tag:blogger.com,1999:blog-49791368089614129052024-02-06T17:16:50.572-10:00Αυτή που περνάει...Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.comBlogger75125tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-65323450112680756082017-10-21T14:58:00.000-10:002017-10-21T14:58:02.284-10:001.52 am<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Today I watched the film Maudie, and it was quite... exquisite. I have a special place in my heart for movies based on a true story because you can see some of the reality the world has. And this reality reminds me of you, most of the time. Because, me, I am a hardcore romantic, and you, you are a hardcore pragmatic. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
You're gonna ask, as you usually do with my silly statements, what does Maudie have to do with me and you, and you'd be right to ask that. Well, it reminded me, the moment I was trying to forget it, what I found so beautiful in you. You see, Maud in the film married a man that was not that sociable, not that talkative, quite abrupt and a bit difficult to get on with. Isn't it a coincidence that each and every characteristic of him, reminded me of you? I couldn't stop thinking how you have always been like that, and still, we have managed to spend hours and days together, talking about life. I don't know how, but I had found the way to talk to you and you would talk to me. And this made me fall madly in love with you. Everyone disagrees, says I can do better. But they don't understand that I don't need any better. You are kind, and honest, and, god, I love the way you express your passion in your job. I love the way you look at me sometimes, or the way you tease me. I don't know how it could quite be that easy to fall in love with someone, without even being sure that this person likes you back. But here I am, I did that. And, since it's been a year now, I do believe that it's not the same feeling. But who will be the same like you, tell me.. Who will I spend hours with until 4 in the morning getting drunk and talking about life? Perhaps, these were the moments that made me fall in love with you. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
How I wish that I knew the way to show you how I feel. How I wish that I would know how you feel without getting inevitably hurt. But, how can I keep loving you when you don't see me the way I see you? I'm dying to just touch you and tell you all the things I love about you. I want to wake up next to you in the morning, and then make you coffee, so that you can tell me you only drink proper coffee. And then I would argue that you don't know what proper coffee is. I want to smell your perfume on my top, not in the room I walk in to go to work. I want you not to leave when I drop you off, stay a couple more minutes. I want you to know no matter your quirkiness, your weirdness, or call it whatever, I've loved every moment I got to know you. I want you to know these things someday, but I don't think you'll find out. So I'm writing it here, hoping that by exhausting my tears at 1:52 am early on a Sunday, you will take as much place in my heart as you do now. </div>
<br />
Maybe one day I will be brave enough to challenge my feelings and tell you all my truth, but until then... I want you to know that I want you. <br />
<br /></div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-86183530209497886282015-08-06T13:55:00.001-10:002015-08-06T13:58:58.820-10:00*<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Μου λείπεις</b> αυτές τις στιγμές που δεν είσαι εδώ να με αγκαλιάσεις για να μυρίσεις τα μαλλιά μου,<br />
να περπατήσεις δίπλα μου στο πάρκο και να σου δείξω τα σκιουράκια που πάνε σαν τρελά πάνω κάτω στα δέντρα,<br />
να κάτσεις δίπλα μου στο παγκάκι κι απλά να μη μιλάμε, <i>να είσαι εκεί.</i><br />
<b>Μου λείπεις</b> αυτές τις στιγμές που ξυπνάω και δεν είσαι δίπλα μου να αφήνεις τη μυρωδιά σου στα σεντόνια, να σηκωνόμαστε μαζί και να φτιάχνουμε καφέ κι ύστερα πάλι να μην είσαι εκεί στο πρώτο τσιγάρο της ημέρας.<br />
<b>Μου λείπεις </b>όταν κάθομαι στο μπαλκόνι μόνη κοιτώντας τα απέναντι παράθυρα και δεν μπορώ να σου σχολιάσω το πόσο μ'αρέσει το αεράκι που έβαλε και να σου γκρινιάξω για τη ζέστη του καλοκαιριού.<br />
<b>Μου λείπεις</b> όταν δεν είσαι δίπλα μου στο αμάξι να γελάμε και να βρίζουμε τις μαλακίες των μπροστινών. Να σου φωνάζω και να σου τραγουδάω κι ύστερα πάλι ηρεμία και τοπία και μετά ξανά να μου κρατάς το χέρι.<br />
Κι εγώ; Εγώ τι να κάνω για αυτό; Απλά βάζω μόνη μου τη μουσική στο αμάξι να ακούσω, <i>λες κι είσαι εκεί</i>, και τραγουδάω και κάνω ένα μικρό πάρτι μέχρι να φτάσω στη δουλειά, <i>λες κι είσαι εκεί</i>.<br />
Έχω δύο καρέκλες στο μπαλκόνι, για όταν έρθεις, <i>να είναι εκεί.</i><br />
Έχω δύο μαξιλάρια στο ημίδιπλο κρεβάτι μου, για όταν έρθεις, <i>να είναι εκεί.</i><br />
Έχω άπειρες κούπες του καφέ στο ντουλάπι μου γιατί μου γλιστράνε όταν τις πλένω και τις σπάω και θέλω να είμαι σίγουρη πως όταν θα έρθεις, <b><i>θα είναι εκεί...</i></b><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: x-small;">*σε αυτόν τον άγνωστο που ελπίζω, κάπου, κάποτε, κάπως να έρθει στη ζωή μου. </span></b></div>
</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-73521846559861086062015-08-01T15:32:00.001-10:002015-08-01T15:32:18.542-10:00And all I think about is you....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχεις δει ποτέ την Αθήνα από ψηλά; Δεν βλέπεις πράσινο, όπως σε κάτι άλλες εξωτικές χώρες, βλέπεις πολλά διαφορετικά άσπρα -μα που είναι στην αλήθεια γκρι και μπεζ και μαύρα από το καυσαέριο- σπιτάκια και άπειρες πολυκατοικίες να έχουν χτιστεί άναρχα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου. Μια πανέμορφη αναρχία. Αυτό σκέφτηκα χθες καθώς περνούσε το αεροπλάνο πάνω από όλη την Αττική και με πήγαινε μακριά σου, πάλι... Άμα είσαι τυχερός και δεν έχει και σύννεφα, βλέπεις και ένα απέραντο μπλε και μικρούς κολπίσκους που στις ακτές τους έχουν κάτι τιρκουάζ νερά να τα πιεις στο ποτήρι. Άμα έχει όμως συννεφιά, να ξέρεις πως μόλις ανέβει το αεροπλάνο πολύ ψηλα βλέπεις τον ήλιο που πριν ήταν κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα. Υπέροχο σου λέω.<br />
Είναι πανέμορφο στα μάτια μου το ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα. Έτσι απλά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Από τις πολυκατοικίες απέναντι από το μπαλκόνι του διαμερίσματός μας, που μας πνίγουν τη θέα της Ακρόπολης μέχρι τα άπειρα αμάξια στην Πειραιώς που κάνουν φασαρία το βράδυ. Έχουν κάτι γνώριμο τα πάντα, σου φέρνουν αυτό το συναίσθημα του "σπιτικού" κι όχι του σπιτιού. Τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα στο σταθμό το βράδυ, η μυρωδιά της μπουγάτσας και του καφέ το πρωί. Η αίσθηση της γειτονιάς. Το να είμαι σε απόσταση αναπνοής από τους φίλους μου και τη γιαγιά μου, να κανονίζω καφέ και σε 5 λεπτά να είμαι εκεί, έτσι στα απρόοπτα. Να γελάς με την παρέα σου πίνοντας ούζο και να βλέπεις την Ακρόπολη από το λόφο της Πνύκας. Πως γίνεται να μην τα βλέπεις κι εσύ όλα αυτά όμορφα; Και γιατί να μας τα έχουν κάνει έτσι ώστε να μην τα χαιρόμαστε όλα αυτά καθημερινά, γαμώτο;<br />
Πέρασαν κιόλας 2 μήνες που ήμουν εκεί και 2 χρόνια από όταν έφυγα και πάλι το να φύγω ήταν το ίδιο δύσκολο με την πρώτη φορά. Σκέφτομαι πως για αυτό πάντα αρχίζω να μαζεύω τη βαλιτσα πάντα 2 ώρες πριν φύγω από το σπίτι. Απλά δεν θέλω να φύγω. Θέλω να το αργήσω... Ξέρεις, πως όταν ετοιμάζεσαι για διακοπες και ξεκινάς βαλιτσα 2 μέρες πριν από τη χαρά σου; Ετσι κι εγώ το αργώ, λες και θα κρατήσει παραπάνω... Και να τους εξηγούσα δηλαδή, δεν θα με περιμένανε στο αεροπλάνο. Χαζομάρες, κατάλαβες;<br />
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω για αυτό το καλοκαίρι. Ήταν απλά τόσο όμορφο και όπως όλα τα ωραία στη ζωή έφυγε γρήγορα. Όταν έφτασε πάνω από το Λονδίνο η πρώτη μου σκέψη ήταν τα πανομοιότυπα σπίτια σε κάθε γειτονιά και η ξεκάθαρη ρυμοτομία της πόλης. Καθαρές γραμμές, μέχρι και καθαρές γωνίες στο χτίσιμο των σπιτιών και πολλή συννεφιά μαζί με κίνηση. Άσε που όπως περνούσαμε πάνω από τις ακτές, τα νερά δεν ήταν μπλε... Είχαν το χρώμα το βρωμί. (ναι είναι χρώμα, ντάξει;) Και μετά πρέπει να ψιθύρισα ένα "αυτό ήταν και φέτος..." χωρίς να με νοιάζει αν με πήρε χαμπάρι η διπλανή μου ή όχι.<br />
<br />
