Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

The post #1

Ξέρεις τι σημαίνει Απρίλης μήνας στην Αγγλία; Ούτε εγώ ήξερα! Ομίχλη το πρωί, μουντάδα το μεσημέρι, βροχή το απόγευμα, σύννεφα το βράδυ. Ίσως για να ταιριάξει με τη διάθεση. Ναι, δεν ξέρω. Κάτι τέτοιο. (σ.σ. αυτό ήταν το εκατομμυριοστό πεντηκοστό όγδοο δεν ξέρω που έχω πει μέσα σε μια βδομάδα, πέντε, άντε έξι δεν μου φτάνανε).

Ήταν μια περίεργη βδομάδα, και σ'αυτό το σημείο να ξέρεις δεν άρχισα να την υπολογίζω από την περασμένη Δευτέρα. Πες από τα μέσα της περασμένης βδομάδας. Το θέμα είναι ότι ζεις τη ζωή σου με κάποια άτομα μέσα της, είτε βρίσκονται καθημερινά εκεί, είτε περισταστιακά, είτε οποτεδήποτε.  Κι ενώ σε κάποιες περιπτώσεις/σχέσεις/καταστάσεις ξέρεις ότι δεν πάει άλλο, ότι αυτός ο άνθρωπος φεύγει από την καθημερινότητά σου, όταν έρχεται αυτή η στιγμή είσαι σκληρός και όχι άδικος αλλά περίεργος. Ξέρεις ότι αύριο δεν θα του μιλήσεις και νιώθεις οκ την πρώτη ώρα, μετά από αυτή όμως τι; Παίζει κι η συνήθεια ρόλο σ'αυτό -μεγάλο ρόλο- αλλά όταν πιάνεις τον εαυτό σου μετά από λίγο καιρό να λέει με δάκρυα έτοιμα στα μάτια "Σίγουρα θα του το έλεγα αυτό..." αυτό τι σημαίνει; Είναι πάλι η συνήθεια; Και γιατί η γαμημένη η συνήθεια να είναι τόσο δυνατή;

Κι έχεις και τα συναισθήματα, αχ αυτά τα συναισθήματα, που είχαν βολευτεί πολύ μέσα σου και δεν ήξερες ότι υπάρχουν και ξαφνικά κάνουν μικρές εκρήξεις και σου λείπουν πράγματα που δεν ζητούσες αλλά ήξερες ότι θα ήταν εκεί όταν θα ήσουν δίπλα στον άλλον... Όπως ένα άγγιγμα ακόμα το βράδυ ή ένα βλέμμα ή η σιωπή δίπλα στη θάλασσα, κι ας ήταν σιωπή... έκανε φασαρία....

Και μετά σε πιάνει ο εγωισμός και το γαμώτο σου και λες δεν προσπαθήσαμε αρκετά αλλά κι αυτός το είπε αυτό κι αμέσως το τελειώσαμε και μετά λες θα στείλω αλλά κι εκείνος δεν έστειλε ποτέ αυτή τη μια βδομάδα και μια μέρα. Και γιατί να το κάνεις πάλι εσύ; Δηλαδή γι'αυτό δεν έχουμε αυτόν τον εγωισμό εκεί μέσα, τον ρίχνουμε μια φορά, φτάνει. Δεν είναι έτσι το ξέρω αλλά υποτίθεται άμα ο άλλος ένιωθε κάτι δεν θα το έδειχνε; Όχι, δεν είναι ο φόβος μην ξαναγίνει το θέμα σκατά, είναι όλα τα άλλα μαζί που λέγανε "έλα, τέλος" κι εσύ έλεγες όχι αλλά ποτέ μα ποτέ δεν πάλεψες, απλά βολεύτηκες στην ιδέα και όταν ήρθε το τέλος είπες αμέσως ναι και ποτέ μα ποτέ δεν προσπάθησες...