21 μέρες

"Ίσως να είναι ο χρόνος σου ακριβός... Και τον ξοδεύω..." Πόσο ακριβός είναι ο χρόνος μας, αλήθεια; Τρέχουμε για όλα αυτά που "έχουν" σημασία, βάζουμε ξυπνητήρι και κόβουμε όλα αυτά τα όνειρα που κάνουμε ήσυχα με τη βία, υποχρεώσεις, κόρνες, εξετάσεις, εργασίες, πως θα πάει η ζωή, τι θα κάνω αύριο, άγχος εκεί, εδώ, άγχος, τρελαινόμαστε. Γιατί γαμώτο μου;

Όλη μέρα νιώθω τόσο αγχωμένη με τόσα πράγματα όχι μόνο με το πανεπιστήμιο και με όλα τα άλλα που δεν μου φύγανε ποτέ, το τι έχω εδώ και το τι άφησα εκεί και το αχ το πόσο μου λείπει το εκεί... Εκεί είναι το εμείς, εδώ είναι το εγώ, μόνο του, μόνη μου... Παράξενο, λες και ήταν φτιαγμένες αυτές οι 4 λέξεις να λέγονται μαζί με όλα αυτά τα ίδια γράμματα στη σειρά. Το κακό με την ξενιτιά είναι ότι συνειδητοποιείς ποιοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποί σου και όταν τους χρειάζεσαι δεν είναι εκεί. Μπορεί, πλέον, να είναι ένα βήμα μακριά με το ίντερνετ αλλά δεν είναι εδώ. Άλλο το εδώ. Δεν την παλεύει η μοναξιά και μαζί της δεν παλεύω κι εγώ. Δεν την μπορώ. Έχω βαρεθεί τους τοίχους του δωματίου μου, έχω μετρήσει κάθε ελάττωμά τους 1 χρόνο τώρα. Άσε που είναι μπεζ και μου τη δίνουν και είναι νοικάρικο και δεν μπορώ να τους "καταστρέψω" με ένα οποιοδήποτε χρώμα. Αν ήξερε ο εαυτός μου 4 χρόνια πριν που παραπονιόταν για κάποιο Σάββατο που κάθισε μέσα, πόσο μέσα κάθομαι τώρα δεν θα μου ξαναμιλούσε ποτέ...

Πρέπει να φύγω τώρα, έχω να τελειώσω την εργασία που την παράτησα όλη μέρα - και είναι για αύριο. Να πάει να γαμηθεί και το άγχος. Να πάνε να γαμηθούν κι αυτοί που μας ανάγκασαν στο εδώ. Τα βαρέθηκα όλα... Θέλω μόνο να βγω να περπατήσω στο Θησείο και να πιω καφέ στο χέρι βλέποντας την Ακρόπολη... 21 μέρες, ακόμη....

Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.

Ένας χρόνος, 3 μήνες και 2 μέρες. Σχέση να είχαμε με αυτή τη μετακόμιση, τόσο πολύ δεν θα μετρούσα τον καιρό. Γαμώτο. Βασικά παίζει να είσαι σαν σχέση. Όχι από αυτές τις καλές όμως, τις άλλες, που σε φθείρουν. Που είναι σαν νταβατζής ο άλλος από πάνω και σου λέει τι να κάνεις. Τους έχω σιχαθεί όλους αυτούς στο γυαλί της τηλεόρασης που μιλάνε λες και ξέρουν. Τους έχω σιχαθεί κι αυτούς που γυρνάνε και σου λένε "επιλογή σου ήταν, τι κλαις;" και χαίρονται στην άνεση της δικής τους ζωής χωρίς να νοιάζονται τι γίνεται πέρα από τη δική τους πλαστική, "όμορφη" φαινομενικά ζωή. Ποιος όμως άφησε τον άλλον να έχει το πάνω χέρι σ'αυτή τη σχέση; Γιατί να πρέπει να λέμε "ναι" και να σκύβουμε το κεφάλι στη κάθε μαλακία που μας συμβαίνει κι αντί να φωνάξουμε και να διώξουμε αυτό που μας κολλάει στο πριν το αφήνουμε εκεί, να κάθεται σαν αόρατο βάρος στους ώμους μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας. Η ζωή προχωράει δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο, εσύ γιατί να κοιτάς πίσω, ποιος ο λόγος; Πρέπει να κρατάς πάντα τα καλά, ξέχνα τα κακά, μόνο οι όμορφες σκέψεις φέρνουν στα χείλη μας χαμόγελο για να συνεχίσουμε, για να γελάμε δυνατά σαν να μην υπάρχει αύριο, να αντέχουμε. Οι άλλες σκέψεις σε κάνουν να βουρκώνεις και εκεί που κλαις σκέφτεσαι ότι κι όταν ήσουν μικρό έκλαιγες για τα πάντα και θυμάσαι τον μπαμπά σου που σου λέει "άντε, κλείσε τη βρυσούλα". Να, ακόμα και μια μικρή όμορφη σκέψη από παλιά σε κάνει να χαμογελάς.