Όλα αυτά αντί της λίγης (άπειρης εννοώ) γκρίνιας που κάποιος από τους φίλους μου θα αναγκαζόταν να υπέμενε ξημερώματα Κυριακής αλλά το να τα γράψω φαινόταν καλύτερη λύση. Μέχρι την επόμενη φορά, θα μου λείπεις....<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/rguhxKEBlr4/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/rguhxKEBlr4?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br /></div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-15834069079403352882015-01-13T11:04:00.002-10:002015-01-13T11:04:35.297-10:00Κι είναι κάποιες στιγμές...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είναι κάποιες στιγμές στον κόσμο αυτό που δεν ξέρεις που να πεις ευχαριστώ για τις στιγμές που σου δόθηκαν έτσι απλά και όμορφα να τις ζήσεις.<br />
<br />
Είναι τόσο συχνό να παραπονιόμαστε για χαζομάρες, προβλήματα του πρώτου κόσμου, ενώ -δεν ξέρω, ο μισός;- πληθυσμός της γης σχεδόν δεν έχει πρόσβαση στα απλά και τα βασικά. Είμαστε προνομιούχοι εσύ κι εγώ που έχουμε πρόσβαση σε όλα αυτά του κόσμου τα πράγματα που πολλοί μπορεί και να τα βρίσκουν αχρείαστα, ξεχνάμε τα βάσανα του υπόλοιπου κόσμου και σκεφτόμαστε τα δικά μας σαν βουνά. Θυματοποιούμε τους εαυτούς μας, γιατί; Είμαστε προνομοιούχοι που έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, ένα κουβερτάκι να μην τρέμουμε το βράδυ και μια καλημέρα να πούμε. Είμαστε προνομοιούχοι που έχουμε κάμερες και κινητά να καταγράφουμε στιγμές που δεν θα ξαναρθούν και μαζί και το δίχτυ όλη της υφηλίου για να μου στέλνεις τις στιγμές μας και να σου στέλνω άλλες που ξέχασες και να χαιρόμαστε σα χαζά που νιώθουμε πως παρέα σαν τη δική μας δε γνώρισε καμιά φιλία. Είμαστε προνομιούχοι στη ζέστη μας, στην όποια ασφάλειά μας και στην ηρεμία μας, στους καφέδες μας και στα κρασάκια μας στις αγκαλιές μας και στα γέλια μας, στα ρε μαλάκα που φωνάζουμε στο δρόμο και πόσα ακόμα να θυμηθώ από την περασμένη βδομάδα.<br />
<br />
Είναι κάποιες στιγμές που τα συναισθήματα ξεχειλίζουν από τις φωτογραφίες στο χαζοκινητό σου και θες να τις εκτυπώσεις να τις κολλήσεις στον τοίχο δίπλα από το κρεβάτι σου και να τις βλέπεις κάθε πρωί που ξυπνάς αναγκαστικά στις 6 να πας εκεί που πρέπει να πας, μόνο και μόνο για να μην ξεχάσεις πως τα χιλιόμετρα δεν έχουν σημασία αν υπάρχει αγάπη και πως το χαμόγελο που σου έφεραν κάποιοι άνθρωποι πραγματικά στα χείλη σου, τότε θα το φέρνουν κάθε φορά, κοντεύουμε τα 2 χρόνια βλέπεις... Πότε πέρασαν...<br />
<br />
Κι όλα αυτά μπορεί να μην έχουν σημασία για σένα που το διαβάζεις αυτό αλλά εγώ σκέφτομαι τα παιδιά πίσω που τους άφησα άλλο ένα κομματάκι μου κι αυτή τη φορά που έφυγα, να το φυλάνε μέχρι την επόμενη φορά. Ξέρεις τι είναι να σε κάνουν άνθρωποι που αποκαλείς αληθινούς φίλους να χαμογελάς;<br />
"Πάντα είμαι ευτυχής εκεί που δεν βρίσκομαι...."</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-73063718835399382242014-12-10T13:10:00.000-10:002014-12-10T13:12:52.047-10:0021 μέρες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"Ίσως να είναι ο χρόνος σου ακριβός... Και τον ξοδεύω..." Πόσο ακριβός είναι ο χρόνος μας, αλήθεια; Τρέχουμε για όλα αυτά που "έχουν" σημασία, βάζουμε ξυπνητήρι και κόβουμε όλα αυτά τα όνειρα που κάνουμε ήσυχα με τη βία, υποχρεώσεις, κόρνες, εξετάσεις, εργασίες, πως θα πάει η ζωή, τι θα κάνω αύριο, άγχος εκεί, εδώ, άγχος, τρελαινόμαστε. Γιατί γαμώτο μου;<br />
<br />
Όλη μέρα νιώθω τόσο αγχωμένη με τόσα πράγματα όχι μόνο με το πανεπιστήμιο και με όλα τα άλλα που δεν μου φύγανε ποτέ, το τι έχω εδώ και το τι άφησα εκεί και το αχ το πόσο μου λείπει το εκεί... Εκεί είναι το εμείς, εδώ είναι το εγώ, μόνο του, μόνη μου... Παράξενο, λες και ήταν φτιαγμένες αυτές οι 4 λέξεις να λέγονται μαζί με όλα αυτά τα ίδια γράμματα στη σειρά. Το κακό με την ξενιτιά είναι ότι συνειδητοποιείς ποιοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποί σου και όταν τους χρειάζεσαι δεν είναι εκεί. Μπορεί, πλέον, να είναι ένα βήμα μακριά με το ίντερνετ αλλά δεν είναι εδώ. Άλλο το εδώ. Δεν την παλεύει η μοναξιά και μαζί της δεν παλεύω κι εγώ. Δεν την μπορώ. Έχω βαρεθεί τους τοίχους του δωματίου μου, έχω μετρήσει κάθε ελάττωμά τους 1 χρόνο τώρα. Άσε που είναι μπεζ και μου τη δίνουν και είναι νοικάρικο και δεν μπορώ να τους "καταστρέψω" με ένα οποιοδήποτε χρώμα. Αν ήξερε ο εαυτός μου 4 χρόνια πριν που παραπονιόταν για κάποιο Σάββατο που κάθισε μέσα, πόσο μέσα κάθομαι τώρα δεν θα μου ξαναμιλούσε ποτέ...<br />
<br />
Πρέπει να φύγω τώρα, έχω να τελειώσω την εργασία που την παράτησα όλη μέρα - και είναι για αύριο. Να πάει να γαμηθεί και το άγχος. Να πάνε να γαμηθούν κι αυτοί που μας ανάγκασαν στο εδώ. Τα βαρέθηκα όλα... Θέλω μόνο να βγω να περπατήσω στο Θησείο και να πιω καφέ στο χέρι βλέποντας την Ακρόπολη... 21 μέρες, ακόμη....</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-38648774198411529632014-08-22T15:08:00.002-10:002014-08-22T15:08:37.580-10:00Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ένας χρόνος, 3 μήνες και 2 μέρες. Σχέση να είχαμε με αυτή τη μετακόμιση, τόσο πολύ δεν θα μετρούσα τον καιρό. Γαμώτο. Βασικά παίζει να είσαι σαν σχέση. Όχι από αυτές τις καλές όμως, τις άλλες, που σε φθείρουν. Που είναι σαν νταβατζής ο άλλος από πάνω και σου λέει τι να κάνεις. Τους έχω σιχαθεί όλους αυτούς στο γυαλί της τηλεόρασης που μιλάνε λες και ξέρουν. Τους έχω σιχαθεί κι αυτούς που γυρνάνε και σου λένε "επιλογή σου ήταν, τι κλαις;" και χαίρονται στην άνεση της δικής τους ζωής χωρίς να νοιάζονται τι γίνεται πέρα από τη δική τους πλαστική, "όμορφη" φαινομενικά ζωή. Ποιος όμως άφησε τον άλλον να έχει το πάνω χέρι σ'αυτή τη σχέση; Γιατί να πρέπει να λέμε "ναι" και να σκύβουμε το κεφάλι στη κάθε μαλακία που μας συμβαίνει κι αντί να φωνάξουμε και να διώξουμε αυτό που μας κολλάει στο πριν το αφήνουμε εκεί, να κάθεται σαν αόρατο βάρος στους ώμους μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας. Η ζωή προχωράει δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο, εσύ γιατί να κοιτάς πίσω, ποιος ο λόγος; Πρέπει να κρατάς πάντα τα καλά, ξέχνα τα κακά, μόνο οι όμορφες σκέψεις φέρνουν στα χείλη μας χαμόγελο για να συνεχίσουμε, για να γελάμε δυνατά σαν να μην υπάρχει αύριο, να αντέχουμε. Οι άλλες σκέψεις σε κάνουν να βουρκώνεις και εκεί που κλαις σκέφτεσαι ότι κι όταν ήσουν μικρό έκλαιγες για τα πάντα και θυμάσαι τον μπαμπά σου που σου λέει "άντε, κλείσε τη βρυσούλα". Να, ακόμα και μια μικρή όμορφη σκέψη από παλιά σε κάνει να χαμογελάς.<br />
<br />
Σε ένα συνέδριο μια ψυχολόγος σήκωσε ένα ποτήρι νερό και ρώτησε τους φοιτητές τι βάρος νομίζουν πως έχει. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι θα πει κάτι σχετικά με το αν βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Τέλος πάντων, συμφώνησαν σε ενα χ βάρος και τότε τους είπε αν το κρατήσω για λίγα δευτερόλεπτα, δε με ενοχλεί, δεν είναι αρκετά βαρύ για να με πονέσει. Αν το κρατήσω για ώρες, θα μουδιάσω και θα νιώσω ενόχληση ενώ αν το κρατήσω για μέρες θα πονάω και δε θα νιώθω το χέρι μου. Έτσι είναι και αυτά που μας έχουν στεναχωρήσει, όσο πιο πολύ τα κρατάμε, τόσο μας πονούν. Πρέπει να θυμόμαστε που και που να αφήνουμε το ποτήρι κάτω.<br />
<br />
Η μοναξιά, ξέρεις, μπορεί να είναι ευλογία ανά περιπτώσεις. Μόνο όταν έχεις στερηθεί ό,τι ποθούσες και έχεις βρεθεί σχεδόν χωρίς τίποτα και μόνος μαθαίνεις ποιος είσαι. Μόνος, μόνη, γιατί όχι; Μπορεί να σε τρομάζει αλλά στο τέλος νιώθεις πως νίκησες σ'αυτή τη σχέση και πως έδιωξες ότι κι αν σε ενοχλούσε.<br />
<br />
Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.<br />
<span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"></span><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"><br /></span>
<span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"></span><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"><br /></span>
<span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"></span><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"><br /></span>
<span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"></span><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"><br /></span>
<span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"></span><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"><br /></span>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline ! important; float: none; font-family: Arial,Verdana,sans-serif; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; word-spacing: 0px;"><span style="font-size: xx-small;">*σ'ευχαριστώ ντίντι για τις πιο όμορφες συμβουλές.</span></span><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: #fcfcfc; color: #292f33; display: inline !important; float: none; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 18px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: auto; word-spacing: 0px;"><br /></span></div>
