για δες... Να! σαν κάτι να φαίνεται εκεί. Σαν να ξεκινήσαμε ανέλπιδα και να συνεχίζουμε με ελπίδα... :)


Έλα την ώρα που χαράζει...

Καλό βράδυ, καλό ξημέρωμα. 


Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Μόνο σκέψεις για την εβδομάδα που πέρασε

3.30 πμ. Ξημερώνει Κυριακή...
Πριν λίγο γύρισα σπίτι και κάθομαι και σκέφτομαι πως έπρεπε να είχα ανοίξει και κανά βιβλίο. Δε βαριέσαι, θα διαβάσω σήμερα...
Αυτή η βδομάδα ήταν τόσο γεμάτη από όλα τα συναισθήματα κι όλο αναρωτιέμαι πως τα φέρνει η ζωή...

Μια κοπέλα ξέσπασε σε κλάμματα για τον άδικο κι άτυχο φίλο της που έμεινε παράλυτος... Στενοχώρια.
Πήρα το πρώτο μου δεκάρι σαν φοιτήτρια στα Μαθηματικά. Χαρά!
Κάποιος άλλος τράκαρε όμως καμιά δεκάρα δεν δόθηκε... Αδιαφορία. Ίσως και λίγος θυμός.
Ένα κορίτσι έκανε εξετάσεις για τον θυρεοειδή της... Και φοβάται μήπως ο όζος της εξελιχθεί σε καρκίνο... Φόβος και θέληση...
Η Β. βρήκε τον έρωτα της ζωής της... Με τον οποίο δεν θα είναι μαζί. Όχι ποτέ, απλά όχι ακόμη. Προσμονή κι έρωτας.

Κι άλλα παρόμοια και μη, όλα τα συναισθήματα λίγο απ'όλα κάθε φορά... Κάτι λείπει ώρες ώρες... και κάποιος...
Το πρόβλημα είναι πάντα πως αυτός ο άλλος, ο κάποιος, θα σε προβληματίζει. Μένεις πίσω να καπνίζεις ένα τσιγάρο και να σκέφτεσαι πως πάντα πας αργά, ποτέ δεν μπορείς να τα καταφέρεις. Και βλέπεις πως δεν γίνεται τίποτα κι επανέρχεσαι σε μια πραγματικότητα που έχει άλλα προβλήματα...

Μα, τι άλλα? Αν άλλαζαν έτσι απλά θα τ'άλλαζες... Ήθελα ν'αλλάξω πολλά, αλλά μόνο τον εαυτό μου αλλάζω κι αυτός είναι ατίθασος και πεισματάρης, είναι ξεροκέφαλος και τα παρατάει αμέσως, δεν αλλάζει εύκολα... Μα ψάχνεις το θάρρος και λες θ'αλλάξεις ό,τι μα ό,τι μπορείς αυτή τη φορά και να που τελικά αναπτερώνεσαι... Μέχρι να έρθει η στιγμή για το επόμενο τσιγάρο.


Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

We're caught in a trap!

Και ξαφνικά βάζει το ραδιόφωνο αυτό το τραγούδι. Κι όλη η μέρα αλλάζει ξαφνικά κι από περίεργη γίνεται κεφάτη. Και μαζί με μένα που χορεύω χοροπηδάει κι η Μάγια πάνω στο κρεβάτι -ώρα για παιχνίδι λέει. :-)
We're caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much baby

Why can't you see
What you're doing to me
When you don't believe a word I say?

We can't go on together
With suspicious minds (suspicious minds)
And we can't build our dreams
On suspicious minds

So, if an old friend I know
Stops by to say hello
Would I still see suspicion in your eyes?

Here we go again
Asking where I've been
You can't see these tears are real
I'm crying (Yes I'm crying)

We can't go on together
With suspicious minds (suspicious minds)
And be can't build our dreams
On suspicious minds

Oh let our love survive
Or dry the tears from your eyes
Let's don't let a good thing die
When honey, you know
I've never lied to you
Mmm yeah, yeah

We're caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much baby

Why can't you see
What you're doing to me
When you don't believe a word I say?

Don't you know I'm caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much baby

Don't you know I'm caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much baby

Don't you know I'm caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much baby

Don't you know I'm caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much baby

Don't you know I'm caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much baby

Don't you know I'm caught in a trap
I can't walk out
Because I love you too much baby

Don't you know I'm caught in a trap

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Τα χρόνια μέσα απ'τον καιρό.... Και τα χαμόγελα.

