Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Για ό,τι παλιό...μη μιλάς

   Εξεταστική, χαμός, αναβλητικότητα, διάβασμα, τα ξύνουμε και λίγο γιατί φοιτητές είμαστε στο κάτω κάτω, ε κάνας καφές εδώ κι εκεί, τα γνωστά πάνω κάτω.

   Ντάξει η αλήθεια είναι στην περίοδο της εξεταστικής όταν γυρνάω σπίτι αφότου έχω δώσει μάθημα είμαι λίγο αλλού, πες είναι η κούραση, η πίεση, το άγχος; Δεν ξέρω. Ειδικά όταν γυρνάω σπίτι με το μετρό βυθίζομαι στο κάθισμα και βάζω τα ακουστικά στο φουλ μέχρι να φτάσω.
   Μια τέτοια μέρα ήταν και η προχθεσινή που λέτε. Είχα κι ένα περίεργο προαίσθημα από το πρωί... Τελικά το προαίσθημα δικαιώθηκε γιατί είδα κάποιον που δεν ήξερα αν ήθελα να δω, που δεν ήξερα αν έπρεπε να τον χαιρετήσω, που δεν ήξερα τι να πω. Τον απέφυγα. Δεν είπα τίποτα. Τι να πεις άμα έχεις να μιλήσεις στον άλλον σχεδόν ένα χρόνο; Αυτός γυρνούσε από τη δουλειά λογικά, εγώ κομμάτια από τη σχολή. Κοίταξα αλλού  -μαλακία μου. Αν και με την άκρη του ματιού μου είδα πως έκανε κι εκείνος το ίδιο. Ντάξει είχε αλλάξει. Και ταράχτηκα που τον είδα, δεν περίμενα να τον δω.
  
   Μετά καθόμουν και σκεφτόμουν σαν χαζό, γιατί να πάρει τέτοια τροπή η κατάσταση; Ξέρεις, μου φαίνεται περίεργο πως κατέληξες να είσαι "ξένος" σε έναν άνθρωπο που έλεγες τα πάντα, μοιραζόσουν τα εύκολα, τα δύσκολα, τα όμορφα, τα αλλιώτικα. Ήταν ο άνθρωπος που μου έλεγε καληνύχτα και στον ύπνο μου συνέχιζα να ονειρεύομαι. Δεν ξέρω, είναι λάθος, πολύ λάθος να μην λες ούτε ένα "γεια" στο τέλος μιας σχέσης.
   Εδώ να πω ένα πράγμα, ό,τι προηγούμενο είναι προηγούμενο για κάποιο λόγο. Τα πισωγυρίσματα με μαθηματική ακρίβεια βγάζουν σε λάθος αποτέλεσμα. Ξεπερνάς και πας παρακάτω. Όμως ρε γαμώτο μου, θες να ακούσεις ένα "Είσαι καλά;". Θα είναι ειλικρινές, ανθρωπος που νοιαζόταν για σένα αληθινά θα συνεχίσει να νοιάζεται...

"Πράσινα γλυκά μου μάτια..."