</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-42850949006240883982014-08-06T13:33:00.001-10:002014-08-06T13:33:18.792-10:007 Αυγούστου.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τα πιο όμορφα χρώματα στον ουρανό.Παίζει το θέλω κοντά σου να μείνω στο σιντί.<br />
Το μόνο πράγμα στο μυαλό... Ελλάδα.<br />
......Κι ένας έρωτας που θέλεις κοντά του να μείνεις. Αλλά που δεν ξέρεις καν ακόμα που μένει. Κι αναρωτιέσαι πότε θα έρθει. Σαν πολύ δεν άργησες, άτιμε; <br />
Ακόμα και το πιο όμορφο δειλινό είναι ακόμα πιο όμορφο άμα το βλέπεις με παρέα.<br />
Ένα από τα ομορφότερα δώρα που παίρνεις όσο μεγαλώνεις είναι αγάπη και καλοί φίλοι. Και άπειρα γέλια. Και κλάμματα... από τα γέλια εννοείται.<br />
Και όμορφα καλοκαίρια.<br />
Και ζεστοί καφέδες στα πιο ωραία τρυπωμένα καφέ με το χειμώνα να χτυπάει την πόρτα.<br />
Και γράμματα...<br />
Και... Μόνο αγάπη...<br />
Και στα γράμματα είναι εκείνη η ατέλειωτη αγάπη και στα φεισμπούκια που μιλάμε συνέχεια.. Και πάντα κάθε συζήτηση μεγάλη μας θα τελειώνει με δύο λέξεις μόνο:<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><i>Μου λείπετε.</i></span> </div>
</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-46117354282945055412014-05-27T13:24:00.001-10:002014-05-27T13:25:10.717-10:00Το ό,τι.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξέρεις τι είναι τη μια στιγμή να νιώθεις ότι είσαι μόνος σου κάπου μακριά και την άλλη να πονάει το στομάχι σου από τα γέλια; Έτσι έγινε και χθες και σήμερα. <br />
<br />
Χθες, ήταν η φίλη που έχω από μωρό. Στην κυριολεξία μεγαλώσαμε με ένα ταβάνι διαφορά. Ξέρεις, οι αληθινοί φίλοι δεν μετριούνται στο πόσο συχνά τους μιλάς ή τους βλέπεις. Μετριούνται εκεί που έχεις να τους μιλήσεις καιρό, όσο μπορεί να μεταφράζεται σε εσένα ή σε εμένα ο πολύς καιρός, κι εκεί που τους μιλάς όλα είναι ωραία και είναι σαν να μιλήσατε χθες για τελευταία φορά. Έχω βαρεθεί να γράφω στον υπολογιστή μου για την ξενιτιά μου και γι'αυτό δεν θα το κάνω σήμερα, είπα. Αλλά πάλι εκεί πάω. Γιατί από εκεί άρχισε όλος ο τελευταίος χρόνος μου. 1 χρόνος και 1 βδομάδα. Πότε πέρασε; Αυτό έλεγα στην Βίκυ. Πότε; Κι όμως, πέρασε. Αλλά ήταν ο πιο βασανιστικά αργός χρόνος του κόσμου. Αν υπήρχε θέση να του βάλω, θα ήταν η 2η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου. Δεν με πειράζει που είμαι μόνη μου εδώ, πολλοί με ρωτήσανε πως νιώθω το πρωί που ξυπνάω, που δεν ακούω ελληνικά, ποιον έχω να του πω μια μαλακία στο λεωφορείο, να πιούμε ένα καφέ στα γρήγορα, να αράξουμε κυλικείο, να μην ξυπνήσουμε ποτέ για το μάθημα... Δεν με πείραξε όμως, ακόμα κι αν δεν είχα αυτά. Γιατί δεν ξέρω, έτσι εξελίχθηκε η τεχνολογία και τώρα τους βλέπεις πεντακάθαρα στην οθόνη σου όσους αγαπάς σαν τρελός. Κι όσα δεν τους έλεγα, τα έγραφα εδώ. Γιατί πάντα ήμουν πολύ περήφανη για μένα για να τους βαρύνω με τα ασήμαντα προβλήματά μου. Μου φτάνει αυτό το "σε σκεφτόμουν" που άκουσα από άτομα που μετράνε.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>"Σε σκεφτόμασταν γιατί έλειπε το γέλιο σου."</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>"Σε σκεφτόμουν όταν πήγαινα στη σχολή."</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>"Σε σκεφτόμασταν όταν είχες κάνει εκείνη την επική μαλακία, και ξέρεις, εκεί στον καφέ το συζητούσαμε... και μας έλειπες."</i></div>
<br />
Είμαι πολύ τυχερή να έχω ακούσει αυτά τα λόγια στη ζωή μου. Και είμαι τυχερή που συνέβη κι αυτό με τα ξένα, όσο κι αν το βρίζω κάθε πρωί που ξυπνάω που με έκανε να κλαίω σερί έναν χειμώνα.<br />
<br />
<br />
Χθες, 2:02:30. Τόσο κράτησε η κλήση μας. Και ταξιδέψαμε ένα χρόνο πίσω, ματηνμπαναγία. Και τι δεν είπαμε; Και τι δεν έγινε στις ζωές μας; Αλήθεια, δεν ξέρω. Σκέφτομαι αυτά που μου είπε το Βικάκι και με πιάνουν τα ζουμιά, πάλι. "Αλήθεια σε σκέφτομαι ρε Αναστασάκι, ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι τι να κάνεις και πως τα περνάς εκεί που είσαι" ή κάτι τέτοιο. Δεν φαίνεται κάτι το σημαντικό αλλά άμα το ακούς ρε συ, κάτι γίνεται μέσα σου. Μπορεί να μην έδινες σημασία παλιά, αλλά φτάνει μόνο να ακούς ότι κάποιος σε σκέφτεται και έχει ένα κομματάκι αγάπης μέσα του για σένα.<br />
<br />
Σήμερα, μιλούσα με ένα μάφιν. Έτσι θα το γράφω γιατί είναι μάφιν και για να μην προδώσουμε ταυτότητα. Δεν το ξέρω το μάφιν, αλλά έχει πλάκα άμα μιλάμε. Και ξαναπόνεσε το στομάχι μου από τα γέλια. Κι είπαμε τόσες μαλακίες που ένιωσα πως αυτές οι δύο μέρες(νύχτες) που πέρασαν είναι σαν ένα προμήνυμα για τις μέρες που έρχονται. Γιατί στο τέλος αυτής της βδομάδας θα γελάσω από κοντά με τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα και θα τα δω, επιτέλους. Δεν ξέρεις τι είναι να μην έχεις πιει καφέ με φίλους-φίλους (δεν είναι σαν το καρέτα-καρέτα, είναι εκείνοι οι φίλοι που λένε ότι διάλεξες σαν οικογένειά σου) 10 μήνες. Γιατί από τους άλλους, ένα σωρό εδώ. Κι εκεί, κι οπουδήποτε βασικά. Αλλά σαν τους φιλίες που ξεκινάς στη σχολή, πιστεύω, δεν θα ξεκινήσεις πουθενά.<br />
<br />
Στο μυαλό μου, αυτό το καλοκαίρι λέει θα είναι το πιο όμορφο όλου του κόσμου. Και θα ήθελα να είχε και λίγο έρωτα μέσα γιατί μου έλειψε. Αλλά ντάξει ας έχει πρώτα πολύ γέλιο και αγάπη και θα έρθουν και τα άλλα με τη σειρά τους. Έτσι; Έτσι... Τα λέμε!</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-38725102973944165332014-04-03T11:57:00.000-10:002014-04-03T11:57:34.828-10:00The post #1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξέρεις τι σημαίνει Απρίλης μήνας στην Αγγλία; Ούτε εγώ ήξερα! Ομίχλη το πρωί, μουντάδα το μεσημέρι, βροχή το απόγευμα, σύννεφα το βράδυ. Ίσως για να ταιριάξει με τη διάθεση. Ναι, δεν ξέρω. Κάτι τέτοιο. (σ.σ. αυτό ήταν το εκατομμυριοστό πεντηκοστό όγδοο δεν ξέρω που έχω πει μέσα σε μια βδομάδα, πέντε, άντε έξι δεν μου φτάνανε).<br />
<br />
Ήταν μια περίεργη βδομάδα, και σ'αυτό το σημείο να ξέρεις δεν άρχισα να την υπολογίζω από την περασμένη Δευτέρα. Πες από τα μέσα της περασμένης βδομάδας. Το θέμα είναι ότι ζεις τη ζωή σου με κάποια άτομα μέσα της, είτε βρίσκονται καθημερινά εκεί, είτε περισταστιακά, είτε οποτεδήποτε. Κι ενώ σε κάποιες περιπτώσεις/σχέσεις/καταστάσεις ξέρεις ότι δεν πάει άλλο, ότι αυτός ο άνθρωπος φεύγει από την καθημερινότητά σου, όταν έρχεται αυτή η στιγμή είσαι σκληρός και όχι άδικος αλλά περίεργος. Ξέρεις ότι <i>αύριο</i> δεν θα του μιλήσεις και νιώθεις οκ την πρώτη ώρα, μετά από αυτή όμως τι; Παίζει κι η συνήθεια ρόλο σ'αυτό <i>-μεγάλο ρόλο-</i> αλλά όταν πιάνεις τον εαυτό σου μετά από λίγο καιρό να λέει με δάκρυα έτοιμα στα μάτια "Σίγουρα θα του το έλεγα αυτό..." αυτό τι σημαίνει; Είναι πάλι η συνήθεια; Και γιατί η γαμημένη η συνήθεια να είναι τόσο δυνατή;<br />
<br />
Κι έχεις και τα συναισθήματα, αχ αυτά τα συναισθήματα, που είχαν βολευτεί πολύ μέσα σου και δεν ήξερες ότι υπάρχουν και ξαφνικά κάνουν μικρές εκρήξεις και σου λείπουν πράγματα που δεν ζητούσες αλλά ήξερες ότι θα ήταν εκεί όταν θα ήσουν δίπλα στον άλλον... Όπως ένα άγγιγμα ακόμα το βράδυ ή ένα βλέμμα ή η σιωπή δίπλα στη θάλασσα, κι ας ήταν σιωπή... έκανε φασαρία....<br />
<br />
Και μετά σε πιάνει ο εγωισμός και το γαμώτο σου και λες δεν προσπαθήσαμε αρκετά αλλά κι αυτός το είπε αυτό κι αμέσως το τελειώσαμε και μετά λες θα στείλω αλλά κι εκείνος δεν έστειλε ποτέ αυτή τη μια βδομάδα και μια μέρα. Και γιατί να το κάνεις <i>πάλι</i> εσύ; Δηλαδή γι'αυτό δεν έχουμε αυτόν τον εγωισμό εκεί μέσα, τον ρίχνουμε μια φορά, φτάνει. Δεν είναι έτσι το ξέρω αλλά υποτίθεται άμα ο άλλος ένιωθε κάτι δεν θα το έδειχνε; Όχι, δεν είναι ο φόβος μην ξαναγίνει το θέμα σκατά, είναι όλα τα άλλα μαζί που λέγανε "έλα, τέλος" κι εσύ έλεγες όχι αλλά ποτέ μα ποτέ δεν πάλεψες, απλά βολεύτηκες στην ιδέα και όταν ήρθε το τέλος είπες αμέσως ναι και ποτέ μα ποτέ δεν προσπάθησες...</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-769781344616624992014-02-23T13:28:00.000-10:002014-02-23T13:34:03.704-10:00Deep thought something<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πάνε 8 μήνες και 2 μέρες( ή και ίσως 3 μιας και αυτή τη στιγμή που γράφω μπαίνει η 24η Φλεβάρη του '14) από τότε που αποφάσισα να μπω και να γράψω εδώ κανονικά-κανονικά. Γιατί είχα προσπαθήσει να γράψω και τον Δεκέμβρη αλλά δεν έβγαινε τίποτα.<br />
<br />