Σε ένα συνέδριο μια ψυχολόγος σήκωσε ένα ποτήρι νερό και ρώτησε τους φοιτητές τι βάρος νομίζουν πως έχει. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι θα πει κάτι σχετικά με το αν βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Τέλος πάντων, συμφώνησαν σε ενα χ βάρος και τότε τους είπε  αν το κρατήσω για λίγα δευτερόλεπτα, δε με ενοχλεί, δεν είναι αρκετά βαρύ για να με πονέσει. Αν το κρατήσω για ώρες, θα μουδιάσω και θα νιώσω ενόχληση ενώ αν το κρατήσω για μέρες θα πονάω και δε θα νιώθω το χέρι μου. Έτσι είναι και αυτά που μας έχουν στεναχωρήσει, όσο πιο πολύ τα κρατάμε, τόσο μας πονούν. Πρέπει να θυμόμαστε που και που να αφήνουμε το ποτήρι κάτω.

Η μοναξιά, ξέρεις, μπορεί να είναι ευλογία ανά περιπτώσεις. Μόνο όταν έχεις στερηθεί ό,τι ποθούσες και έχεις βρεθεί σχεδόν χωρίς τίποτα και μόνος μαθαίνεις ποιος είσαι. Μόνος, μόνη, γιατί όχι; Μπορεί να σε τρομάζει αλλά στο τέλος νιώθεις πως νίκησες σ'αυτή τη σχέση και πως έδιωξες ότι κι αν σε ενοχλούσε.

Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.

*σ'ευχαριστώ ντίντι για τις πιο όμορφες συμβουλές.

7 Αυγούστου.

Τα πιο όμορφα χρώματα στον ουρανό.Παίζει το θέλω κοντά σου να μείνω στο σιντί.
Το μόνο πράγμα στο μυαλό... Ελλάδα.
......Κι ένας έρωτας που θέλεις κοντά του να μείνεις. Αλλά που δεν ξέρεις καν ακόμα που μένει. Κι αναρωτιέσαι πότε θα έρθει. Σαν πολύ δεν άργησες, άτιμε;
Ακόμα και το πιο όμορφο δειλινό είναι ακόμα πιο όμορφο άμα το βλέπεις με παρέα.
Ένα από τα ομορφότερα δώρα που παίρνεις όσο μεγαλώνεις είναι αγάπη και καλοί φίλοι. Και άπειρα γέλια. Και κλάμματα... από τα γέλια εννοείται.
Και όμορφα καλοκαίρια.
Και ζεστοί καφέδες στα πιο ωραία τρυπωμένα καφέ με το χειμώνα να χτυπάει την πόρτα.
Και γράμματα...
Και... Μόνο αγάπη...
Και στα γράμματα είναι εκείνη η ατέλειωτη αγάπη και στα φεισμπούκια που μιλάμε συνέχεια.. Και πάντα κάθε συζήτηση μεγάλη μας θα τελειώνει με δύο λέξεις μόνο:

Μου λείπετε.

Το ό,τι.

Ξέρεις τι είναι τη μια στιγμή να νιώθεις ότι είσαι μόνος σου κάπου μακριά και την άλλη να πονάει το στομάχι σου από τα γέλια; Έτσι έγινε και χθες και σήμερα.

Χθες, ήταν η φίλη που έχω από μωρό. Στην κυριολεξία μεγαλώσαμε με ένα ταβάνι διαφορά. Ξέρεις, οι αληθινοί φίλοι δεν μετριούνται στο πόσο συχνά τους μιλάς ή τους βλέπεις. Μετριούνται εκεί που έχεις να τους μιλήσεις καιρό, όσο μπορεί να μεταφράζεται σε εσένα ή σε εμένα ο πολύς καιρός, κι εκεί που τους μιλάς όλα είναι ωραία και είναι σαν να μιλήσατε χθες για τελευταία φορά. Έχω βαρεθεί να γράφω στον υπολογιστή μου για την ξενιτιά μου και γι'αυτό δεν θα το κάνω σήμερα, είπα. Αλλά πάλι εκεί πάω. Γιατί από εκεί άρχισε όλος ο τελευταίος χρόνος μου. 1 χρόνος και 1 βδομάδα. Πότε πέρασε; Αυτό έλεγα στην Βίκυ. Πότε; Κι όμως, πέρασε. Αλλά ήταν ο πιο βασανιστικά αργός χρόνος του κόσμου. Αν υπήρχε θέση να του βάλω, θα ήταν η 2η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου. Δεν με πειράζει που είμαι μόνη μου εδώ, πολλοί με ρωτήσανε πως νιώθω το πρωί που ξυπνάω, που δεν ακούω ελληνικά, ποιον έχω να του πω μια μαλακία στο λεωφορείο, να πιούμε ένα καφέ στα γρήγορα, να αράξουμε κυλικείο, να μην ξυπνήσουμε ποτέ για το μάθημα... Δεν με πείραξε όμως, ακόμα κι αν δεν είχα αυτά. Γιατί δεν ξέρω, έτσι εξελίχθηκε η τεχνολογία και τώρα τους βλέπεις πεντακάθαρα στην οθόνη σου όσους αγαπάς σαν τρελός. Κι όσα δεν τους έλεγα, τα έγραφα εδώ. Γιατί πάντα ήμουν πολύ περήφανη για μένα για να τους βαρύνω με τα ασήμαντα προβλήματά μου. Μου φτάνει αυτό το "σε σκεφτόμουν" που άκουσα από άτομα που μετράνε.