Γυρνάω από τη γιαγιά μου. Μιας και πήγαινα σπίτι είπα να περάσω πρώτα να τη δω λίγο -παραπονιόταν πάλι τις προάλλες. Απλά σταμάτησα 3 ορόφους πιο κάτω. Εκεί ήταν, στην κουζίνα, έλυνε τον Γρίφο της και κάπνιζε το τσιγαράκι της! Κλασσικά.
Θα μου πεις, δεν είναι και πολλές γιαγιάδες με το τσιγάρο ε. Είναι trendy η δική μου, έτσι λέει σε όλους. Δεν θα την διαψεύσω :)
Η φάση σήμερα έλεγε λαϊκή, η γιαγιά πάντα πάει "για να χαζέψει". Το λοιπόν, άρχισε κι έλεγε την ιστορία της τη σημερινή. Είδε λέει τον Θοδωρή τον Μπέλτσο -ξέρεις, τον γιο της Ευθυμίας που έμενε εκεί στο τάδε σπίτι, στην χ γωνία κλπ κλπ κλπ! Δεν τον ήξερα αλλά δεν της έφερα αντίρρηση. Μετά την έχασα λίγο, αρκούσε που μιλούσε και χαμογελούσε. Την άκουσα στο τέλος να λέει πως γέρασε πια, "τα μάτια της εγινήκαν σαν τις θρούμπες και το πετσί της σαν σταφίδα".
Πλέον, λίγο αργά, καταλαβαίνω την αξία των παππούδων και των γιαγιάδων. Ο ένας παππούς, ο αγαπημένος μου, πέθανε όταν ήμουν Β΄ δημοτικού. Μετάνιωσα που δεν πήγαινα να κάτσω μαζί του παρά μόνο όταν έπαιζε η τηλεόραση τον Ρεξ. Αλλά κι 6 χρονών όταν είσαι δεν καταλαβαίνεις πολλά... Να σας πω, εγώ τον νιώθω εδώ... Όπως και τη νονά μου, πάντα εδώ... Κι ας την γνώρισα μόνο για μια βδομάδα, πέρασαν 18 χρόνια και νιώθω πως είναι πάντα δίπλα μου όταν φιθυρίζω ένα "Λιλή..;" Κι η μάνα μου λέει πως είμαστε ίδιες, τόσο ίδιες...
Δεν ξέρω τι με έπιασε και τα γράφω, δεν τα λέω ούτε τα γράφω ποτέ σε κανέναν αυτά. Απλά αυτό το βράδυ μου λείπουν πολλοί άνθρωποι και δυστυχώς δεν είναι εν ζωή. Θά 'θελα να έφευγαν λίγο αργότερα, να προλάβαινα να τους πω πως είναι μοναδικοί για μένα...


*Και λέει ο Θοδωρής τη γνώρισε από το βλέμμα, γιατί η γιαγιά είχε κάτι μάτια μεγάλα. Έτσι λέει, σαν τα δικά μου. Ούτε εκεί έφερα αντίρρηση. Της έδωσα άλλη μια φορά την υπόσχεση που της δίνω πάντα, της είπα "καληνύχτα γκράνμα". Στο τέλος χαμογελούσα κι εγώ... Κι ήταν όμορφα!

Καληνύχτα λοιπόν. Φιλιά, όνειρα γλυκά!

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Across the universe

Γεια σας φίλοι μου... ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!! ♥ Εντάξει, μην φωνάζετε, ξημερώνει 16 του Γενάρη στην Ελλάδα, η γιορτή μου είπαν κρατάει 40 μέρες οπότε δεν έχω αργήσει και πολύ θαρρώ!
Νομίζω η χρονιά που έφυγε δεν ήταν τόσο καλή όσο θά'θελα αλλά χάρηκα γιατί γνώρισα έστω και μέσω του διαδικτύου άτομα με τα οποία είτε ήρθαμε κοντά είτε γνωριστήκαμε μέσω αυτών που γράφουμε εδώ, στην μπλογκόσφαιρα!
Αναφερόμενη εδώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν σας, γράφετε όλοι τόσο όμορφα κείμενα και χαίρομαι που τα διαβάζω, ακόμη κι αν δεν κάνω κάποιο σχόλιο να ξέρετε τα διαβάζω. :)
Τώρα να αναφερθώ σε σελίδες εκτός του blogspot. Είναι μια κοπέλα, τι κοπέλα δηλαδή! Κοπελάρα! ;-) Καταλαβαίνει ό,τι κι αν γράψω και δεν ξέρει και τίποτα, δεν της έχω πει τίποτα, αυτό είναι το θέμα... Απλά καταλαβαινόμαστε! Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι η Έλενα. Θα της αφιερώσω λοιπόν αυτό το ποστ και θα ευχηθώ και στην Έλενα και σε σας και σε μένα να έχουμε καλή χρονιά με υγεία κι ευτυχία κι έρωτα βρε παιδιά! Καληνύχτα μου, μας, σας...

Α και Έλενα, αυτή η νύχτα με το καλό φαΐ, το καλό κρασί και την καλή μουσική θα γίνει μέσα στο 2012... Πρέπει...!!! ♥

Τα φιλιά μου σε όλους.
Αναστασία :)