Κάτι βράδια σαν κι αυτά κάτι σε πιάνει και θες να γράψεις κάτι, όχι τόσο να μιλήσεις αλλά να εκφραστείς κάπως... αλλιώς. Βασικά συνειδητοποίησα ότι ήδη είμαι στην 5η γραμμή αυτού του ποστ και έχω μετρήσει 2 φορές τις μέρες που έχουν περάσει σαν φυλακισμένη. Η 2η ήταν τώρα που μέτρησα πόσος καιρός πέρασε από τότε που πήγα Ελλάδα. 6 μήνες και 15 μέρες. Το δύσκολο με την ξενιτιά τελικά δεν είναι να το αποφασίσεις να φύγεις αλλά το να καταφέρεις να περάσεις τις όποιες δύσκολες μέρες μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους. Στη δική μου περίπτωση είναι οι φίλοι μου, η γιαγιά μου κι ο ξάδερφός μου που είναι η ζωή μου όλη. Σήμερα μου είπαν ότι άμα πάω Ελλάδα θα δω κι εγώ ότι θα με έχει περάσει στο ύψος, τόσο λέει μεγάλωσε, όχι ότι εγώ είμαι και κανάς Φασούλας αλλά το άτιμο 10 χρονών και είναι πάνω από 1.60.<br />
<br />
Οι φίλοι είναι μια άλλη κατηγορία. Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι που τα μάζεψαν κι έφυγαν θα συμφωνήσουν αλλά όταν φεύγεις ξέρεις ποια άτομα θα μείνουν φίλοι σου αλλά και πάλι δεν είναι ουσιαστικά φίλοι σου. Δηλαδή ναι, τους αγαπάς και σ'αγαπούν και ναι νοιάζεστε ο ένας για τον άλλον και μιλάτε και άντε να γράψετε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα αλλά σταματάς να είσαι μέρος της καθημερινότητας του άλλου. Σταματάς να ξέρεις όλα αυτά τα μικρά που έχουν σημασία όταν είσαι με τον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο. Όλα αυτά τα χαζά που θα σου πει η φίλη σου στη σχολή κι ο κολλητός σου στον καφέ. Γιατί όταν ρωτήσεις τι νέα; θα σου πει τα βασικά, μόνο αυτά δεν θα θυμηθεί τα άλλα τα χαζά. Ούτε κι εγώ θα τα θυμηθώ από τη μέρα μου. Αλλά αυτό. Κι έτσι δεν ξέρω, χάνεται κάτι. Και χάνομαι κι εγώ στη μοναξιά μου.<br />
<br />
Έπειτα είναι κι η νοσταλγία. Για τα πάντα. Έφτασα ακόμα και σε σημείο να νοσταλγώ την κούπα με την οποία έπινα καφέ κάθε μέρα στο σπίτι μου στην Αθήνα. Μου λείπουν τα πάντα και οι πάντες. Μου λείπουν οι απροοπτοι καφέδες με τα παιδιά και τα σουβλάκια το βράδυ, να κάνουμε βόλτα στο Θησείο και κάτω από την Ακρόπολη, στην Πλάκα, στην Πνύκα, δίπλα στη θάλασσα στον Φλοίσβο και στη Βουλιαγμένη. Μου λείπει να πηγαίνω σ'αυτό το κωλοχανείο του ΤΕΙ Αθήνας που είχα περάσει από σπόντα όταν είχα δώσει τα χειρότερα γραπτά της ζωής μου γιατί εκεί είχα περάσει τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Μου λείπει η Βίκυ που μεγαλώσαμε μαζί, μου λείπουν η Εβίνα, η Κική κι ο Αντρέας από το σχολείο, μου λείπουν τα παιδιά από τη σχολή η Αναστασία, η Βασιλική, η Αργυρώ, η Βέφα, η Μαρία κι ο Άλκης, μου λείπουν η Σάντυ, ο Βασίλης, η Βάσια κι η Βανέσσα που ήταν μεγάλο μέρος της ζωής μου από σπόντα. Και το κακό είναι ότι πόσες φορές να τους πεις ότι σου λείπουν και ότι τους αγαπάς; Γιατί ναι, τώρα κάθε φορά που μιλάμε, όποτε μιλάμε, κλείνω τη συζήτηση με ένα μου λείπετε ρε γαμώτο και σας αγαπάω πολύ, σαν μια γκομενίτσα ξέρωγω :P<br />
<br />
Μου λείπει το σπίτι μου και το κρεβάτι μου και το μαξιλάρι μου και το πόσο βολεμένη ήμουν στην ζωή μας εκεί γιατί εκεί ανήκαμε και ξαφνικά χρειάστηκε να φύγουμε λόγω κρίσης γιατί άμα μέναμε δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε.<br />
<br />
Χθες διάβαζα ένα βιβλίο το <i>The Fault in our Stars </i>του <i>John Green </i>και τέλος πάντων η πρωταγωνίστρια του βιβλίου (έτσι τους λένε αυτούς που έχουν κυρίαρχο ρόλο στα βιβλία; Δεν ξέρω) χάνει από καρκίνο τον μοναδικό άνθρωπο κοντά της που μπορούσε να μιλήσει και να πει οποιαδήποτε βλακεία, να εκμυστηρευτεί οτιδήποτε, έχασε τον μοναδικό άνθρωπο που πέρασε ωραία μαζί. Και όταν διάβαζα αυτό το κομμάτι ξέσπασα σε τέτοια κλάμματα γιατί ήταν που ήταν συγκινητικός ο τρόπος γραφής του Γιαννάκη του Γκριν αλλά και γιατί ταυτίστηκα με την κοπέλα γιατί κι εγώ τους έχασα από δίπλα μου, μας χώρισε ένας άλλος, διαφορετικός καρκίνος, η απόσταση. Το "μου λείπετε" δεν φτάνει για να δείξω πόσο πραγματικά λείπουν από μέσα μου, από την ψυχή μου. Είναι κομμάτι της ζωής μου, είναι η ζωή μου εκεί τα πρώτα 19 χρόνια της ζωής μου και τώρα, σχεδόν 1 χρόνο μετά θα έχω ζήσει ένα χρόνο στην Αγγλία. Έχω να τους δω και να τους μιλήσω από κοντά από τις 8 Αυγούστου του 13 και ίσως για αυτό γράφω τώρα αυτές τις βλακείες και είμαι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη αλλά ναι.. Κάπως έτσι.<br />
<br />
Στις 21 Μαΐου του '13 είχαν έρθει τα παιδιά από τη σχολή να με χαιρετήσουν φεύγοντας για εδώ στο αεροδρόμιο κι εγώ ένιωθα περίεργα γιατί δεν ήξερα πως νιώθω ή πως να φερθώ. Αν μπορούσα τώρα να πάω σε εκείνη τη στιγμή θα τους αγκάλιαζα όλους τόσο πολύ που δεν θα τους άφηνα να φύγουν από κοντά μου για να έχουμε να λέμε μαλακίες για μια ζωή.<br />
<br />
Και οι μέρες περνάνε λοιπόν, κι εγώ ειμαι εδώ να ψάχνω για το πόσο κάνουν τα εισιτήρια για να πάω έστω και για μια βδομάδα πίσω, με τις όμορφες στιγμές να είναι στο μυαλό μου σε κάθε ποστ στο φέισμπουκ που θα πούμε χαζομάρες και με κάποια δάκρυα, να κλαίω θέλοντας να είμαι μαζί τους σε γενέθλια, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, στους καφέδες της κοπάνας από τη σχολή και στα πάντα. Περιμένοντας μέχρι να έρθει η στιγμή που θα τους ξαναδώ όλους και θα τους αγκαλιάσω έναν έναν και θα τσιρίξουμε από τα γέλια.<br />
<br />
<i><span style="font-size: large;">Μόνο με την αγάπη προχωράμε στη ζωή μας, το έχετε καταλάβει κι εσείς έτσι;</span></i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;"><i><b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=N2N1j3Dw-JY" target="_blank">Πουλί ταξιδεμένο σε μακρινό νησί...</a></b></i></span></div>
</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-31067486868077733582013-06-22T11:30:00.000-10:002013-06-22T11:30:18.332-10:00Κάτι δικά μου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Και που λες, έρχεται η μέρα που τα πάντα φωνάζουν "φεύγω" κι εσύ από μέσα σου αναρωτιέσαι τι στο καλό νιώθεις. Το ξέρεις πως δεν είναι ένα ταξίδι που θα φύγεις για λίγο και θα γυρίσεις, είναι ταξίδι ζωής. Οι φίλοι μου με λένε ξενιτεμένη, "πως πάει η ξενιτιά;" αλλά βαριά λέξη ρε γαμώτο η ξενιτιά, ποτέ δεν μου πολυάρεσε. <br />
Μετά από ένα μήνα και κάτι ακόμα δεν ξέρω τι νιώθω ή πως να νιώσω... Απλά κατάλαβα ποιους ανθρώπους είχα στη ζωή μου και τους χρειαζόμουν πραγματικά και ποιοι ήταν απλά περαστικοί. Άσε που συνειδητοποιείς μετά από τον αποχαιρετισμό ποιοι πραγματικά σε εκτιμούσαν, σ'αγαπούσαν, σε χρειαζόντουσαν και ποιοι απλά δεν νοιάζονταν όσο έδειχναν. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια φάση το χαίρεσαι κιόλας που έχεις φύγει από όλους κι από όλα γιατί ένιωθες μπουχτισμένος. Στην επόμενη φάση σου λείπουν όλοι και όλα, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, τα μέρη σου, ο ήλιος, τα φαγητά, τα ακούσματα... Ώσπου πας στην ορθόδοξη εκκλησία της πόλης και ακούς επιτέλους ελληνικά, συγκινήσε από την κυριακάτικη λειτουργία και νιώθεις πάλι "σπίτι σου". Όπως είναι φυσικό, γνωρίζεις και τους υπόλοιπους (επί το πλείστον) Έλληνες. Μια μεγάλη παρένθεση εδώ, μέσα στην τόση χαρά που νιώθεις μόλις μπαίνεις στην εκκλησία αλλή τόση απογοήτευση νιώθεις με τους Έλληνες που ζουν εκεί. Άνθρωποι που καμία σχέση δεν έχουν με την ελληνική κουλτούρα και ζεστασιά, μια μύτη μέχρι τον συννεφιασμένο ουρανό της Αγγλίας και μια κρυφή αντιμετώπιση του "Τι ήρθατε να κάνετε εσείς εδώ; Δεν καθόσασταν στα αυγά σας;" Και βέβαια, αγνοούν πλήρως την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τους και όχι, δεν καταλαβαίνουν ποιοί λόγοι σε ώθησαν να φύγεις. Λες και ξύπνησες μια μέρα και είπες, ε, δεν έχω τι να κάνω, δεν ξενιτεύομαι να περάσει η ώρα μου;<br />
Ξεχνώντας όλα αυτά και θέλοντας να γεμίσεις τη ζωή σου κοιτάς να περάσεις καλά αλλά οι μοναχικές βόλτες και οι ποδηλατάδες πολλές φορές ζητάνε παρέα.. Και βασικά με τα άτομα που συνήθως είχες καθημερινή επαφή, όταν φεύγεις δεν έχεις και ύστερα σκέφτεσαι ότι εσύ είσαι τόσο μακριά και μπορεί να έχουν δουλειές και να τους ενοχλήσεις ή να έχουν τα δικά τους και μετά σκέφτεσαι να πάρω ένα τηλέφωνο, να στείλω ένα μήνυμα αλλά τι να σου κάνουν κι αυτά και πόσες ώρες να ξοδέψεις στο skype με τις κλήσεις για να αναπληρώσεις το κενό της παρέας; Κι ύστερα έρχεται η στιγμή που δεν έχεις σε ποιον να πεις ότι είχες άσχημη μέρα γιατί ίσως να είχε κι αυτός άσχημη μέρα και να τον ενοχλήσεις και που να ξέρεις πως να είναι η ζωή του τώρα; Κι ύστερα έρχεται η στιγμή που λες ας πάει στα κομμάτια, θα γράψω ένα ποστ στο μπλογκ και το γράφεις και τρέχουν δάκρυα στα μάτια σου ασταμάτητα και σου λείπουν όλοι και όλα...<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/kJ4s3G7hgR4?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<span style="color: #073763;"><span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><i><b><span>Home again, Home again...<br />
One day I know I'll feel home again<br />
Born again, born again<br />
One day I know I'll feel strong again...
</span></b></i></span></span></span></div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-30579149109119886512013-04-30T14:00:00.001-10:002013-04-30T14:04:36.414-10:00Όσα δεν μας άγγιζαν τόσο...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν ξέρω τελικά γιατί πρέπει να αναγκαστείς να ζήσεις κάτι πολύ μεγάλο, δυνατό ή όποιον άλλο επιθετικό προσδιορισμό μπορεί να δώσει κάποιος, για να εκτιμήσεις κάτι. Δηλαδή δεν ξέρω, απλά μπορεί να συνέβη κάτι παρόμοιο και πιο παλιά αλλά να μην είχες βάλει τον εαυτό σου σε αυτή τη φάση, να μην τον είχες δει να το ζει και να μην φανταζόσουν πως θα μπορούσε να είναι αυτό.<br />
<br />
Ήμουν στην αποβάθρα του μετρό και ήρθε ένα παππούς και μου ζήτησε μια βοήθεια. "Συγγνώμη, δεν έχω." Αυτή ήταν η απάντηση μου. Ειλικρινής μεν, είχα βγει με 85 λεπτά του ευρώ από το σπίτι και μου είχαν μείνει τα 15 γιατί αγόρασα το εισιτήριο και τι να του έδινα, 15 λεπτά; Αλλά αυτό που δεν μου άρεσε αυτή τη φορά ήταν ότι μου βγήκε αβίαστα από το στόμα, ότι δεν πρόσεξα τα μάτια αυτού του ανθρώπου, δεν τον κοίταξα. Ένα ξερό συγγνώμη...<br />
<br />
Έρχεται το μετρό, μπαίνω μέσα, κλείνουν οι πόρτες. Έξω, σ'όλη την αποβάθρα μόνος του ο παππούς με μια απόγνωση στο βλέμμα που την είχα δει στα μάτια των γονιών μου πριν μερικούς μήνες... Ποιος ξέρει, ήταν άρρωστος, είχε παιδιά; Εγγόνια; Που έμενε; Έτρωγε τίποτα; <br />
<br />
Ένιωθα τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα να του δώσω κάτι και στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που μέχρι σήμερα σκέφτομαι το βλέμμα του και όσο κι αν τον έψαξα μετά από ένα μισάωρο που πήρα χρήματα και γύρισα να του δώσω, δεν τον βρήκα...<br />
<br />
Γιατί ρε γαμώτο, μπορεί να ήμασταν εμείς στη θέση του, εσείς, αυτοί, άλλοι, εγώ... Τότε δεν θα θέλαμε να ήταν κάποιος, να βρισκόταν κάποιος στο δρόμο του και να τον βοηθούσε; Αν ήταν ο πατέρας μας, ο αδερφός μας, ο γιος μας; Δεν θα θέλαμε να τον βοηθήσει κάποιος; Έτσι δεν είναι; Γιατί ρε γαμώτο να κοιτάμε πια μόνο την καμπούρα μας; Γιατί να μας έχουν φέρει σε σημείο να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας; Γιατί να μην μπορούμε να έχουμε έστω μια απλή και αξιοπρεπή ζωή; Γιατί;<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/OmLNs6zQIHo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-69984816629346482552013-03-17T13:44:00.003-10:002013-03-17T14:02:53.236-10:00Φεύγοντας...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έρχεται ξαφνικά -είτε το περιμένεις είτε όχι- η στιγμή που ονειρευόσουν για χρόνια ολόκληρα, από μικρό παιδί, που ίσως να μην ήταν και το όνειρο που είχες πάνω πάνω στην καρδιά σου, το πρώτο απ'όλα τα άλλα, αλλά ήταν σίγουρα το δεύτερο. Αυτό το όνειρο για μένα ήταν να φύγω από την Ελλάδα, να σπουδάσω και να ζήσω στο εξωτερικό. Να φτιάξω τη ζωή μου εκεί. Δεν ξέρω γιατί το ήθελα, απλά πάντα θυμάμαι από παιδί στο δημοτικό όταν ήμουν να λέω "Μαμά εγώ θα σπουδάσω στην Αγγλία, στο λέω". Τσαούσικο και πεισματάρικο από τότε, αυτό που ήθελα θα έβρισκα τρόπο να γίνει. Γιατί το ήθελα, το ονειρευόμουν. Και έχετε ακούσει κι εσείς τι λένε για τη δύναμη των ονείρων που κουβαλάμε στην ψυχή μας, ε; <br />
<br />
Έρχεται και σου αλλάζει όλη τη ζωή, την καθημερινότητα, τις σκέψεις, το πρωινό ξύπνημα, τον τρόπο που καπνίζεις κρυφά το τσιγάρο σου και τον τρόπο που κάνεις αυτότοπωςτολένεοιΆγγλοιμωρέ; Α ναι, daydreaming. Γιατί είμαι κι ονειροπόλα ρε παιδί μου!<br />
<br />
Η συνέχεια έχει μερικά απλά βήματα. Ανακοινώνεις τα σχέδιά σου σε φίλους, γνωστούς, συγγενείς, χαίρεσαι μόνη σου κάθε στιγμή της ημέρας (και της νύχτας, στα όνειρά σου). Βέβαια η χαρά δεν φτάνει από μόνη της γιατί συνειδητοποιείς ότι αναπόφευκτα αφήνεις το πατρικό σου και τους δικούς σου ανθρώπους μερικές ώρες αεροπλάνου μακριά. (Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό το "ώρες αεροπλάνου" αλλά ναι, καταλάβες :Ρ) Συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά παρατάς τα πάντα για να ξαναβρείς κάποια άλλα πάντα που πιθανότατα θα είναι καλύτερα αλλά θα είναι πάντα "άλλα". Ίσως και σε άλλες περιπτώσεις ακόμα πιο δύσκολο θα ήταν για κάποιον άνθρωπο να αφήσει τη σχέση του γιατί μπορεί μια σχέση Θεσσαλονική-Αθήνα να κρατήσει, βεβαίως και μπορεί. Αλλά μια σχέση Λονδίνο-Αθήνα, πόσο θα μπορούσε να κρατήσει; Θα έμεναν όλα ίδια; Δυστυχώς ή ευτυχώς στη δική μου περίπτωση σχέση δεν υπάρχει οπότε το βλέπω σαν ελαφρυντικό.<br />
<br />
Με αυτό το βήμα που πρόκειται να κάνω έμαθα και τι σημαίνω για κάποια άτομα. Ίσως να είναι και λίγο εγωιστικό αυτό, δεν ξέρω, που ήθελα να μάθω αν τελικά σήμαινα κάτι σε μερικά άτομα. Άλλοι χάρηκαν, άλλοι λυπήθηκαν, άλλοι ζήλεψαν... <br />
<br />
Ύστερα, υπάρχει ένα διάστημα ανάμεσα στο "μαθαίνω πως θα φύγω" και "ήρθε η μέρα που παίρνω τη βαλίτσα μου για άλλες πολιτείες", εγώ κι η Βιτάλη ένα πράμα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ μα ποτέ πόσα συναισθήματα και πόσες ανησυχίες θα μπορούσε να έχει κάποιος σε αυτή τη φάση. Είναι αυτό που λένε έξω από το χορό πολλά λόγια λες, ή αυτό που λένε μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου. <i><span style="font-size: x-small;">Γελάω μόνη μου τώρα γιατί δεν ξέρω αν τελικά ταιριάζει αυτό που είπα αλλά δε βαριέσαι;! Κλαψόγελος, στην αρχή το δάκρυ κορόμηλο και τώρα χαζογελάκια. Καμμένη ρε φίλε!</span></i> <br />
<br />
Μαθαίνω που λέτε πως θα φύγω και τραλαλο και τέλεια όλα και μετά:<br />
-Και που θα σπουδάσω;<br />
-Και τι θα σπουδάσω; Θα συνεχίσω τις ίδιες σπουδές με εδώ ή θα αλλάξω;<br />
-Και που θα μείνουμε;<br />
-Κι αν κάτι στραβώσει και μείνουμε ξεκρέμαστοι;<br />
-Κι αν δεν με σηκώσει το κλίμα;<br />
-Κι αν, κι αν, κι αν, κι αν;<br />
Και φτάνουμε και στα πιο συναισθηματικά<br />
-Και θα χάσω εμένα, και θα ξεχάσω τα ελληνικά, θα ξεχάσω τον εαυτό μου πίσω, δεν θα έχω παρέα, θα βρέχει, θα χιονίζει, θα, θα, θα ΣΚΑΤΑ. Είναι ξερίζωμα, που πας ρε Αναστασία, κάτσε εδώ μαρή, που πας στους κρυόκωλους εκεί πάνω, που; <br />
<br />
Ψυχαναγκαστικά πράματα ξέρωγω. Πόσο μονόλογο να αντέξει ένας άνθρωπος;<br />
<br />
Στους γονείς μου δεν δείχνω όλες αυτές τις ανησυχίες, ξέρω ότι είναι ήδη ένα πολύ μεγάλο βήμα γι'αυτούς και δεν θέλω να τους φορτίζω με όλες αυτές τις σκέψεις. Χαζομάρα, το ξέρω, αλλά δεν γίνεται να τους αγχώσω ή να τους στεναχωρήσω με αυτά που στην τελική σε λίγους μήνες δεν θα είναι καν ερωτήματα.<br />
<br />
Σταματώ τις βλακείες εδώ, ακούστε αυτό.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/eSjwIQciST0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
Άνοιξα το ραδιόφωνο ένα πρωί και άρχισε να παίζει αυτό. Δεν ξέρω αν ήταν σημάδι, δεν ξέρω αν γράφτηκε για μένα, δεν ξέρω.<br />
<br />
Το μόνο που ξέρω είναι πως <i><b>"μια λιακάδα μου αξίζει..."</b></i><br />
Γιατί.. χαμογελάμε για να συνεχίσουμε και γελάμε δυνατά για να αντέξουμε. Έτσι δεν είναι; ♥<br />
<br />
Α και κάτι που διάβασα κάποτε και απο τότε το έχω σε post-it στον φελλοπίνακα δίπλα στο γράφειο μου: "Life is what happens when you are busy making other plans". Έτσι είναι! </div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-50068226501559218332013-02-03T12:05:00.001-10:002013-02-03T12:05:41.923-10:00[Λαχταρώ]<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.<br />
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,<br />
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,<br />
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,<br />
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ' αρέσουν τα παπούτσια σου,<br />
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,<br />
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,<br />
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,<br />
Και να σου κρατάω το χέρι σου,<br />
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,<br />
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,<br />
Και να γελάω με την παράνοια σου,<br />
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε
καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε
για το ραδιόφωνο,<br />
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,<br />
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,<br />
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,<br />
Και να σ' αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,<br />
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,<br />
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,<br />
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ' αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.<br />
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.<br />
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,<br />
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,<br />
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,<br />
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,<br />
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,<br />
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,<br />
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,<br />
Και νά 'μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,<br />
Και νά 'μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,<br />
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,<br />
Και να παρακαλάω να σ' ήξερα μια ζωή.<br />
Και ν' ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,<br />
Και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,<br />
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,<br />
Και τό 'να σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,<br />
Και να σ' αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,<br />
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,<br />
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,<br />
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,<br />
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,<br />
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,<br />
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,<br />
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,<br />
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,<br />
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,<br />
Και ν' αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ' το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,<br />
Και ν' αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,<br />
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ' αγαπούσε,<br />
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,<br />
Και να σ' αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,<br />
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,<br />
Και να μη σ' αφήνω να σηκωθείς απ' το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,<br />
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,<br />
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,<br />
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν
το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο
είπα,<br />
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νιώθω άδειος χωρίς εσένα,<br />
Και να θέλω ότι θέλεις,<br />
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,<br />
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,<br />
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο<br />
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω<br />
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,<br />
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ' ζωή σου,<br />
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,<br />
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,<br />
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο<br />
Τον ακάθεκτο<br />
Τον ακατάλυτο<br />
Τον ακατάσβεστο<br />
Τον μεταρσιωτικό<br />
Τον ψυχαναλυτικό<br />
Τον άνευ όρων, τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,<br />
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">*<span style="font-size: x-small;">Sarah Kane - Λαχταρώ</span></span> </div>
</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-32542940151634374722013-01-31T13:21:00.003-10:002013-01-31T13:21:28.313-10:00Για ό,τι παλιό...μη μιλάς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εξεταστική, χαμός, αναβλητικότητα, διάβασμα, τα ξύνουμε και λίγο γιατί φοιτητές είμαστε στο κάτω κάτω, ε κάνας καφές εδώ κι εκεί, τα γνωστά πάνω κάτω.<br />
<br />
Ντάξει η αλήθεια είναι στην περίοδο της εξεταστικής όταν γυρνάω σπίτι αφότου έχω δώσει μάθημα είμαι λίγο αλλού, πες είναι η κούραση, η πίεση, το άγχος; Δεν ξέρω. Ειδικά όταν γυρνάω σπίτι με το μετρό βυθίζομαι στο κάθισμα και βάζω τα ακουστικά στο φουλ μέχρι να φτάσω.<br />
Μια τέτοια μέρα ήταν και η προχθεσινή που λέτε. Είχα κι ένα περίεργο προαίσθημα από το πρωί... Τελικά το προαίσθημα δικαιώθηκε γιατί είδα κάποιον που δεν ήξερα αν ήθελα να δω, που δεν ήξερα αν έπρεπε να τον χαιρετήσω, που δεν ήξερα τι να πω. Τον απέφυγα. Δεν είπα τίποτα. Τι να πεις άμα έχεις να μιλήσεις στον άλλον σχεδόν ένα χρόνο; Αυτός γυρνούσε από τη δουλειά λογικά, εγώ κομμάτια από τη σχολή. Κοίταξα αλλού -μαλακία μου. Αν και με την άκρη του ματιού μου είδα πως έκανε κι εκείνος το ίδιο. Ντάξει είχε αλλάξει. Και ταράχτηκα που τον είδα, δεν περίμενα να τον δω.<br />
<br />
Μετά καθόμουν και σκεφτόμουν σαν χαζό, γιατί να πάρει τέτοια τροπή η κατάσταση; Ξέρεις, μου φαίνεται περίεργο πως κατέληξες να είσαι "ξένος" σε έναν άνθρωπο που έλεγες τα πάντα, μοιραζόσουν τα εύκολα, τα δύσκολα, τα όμορφα, τα αλλιώτικα. Ήταν ο άνθρωπος που μου έλεγε καληνύχτα και στον ύπνο μου συνέχιζα να ονειρεύομαι. Δεν ξέρω, είναι λάθος, πολύ λάθος να μην λες ούτε ένα "γεια" στο τέλος μιας σχέσης.<br />
Εδώ να πω ένα πράγμα, ό,τι προηγούμενο είναι προηγούμενο για κάποιο λόγο. Τα πισωγυρίσματα με μαθηματική ακρίβεια βγάζουν σε λάθος αποτέλεσμα. Ξεπερνάς και πας παρακάτω. Όμως ρε γαμώτο μου, θες να ακούσεις ένα "Είσαι καλά;". Θα είναι ειλικρινές, ανθρωπος που νοιαζόταν για σένα αληθινά θα συνεχίσει να νοιάζεται...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/epaQ0n0ZAQM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
"Πράσινα γλυκά μου μάτια..."</blockquote>
</blockquote>
</div>
<br /></div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-43543334469663117002012-10-03T13:53:00.003-10:002012-10-03T13:53:39.709-10:00Αυτό που...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Και τι είναι αυτό που σε κάνει να σπας τα βράδια;<br />
Τι γίνεται και... κάτι αλλάζει...<br />
Ξέρεις, μπορεί να θες να είσαι αισιόδοξος αλλά κάτι συμβαίνει και δεν αντέχεις και λες δεν αξίζει και το αξίζω...<br />
<br />
Κάποιος κάποτε μου είπε πως ζούμε πολλά κακά μαζεμένα για να ζήσουμε μια στιγμή κάτι καλό... και μετά πάλι από την αρχή.<br />
<br />
Νομίζω το πιστεύω κι εγώ πια, δεν το πίστευα γιατί ξέρω γω είμαι αισιόδοξο άτομο και πάντα μα πάντα θα χαμογελάσω και στα χειρότερα...<br />
Θα μου πεις τι τόσο κακό έχεις ζήσει εσύ πια, σε λίγο κλείνεις τα 20, τι σου βαραίνει τόσο την ψυχή;<br />
Και να θέλει κάποιος δεν ξέρω αν μπορώ να εξηγήσω αλλά πλέον μαζεύονται τόσα πολλά μέσα μου κι ακούω τόσα γύρω μου που δεν θέλω να τα ξέρω...<br />
<br />
Κι αυτή η αγκαλιά που ζητάμε είναι μια αγκαλιά τίποτα παραπάνω, που όμως δείχνει τόσα πολλά. Και δεν ξέρω ρε γαμώτο μου, δεν ξέρω. Θέλω να αλλάξω τόσα πολλά και ξεχνάω να αλλάξω την διάθεσή μου πλεόν.<br />
<br />
...τουλάχιστον δεν θα σταματήσω ποτέ μα ποτέ να κάνω όνειρα, αυτά σε πάνε μπροστά...<br />
Εκεί θα γυρεύουμε τις όμορφες αναμνήσεις και τα θέλω που έρχονται...<br />
<br />
<br />
(To be continued)</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-45039835043135146522012-08-29T04:46:00.002-10:002012-08-29T04:47:29.317-10:00Η συνομωσία της σιωπής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: left;">
Καλάβρυτα, ένα μεγάλο "χωριό" της Πελοποννήσου το οποίο περιβάλλεται από πολλά ελατοδάση και πολλά ζώα τα έχουν σαν δικό τους σπίτι. Όπως κάθε καλοκαίρι έμεινα αρκετές μέρες στο <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%87%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82">Λεχούρι</a>, το οποίο είναι η ιδιαίτερη πατρίδα της μαμάς μου. Το Λεχούρι είναι το τελευταίο χωριό ανεβαίνοντας το βουνό και περιτριγυρίζεται από βουνά με ελατοδάση. Με λίγη παρατηρητικότητα διαπιστώσαμε πως κάτι "έλειπε" από ένα από τα βουνά. Έλειπαν έλατα. Έλατα χρόνων, έλατα όμορφα και περήφανα που στέκονταν εκεί πριν ακόμη γεννηθεί ο παππούς μου εκεί. </div>
</blockquote>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-RdTs-oGjEJw/UD4nVPRI6sI/AAAAAAAAAUI/EFVvZFfa4rc/s1600/P1050340.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="http://4.bp.blogspot.com/-RdTs-oGjEJw/UD4nVPRI6sI/AAAAAAAAAUI/EFVvZFfa4rc/s400/P1050340.JPG" width="400" /></a></div>
Βλέπετε το βουνό με τη χαράδρα στη μέση, στα δεξιά της φωτογραφίας; Είναι το βουνό που καταστρέφουν.<br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-TbNyWntnY88/UD4oMWFXBJI/AAAAAAAAAUQ/cwR6_XgqqzA/s1600/%CE%94%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-TbNyWntnY88/UD4oMWFXBJI/AAAAAAAAAUQ/cwR6_XgqqzA/s400/%CE%94%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82.jpg" width="400" /></a><br />
Συγκριτική φωτογραφία ενός σημείου του ίδιου βουνού. Τραβήχτηκαν την ίδια ώρα, με διαφορά 2 χρόνων. Η μία το 2010 και η άλλη το 2012.<br />
<br />
Αυτό που με στεναχώρησε περισσότερο από όλα είναι το γεγονός ότι οι κάτοικοι του χωριού ήξεραν για αυτή την οικολογική καταστροφή και μάλιστα μερικοί ήταν και είναι μέρος αυτής. Έχουν σαν κύρια δουλειά τους να πουλούν τα έλατα που παράνομα έχουν κόψει. Κάθε καλοκαίρι πάνε και τσεκουρώνουν την βάση του κορμού τους, μα δεν τα κόβουν. Περιμένουν τον χειμώνα να ρίξει χιόνι, να πέσει βάρος στα δέντρα. Ύστερα αυτά να πέσουν, να ξεραθούν και τον επόμενο Σεπτέμβρη να τα μαζέψουν έτοιμα, ξερά και κατάλληλα για τζάκι.<br />
Κανείς δεν λέει τίποτα όμως.<br />
Φοβούνται; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως σε λίγα χρόνια θα βγαίνω στην αυλή του σπιτιού μου και θα βλέπω ένα καραφλό βουνό. Όχι μόνο από έλατα αλλά κι από ζωή. Κι αυτό είναι κάτι που δεν θέλω.</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-44703784402087302782012-07-01T10:44:00.003-10:002012-07-01T10:48:07.292-10:00Ένα τραγούδι και μια ιστορία για όλα αυτά τα ''δεν μπορώ'' που πιστέψαμε.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-weight: normal;">
<span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">- "Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"<br /> - "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.<br /> - "Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"<br /> <br />
Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες
του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και,
χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν
προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορία..."<br /> Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:<br /> Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα.<br /> Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών.<br /> Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...<br />
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο
ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο
έδαφος.<br /> Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.<br /> Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.<br />
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι
ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε
εύκολα να λυθεί και να φύγει.<br /> Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.<br /> Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;<br /> Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων.<br /> Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα.<br /> Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.<br /> Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"<br /> Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση.<br />
Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το
θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε
πάνω στο ίδιο θέμα<br /> Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.<br /> Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.<br /> Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι.<br /> Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί.<br /> Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.<br /> Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο...<br />
...Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα
παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.<br /> Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.<br /> Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.<br /> Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.<br /> Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...<br /> <br /> "Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου.<br /> Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.<br />
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα ,
απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί,
προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.<br /> Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα.<br /> Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα:<br /> "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."<br /> Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθισε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:<br /> "Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.<br /> Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!<br /> <br /> Του Χόρχε Μπουκάι </span></span></h6>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/sLQVIqd0MRA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}" style="font-family: Times,"Times New Roman",serif; font-weight: normal;">
<span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> </span></span></h6>
</div>Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-87985428687762323092012-07-01T04:08:00.000-10:002012-07-01T10:47:17.417-10:00Lazy Sunday<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Καλό μήνα!!! Όμορφη Κυριακή, με ήλιο και λίγο αεράκι έτσι να σπάει αυτή η περίεργη ζέστη της πόλης.<br />
Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να διαβάζω για την εξεταστική, δύσκολη όμως βρε αδερφάκι μου η εαρινή. Δεν είναι πράγματα αυτά, μέσα στο κατακαλόκαιρο να έχουμε διάβασμα, ε; :P<br />
Δεν δίνω σημασία καμία στο διάβασμα για λίγο καιρό, το μυαλό μου χάνεται στη σκέψη των διακοπών που έρχονται. Σαντορίνη! Σκέφτομαι τα όμορφα βράδια δίπλα στη θάλασσα και τα υπόλοιπα στη βεράντα του σπιτιού της καλής μου φίλης που θα με φιλοξενήσει και απλά χαμογελάω...<br />
Πίνω γλυκό καφεδάκι να με ξυπνήσει, χθες το βράδυ κοιμήθηκα αργά.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-GRB46-4P7mQ/T_BUYofGt1I/AAAAAAAAATo/CphZzN6qKXY/s1600/IMG_20120628_194239.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://3.bp.blogspot.com/-GRB46-4P7mQ/T_BUYofGt1I/AAAAAAAAATo/CphZzN6qKXY/s400/IMG_20120628_194239.jpg" width="400" /></a></div>
Η μυρωδιά της χθεσινής νύχτας είχε κάτι από τυροκαυτερή, καβουροσαλάτα και ρακόμελο. Όμορφη βραδιά.<br />
Μαζί με τις προηγούμενες μέρες θα ήθελα να υπήρχεικ και κάτι από έρωτα κι αγάπη και γέλια... Κάτι γλυκό.<br />
Τον καλοκαιρινό έρωτα δεν τον πίστευα. Τώρα φέτος πως άλλαξα γνώμη μην ρωτήσεις, θέλω να τον ζήσω με κάποιον τρόπο πάντως. Με τη χθεσινοβραδινή παρέα μου συζητούσα αυτό που λένε πολλοί τώρα τελευταία. "Θέλω να ερωτευτώ!" Μάλλον έχει επικρατήσει η άποψη πως άμα ερωτευτούμε θα τα δούμε όλα (ή σχεδόν όλα) όμορφα αυτήν την περίοδο... Εγώ συμφωνώ. Και το πιστεύω κι εγώ. Όταν ερωτεύεσαι όλα γίνονται καλύτερα, όλα είναι πιο εύκολα. Σου δίνουν δύναμη οι πεταλούδες; Δεν ξέρω. Η σκέψη του/της; Τα φιλιά του/της; Μακάρι...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/kCAQCOZrdLE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
*έλα να πετάξουμε μαζί πάνω από το φεγγάρι και <b>τ'αστέρια...*</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-1UEU033Jaxo/T_BYB3ozk0I/AAAAAAAAAT0/GN5Ldl_yRzs/s1600/IMG_20120417_161838.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://4.bp.blogspot.com/-1UEU033Jaxo/T_BYB3ozk0I/AAAAAAAAAT0/GN5Ldl_yRzs/s400/IMG_20120417_161838.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b> </b><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/Ngs4FMueaz0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
*Δώσ'μου ένα φιλάκι κι έλα πιο κοντά...*<b> </b></div>
</div>Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-36993872699707697502012-06-05T10:03:00.002-10:002012-06-05T10:03:27.118-10:00A for Athens<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Που θα πάμε για καφέ;<br />
Πάμε Θησείο;<br />
Πάλι ρε; Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει.<br />
Πάμε θάλασσα;<br />
Μακριά γαμώτο...<br />
Ρε, πάμε στο Μοναστηράκι στο καινούριο το <a href="https://www.facebook.com/AforAthensCocktailBar">A for Athens</a>;<br />
<br />
<br />Για καφετεριομπάρ ο λόγος. Το σνόμπαρα στην αρχή να πω την αλήθεια μου, νόμιζα θα ήταν υπερβολικά ακριβό επειδή είναι στο roof garden του ομώνυμου ξενοδοχείο στo Μοναστηράκι.<br />
Μάντεψε όμως. Άλλαξα γνώμη με το που έβγαλα το πόδι μου από το ασανσέρ! Κοίτα τι είδα:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-pgv9G0KLx7A/T85kIpeS7WI/AAAAAAAAATU/pseHiHVRGJQ/s1600/f34d0e2aae4a11e1abd612313810100a_7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://4.bp.blogspot.com/-pgv9G0KLx7A/T85kIpeS7WI/AAAAAAAAATU/pseHiHVRGJQ/s400/f34d0e2aae4a11e1abd612313810100a_7.jpg" width="400" /></a></div>
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ θέα δεν είναι; Μιλάμε είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Στον 6ο όροφο του ξενοδοχείου βρίσκεται, είχε κι ένα ευχάριστο αεράκι που δεν σε έκανε να σκας ακόμη.<br />
Ο freddo cappuccino 4,80 ευρώ. Καλά, φτηνό δεν τον λες. Με τέτοια θέα και σε καφετέρια ξενοδοχείου όμως, την κατάπιαμε την τιμή.<br />
Ντάξει, έπαιξε και το ρόλο της η Ακρόπολη και η πανέμορφη Πλάκα απο κάτω!<br />
Στο σύνολο πιστεύω πως αξίζει να πας για απογευματινό καφέ εκεί ή για ένα ποτάκι στην ταράτσα, να βλέπεις και τα 5-6 αστεράκια που έχουν καταφέρει να φαίνονται ακόμη στον αθηναϊκό ουρανό.<br />
<br />
Τα φιλιά μου :-) </div>Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-28821311552340194742012-05-30T10:32:00.002-10:002012-05-30T10:33:33.069-10:00Φοιτητικές εκλογές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εκλογές, εκλογές, εκλογές. Μόνο αυτό ακούμε τους τελευταίους μήνες. Για καλή μου τύχη (ή κακή μου, όπως θες πάρ 'το) έριξα τις 2 πρώτες μου ψήφους φέτος! Μία στις βουλευτικές και μία στις φοιτητικές. Το αποτέλεσμα των βουλευτικών δεν θα το σχολιάσω σε αυτήν την ανάρτηση γιατί θα γυρίσω στα τετριμμένα κάτι που δεν θέλω. Πάω στις φοιτητικές, μιας κι είμαι πρωτοετής και δεν της είχα καν σκεφτεί μπαίνοντας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.<br />
<br />
Οι περισσότεροι θυμούνται την πρώτη μέρα στη σχολή που μας προσεγγίζουν "οι καλοί Σαμαρείτες" με το χαμόγελο στα χείλη για να μας βοηθήσουν να γραφτούμε και να μας δείξουν τον "καλό δρόμο". Να προσαρμοστούμε στη ρουτίνα, να προσανατολιστούμε στο κτίριο, άλλους low profile μαθητές να αναπτύξουν την κοινωνικότητά τους και να βρουν φίλους. Που να φανταστούμε τότε εμείς οι άβγαλτοι ότι όλο αυτό είναι ψάρεμα μελλοντικών ψηφοφόρων.<br />
Πρώτο και κύριο επιχείρημα του κάθε κομματόσκυλου είναι πως αν γραφτείς στο κόμμα θα έχεις σίγουρη επιτυχία στη σχολή σου. Οι τρόποι που το καταφέρνουν ποικίλλουν. Πρώτα απ'όλα η αποκλειστικότητα των βοηθητικών σημειώσεων και για τα πιο δύσκολα μαθήματα οι έτοιμες εργασίες. Παρένθεση εδώ. Έτυχε να πέσουν στα χέρια μου αυτές οι λεγόμενες σημειώσεις, κι όχι μόνο ήταν ελλιπείς, αλλά είχαν και πράγματα που δεν είχαμε διδαχθεί μέσα. Αυτό από μένα που δεν χάνω ούτε μία ώρα μαθήματος.<br />
Συνεχίζουμε λοιπόν.<br />
Άλλο ένα συνηθισμένο πλέον φαινόμενο είναι οι έξοδοι στα μπουζούκια της πόλης, όπου ο κάθε μπουζουκόβιος μπαίνει στο τρυπάκι να αδράξει την ευκαιρία αφού τα κόμματα έχουν φροντίσει για την υποτιθέμενη έκπτωση στο μπουκάλι. Όλο αυτό το τρυπάκι πάει πακέτο με τις γνωριμίες, τις παρέες και γενικά με την κοινωνικοποίηση του ατόμου υποσχόμενη μέχρι και τις γκομενοδουλειές.<br />
Σε μικρογραφία αν το δεις, τα ΤΕΙ, τα πανεπιστήμια κι όλες οι υπόλοιπες σχολές λειτουργούν με χάρες και ρουσφέτια. Το κάθε κόμμα, βέβαια, δεν κάνει όλες αυτές τις δράσεις από την καλή του την καρδιά αλλά για το ψάρεμα των ψηφοφόρων οι οποίοι στην τελική νιώθουν υποχρεωμένοι να τους ψηφίσουν άβουλα εντελώς χωρίς πολιτικό υπόβαθρο και συνείδηση.<br />
Επόμενο αυτής της κατάστασης είναι η εκλογή μιας παράταξης η οποία παίρνει γραμμή από μεγάλα κόμματα, δεν αντιπροσωπεύει ουσιαστικά τους φοιτητές και δεν προτάσσει σημαντικά θέματα στις συνελεύσεις. Το μόνο που ξέρουν είναι τσιγάρο-τάβλι-αραλίκι, ναι; Κατασκευάζουν έτσι μια "ιδεολογία", την οποία θα ακολουθήσουν οι φοιτητές και στη μετέπειτα ζωή τους, για τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας που δεν μας χωράει όλους αλλά μόνο τους πελάτες-ψηφοφόρους.<br />
Η ψήφος που σου ζητάνε δεν είναι απλά ένα ηλίθιο χαρτάκι σε ένα φάκελο, σημαίνει ταυτόχρονα ότι ταυτίζεσαι με την ιδεολογία της κάθε παράταξης. Αυτόματα συναινείς και ταυτόχρονα παραιτείσαι από τις ιδέες σου και τους αφήνεις να αποφασίζουν για σένα. Έτσι καλλιεργούνται ηλίθιες λογικές με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μην μπαίνουν καν στον κόπο να ασχοληθούν με τα ζητήματα που τους αφορούν. Ψηφίζουν μια παράταξη και η συμμετοχή τους τελειώνει εκεί.<br />
<br />
Σήμερα είχα μια κουβέντα με την παρέα μου στη σχολή, όλοι συμφωνήσαμε πως παρά το εκπληκτικό ποσοστό αυτοδυναμίας που πήρε το πρώτο κόμμα, τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα.<br />
Λάθος βασικά. Σταμάτησαν πια να μας παίρνουν τηλέφωνα κάθε μέρα επι δύο βδομάδες για να μας ρωτήσουν αν είμαστε καλά. Και να μην ξεχάσουμε να τους "βοηθήσουμε".<br />
<br />
Περιττό να σας πω πως πια όλοι αυτοί οι αυτοδύναμοι νικητές γυρίσαν σε μετεκλογικούς ρυθμούς δηλ. πλήρους αδιαφορίας!<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
<br /></div>Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-27746384359157850432012-05-08T11:03:00.000-10:002012-05-08T11:03:38.701-10:00Keep calm and...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ, με μεγάλο ενδιαφέρον είναι η αλήθεια, τις επισκέψεις του blog. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα χωρίς να χρησιμοποιήσω στατιστικές και λοιπές επιστήμες πως η πιο δημοφιλής ανάρτηση είναι αυτή <a href="http://authpoupernaei.blogspot.com/2011/11/blog-post.html">http://authpoupernaei.blogspot.com/2011/11/blog-post.html </a><br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που όλοι λέμε:<span id="goog_691692205"></span><span id="goog_691692206"></span> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://25.media.tumblr.com/tumblr_lsm8sm8vzm1qma5bno1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="332" src="http://25.media.tumblr.com/tumblr_lsm8sm8vzm1qma5bno1_500.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Εγώ το λέω πάντως. :Ρ Λοιπόν εκεί τα χάνεις, όσο μικρό ή μεγάλο είναι το πρόβλημα σου. Και μετά... τι; Ψάχνουμε το αποκούμπι μας... <br />
Θέλω να πιστεύω πως ψάχνουμε έναν τρόπο, μια δικαιολογία, μια αφορμή να πιαστούμε από κάπου... Έλλειψη δύναμης και αποφασιστικότητας; Δεν ξέρω... Είναι ίσως αυτό το τόσο μικρό που θέλουμε για να συνεχίζουμε να προσπαθούμε και κυρίως να <b>ζούμε </b>γιατί αυτή τη ζωή ήρθαμε να τη ζήσουμε κι όχι να την αμελούμε...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://27.media.tumblr.com/tumblr_lshz289WH21r00jp7o1_500.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="223" src="http://27.media.tumblr.com/tumblr_lshz289WH21r00jp7o1_500.png" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
"Στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Αν δεν πάνε δεν είναι το τέλος!"</div>
Προφανώς κι αυτή η φράση δεν είναι πανάκεια για κάθε δύσκολη στιγμή όμως σε βοηθάει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Βέβαια, μην ξεχνάτε και το άλλο. Υπάρχει κι άλλη μια φράση.<br />
<div style="text-align: center;">
"THEY SAY THAT TIME CHANGES THINGS, <i><b>but </b></i>YOU ACTUALLY HAVE TO <i><b>change </b></i>THEM YOURSELF."</div>
<div style="text-align: left;">
Αυτό από Andy Warhol. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Προσωπικά αν τα συνδυάσω και τα δύο καταλαβαίνω πως ναι, όλα θα πάνε καλά. Μην περιμένεις όμως να πάνε καλά όλα δια μαγείας. Πρέπει να βάλεις και το δικό σου χεράκι για να γίνει αυτό που επιθυμείς. Ένας έρωτας, υγεία, νέα δουλειά, νέα εμφάνιση, καλύτερη ζωή, όποια κι αν είναι η ευχή σου δεν μπορείς να περιμένεις άπραγος γι'αυτή. Τίποτα δεν μας χαρίζεται εδώ κι αυτό το έχω καταλάβει από όσα έχω αναθεωρήσει τον τελευταίο καιρό, από τα φιλικά μέχρι τα οικογενειακά και τα της δουλειάς.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Πάντως σίγουρα: </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://26.media.tumblr.com/tumblr_lr3adpxNLj1qawwpdo1_r1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="http://26.media.tumblr.com/tumblr_lr3adpxNLj1qawwpdo1_r1_500.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Και στην τελική όλα θα πάνε καλά στο τέλος, ναι θα πάνε, πάντα με τη δική μας βοήθεια κι αν κάποτε όλα στραβώσουν </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://27.media.tumblr.com/tumblr_lsr6w8eBCz1qju7jho1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://27.media.tumblr.com/tumblr_lsr6w8eBCz1qju7jho1_500.jpg" width="342" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
χαχαχα! Καληνύχταααααααααααα!!! </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Keep calm and smile</b>, παιδιά :-)</div>
</div>Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-75224286480797674852012-04-27T10:29:00.000-10:002012-04-27T10:29:49.540-10:00Ημερολόγιο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δημιουργία νέας ανάρτησης. Πάμε!<br />
<br />
Έχω πολλά να σας πω. Και τι δεν έγινε σε μια βδομάδα!<br />
<br />
Κυριακή μεσημεριανός καφές στη Μαρίνα Ζέας με βόλτα στο Πασαλιμάνι. Τα λόγια περιττά. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-YK1I_s1oiGU/T5r5b3NYccI/AAAAAAAAASI/pXtNWgxuzFM/s1600/IMG_20120422_163820.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://3.bp.blogspot.com/-YK1I_s1oiGU/T5r5b3NYccI/AAAAAAAAASI/pXtNWgxuzFM/s400/IMG_20120422_163820.jpg" width="400" /></a></div>
Καλή παρέα και καφές στην "Πισίνα". Είναι που τέτοιες μέρες που έχει έξω χαρά θεού, το χαίρεσαι να βλέπεις θάλασσα! Η φάση λέει "take me back". Με την πρώτη ευκαιρία έχω φύγει!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-c_56dwGI0Ks/T5r5d6-qdeI/AAAAAAAAASQ/0VXItyrgdW0/s1600/IMG_20120422_173532.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://2.bp.blogspot.com/-c_56dwGI0Ks/T5r5d6-qdeI/AAAAAAAAASQ/0VXItyrgdW0/s400/IMG_20120422_173532.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ύστερα τα γνωστά. Ξανάνοιξε η σχολή μετά το Πάσχα. Τι ανυπομονησία είχα! Εντάξει, δεν σας δουλεύω, προφανώς και το προηγούμενο βράδυ δεν ήθελα να ξυπνήσω για να πάω. Μετά σκέφτεσαι όμως τον καφέ στο κυλικείο ή στα κιόσκια και όλες τις μαλακίες που θα λες με την παρέα των 16(!) ατόμων και χαζοχαίρεσαι. (Εδώ μια φίλη θα μου έλεγε "κούνα και τ'αυτάκια.") Γκρίνιαξα λίγο για το βαρύ πρόγραμμα αλλά στο τέλος το συνήθισα.<br />
Σήμερα είχα και δουλειά. Την κοπανάω τις Παρασκευές από το μάθημα (άλλο που δεν ήθελα!). Τώρα που άρχισα να δουλεύω κατάλαβα πολλά πράγματα:<br />
1) Έχω πει το ψωμί ψωμάκι και κάνω όση μπορώ περισσότερη οικονομία. Άκουσα και κάτι του στυλ "σιγά μωρή κι εσύ, 2 μήνες δούλεψες". Όταν εσύ θα πάρεις τον κωλαράκο σου από τον καναπέ θα τα πούμε. Τίποτα δεν σου χαρίζεται απλόχερα στη ζωή. Αν δεν κοπιάσεις, δεν θα μάθεις!<br />
2) Εμείς οι άνθρωποι είμαστε καχύποπτοι και παράξενοι. Μια οδοντόκρεμα προωθώ σε ένα super market κυρά μου, όχι χασίσι!<br />
3) και τελευταίο... η ευγένεια είναι η άλλη μισή αρχοντιά της καθαριότητας. Ακόμα κι ένα αγενές βλέμμα μπορεί να σε κάνει σκουπίδι. Θα μου πεις, εσύ φταις που τα παίρνεις κατάκαρδα. Ίσως να φταίω κι εγώ, δεν ξέρω...<br />
<br />
Τώρα η φάση λέει "είμαι πτώμα". Αύριο πάλι δουλειά 10 με 6 το απόγευμα. Κουράγιο θα μου πω και θα σας καληνυχτίσω με χαμόγελο για να πάει καλά η αυριανή μέρα. Μέχρι τον κυριακάτικο καφέ στη θάλασσα εύχομαι να περνάμε αλλιώς κι αλλιώτικα, να ταξιδεύουμε για να ξεχνιόμαστε κι όλα τα άλλα έρχονται... :-) <br />
<br />
Καλό βράδυ!! </div>Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-74945006741577668202012-04-15T12:55:00.000-10:002012-04-15T12:55:18.828-10:00Κυριακή του Πάσχα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
Οικογένεια, φωνές και γέλια</div>
<div style="text-align: center;">
γλυκά μες στα μέλια</div>
<div style="text-align: center;">
Αρνάκι και κατσικάκι στα πιάτα </div>
<div style="text-align: center;">
τσουγκρίσματα κόκκινα και μαχαιροπήρουνα να γλυκοκοιτάζουν τα πάντα</div>
<div style="text-align: center;">
Ένας σκύλος να ζητιανεύει μια μπουκιά από τη μυρωδιά</div>
<div style="text-align: center;">
Αμέθυστο κρασί στο ποτήρι,</div>
<div style="text-align: center;">
τσιν τσιν! Και του χρόνου!</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Κάπως έτσι ήταν το δικό μου Πάσχα. Το δικό σου; </div>
<div style="text-align: left;">
Χρόνια πολλά!!! </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://palamidi.files.wordpress.com/2012/02/cf80ceb1cf83cf87ceb1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="http://palamidi.files.wordpress.com/2012/02/cf80ceb1cf83cf87ceb1.jpg" width="462" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4979136808961412905.post-51059357201343791672012-04-11T12:19:00.001-10:002012-08-29T04:55:33.370-10:00Θέλω...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Διονυσίου Αρεοπαγίτου σήμερα. Όμορφη βόλτα. Ξέχασα να πάρω την ψηφιακή μαζί, δυστυχώς γιατί ήταν ιδανικά. Καθόλου κόσμος, ένας καλλιτέχνης του δρόμου έπαιζε μια άκρως ερωτική τζαζ μουσική. Πάμε από την αρχή. Κατεβαίνω Θησείο λοιπόν, ανεβαίνω την Αποστόλου Παύλου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20110111/low/assets_LARGE_t_175762_42761536.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20110111/low/assets_LARGE_t_175762_42761536.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Στο καφέ Μέντωρ 9 παρά και παίζουν ακόμη τάβλι, λίγο πιο πάνω η "πασαρέλα" μετά το Αθηναίων Πολιτεία, η Κίρκη, το Chocolat. <br />
Κοντοστέκομαι στα πεζουλάκια που γεμίζουν γλυκά ζευγάρια μόλις ανοίξει ο καιρός και μας κάνουν εμάς τις 'λεύτερες να ζηλεύουμε που δεν κάνουμε πίτσου πίτσου απέναντι από την Ακρόπολη. Ήταν 2 ζευγάρια και τα ζήλεψα να σας πω την αλήθεια μου, με την καλή έννοια. "Θέλω κι εγώ..."<br />
Λίγο πιο πάνω, ανάμεσα στην Αγία Μαρίνα και τον Λουμπαρδιάρη ένας έπαιζε το "The winner takes it all". <br />
Φτάνω στην Αεροπαγίτου, ψυχή δεν υπήρχε... Στην μικρή εκκλησίτσα γινόταν η λειτουργία της Μεγάλης Τετάρτης. Κοντοστέκομαι για 2η φορά και κοιτάω τα σπίτια. Πόσο όμορφα και μεγαλοπρεπή ήταν δίπλα στην Ακρόπολη... Μου είχαν πει πως η Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι ο πιο ακριβός δρόμος στον κόσμο, με το δίκιο του έχω να πω! Δεν είναι μόνο που βλέπουν την Ακρόπολη... Εκπέμπουν αέρα μιας άλλης εποχής!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://encrypted-tbn0.google.com/images?q=tbn:ANd9GcS6sRHUFBmvDlZ8qbRpRBnOQimhHfxPEWyIp0QX06cTBodQJFgnCQ" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://encrypted-tbn0.google.com/images?q=tbn:ANd9GcS6sRHUFBmvDlZ8qbRpRBnOQimhHfxPEWyIp0QX06cTBodQJFgnCQ" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.greek-islands.us/athens/dionysiou-areopagitou/dionysiou-areopagitou-street.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="243" src="http://www.greek-islands.us/athens/dionysiou-areopagitou/dionysiou-areopagitou-street.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Στροφή στην Πλάκα και τα Αναφιώτικα. Έκει υπήρχε μια κίνηση από κόσμο. Ίσα που έλεγες sorry δηλαδή σε μερικούς τουρίστες για να περάσεις. Κυδαθηναίων και Αδριανού γωνία. Εδώ στρίβω και κατεβαίνω προς Μοναστηράκι. Εκεί που ήμουν έτοιμη να πάρω το τρένο για το γυρισμό στο σπίτι είπα να πάω παραπέρα περπατώντας. Έτσι περπάτησα παράλληλα με τις γραμμές του τρένου, δίπλα στην Αρχαία Αγορά. Έφτασα εκεί όπου ξεκίνησα. <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/WgJ0y8EL4Ag?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
"Θέλω να χάσω το μυαλό μου στον κίνδυνο των ματιών σου..." Όχι εγώ, το τραγούδι. ;-)<br />
<br />
<br />
Καλό βράδυ...</div>
Anastasiahttp://www.blogger.com/profile/11130186865178890923noreply@blogger.com2