"Σε σκεφτόμασταν γιατί έλειπε το γέλιο σου."

"Σε σκεφτόμουν όταν πήγαινα στη σχολή."

"Σε σκεφτόμασταν όταν είχες κάνει εκείνη την επική μαλακία, και ξέρεις, εκεί στον καφέ το συζητούσαμε... και μας έλειπες."

Είμαι πολύ τυχερή να έχω ακούσει αυτά τα λόγια στη ζωή μου. Και είμαι τυχερή που συνέβη κι αυτό με τα ξένα, όσο κι αν το βρίζω κάθε πρωί που ξυπνάω που με έκανε να κλαίω σερί έναν χειμώνα.


Χθες, 2:02:30. Τόσο κράτησε η κλήση μας. Και ταξιδέψαμε ένα χρόνο πίσω, ματηνμπαναγία. Και τι δεν είπαμε; Και τι δεν έγινε στις ζωές μας; Αλήθεια, δεν ξέρω. Σκέφτομαι αυτά που μου είπε το Βικάκι και με πιάνουν τα ζουμιά, πάλι. "Αλήθεια σε σκέφτομαι ρε Αναστασάκι, ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι τι να κάνεις και πως τα περνάς εκεί που είσαι" ή κάτι τέτοιο. Δεν φαίνεται κάτι το σημαντικό αλλά άμα το ακούς ρε συ, κάτι γίνεται μέσα σου. Μπορεί να μην έδινες σημασία παλιά, αλλά φτάνει μόνο να ακούς ότι κάποιος σε σκέφτεται και έχει ένα κομματάκι αγάπης μέσα του για σένα.

 Σήμερα, μιλούσα με ένα μάφιν. Έτσι θα το γράφω γιατί είναι μάφιν και για να μην προδώσουμε ταυτότητα. Δεν το ξέρω το μάφιν, αλλά έχει πλάκα άμα μιλάμε. Και ξαναπόνεσε το στομάχι μου από τα γέλια. Κι είπαμε τόσες μαλακίες που ένιωσα πως αυτές οι δύο μέρες(νύχτες) που πέρασαν είναι σαν ένα προμήνυμα για τις μέρες που έρχονται. Γιατί στο τέλος αυτής της βδομάδας θα γελάσω από κοντά με τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα και θα τα δω, επιτέλους. Δεν ξέρεις τι είναι να μην έχεις πιει καφέ με φίλους-φίλους (δεν είναι σαν το καρέτα-καρέτα, είναι εκείνοι οι φίλοι που λένε ότι διάλεξες σαν οικογένειά σου) 10 μήνες. Γιατί από τους άλλους, ένα σωρό εδώ. Κι εκεί, κι οπουδήποτε βασικά. Αλλά σαν τους φιλίες που ξεκινάς στη σχολή, πιστεύω, δεν θα ξεκινήσεις πουθενά.

Στο μυαλό μου, αυτό το καλοκαίρι λέει θα είναι το πιο όμορφο όλου του κόσμου. Και θα ήθελα να είχε και λίγο έρωτα μέσα γιατί μου έλειψε. Αλλά ντάξει ας έχει πρώτα πολύ γέλιο και αγάπη και θα έρθουν και τα άλλα με τη σειρά τους. Έτσι; Έτσι... Τα λέμε!

The post #1

Ξέρεις τι σημαίνει Απρίλης μήνας στην Αγγλία; Ούτε εγώ ήξερα! Ομίχλη το πρωί, μουντάδα το μεσημέρι, βροχή το απόγευμα, σύννεφα το βράδυ. Ίσως για να ταιριάξει με τη διάθεση. Ναι, δεν ξέρω. Κάτι τέτοιο. (σ.σ. αυτό ήταν το εκατομμυριοστό πεντηκοστό όγδοο δεν ξέρω που έχω πει μέσα σε μια βδομάδα, πέντε, άντε έξι δεν μου φτάνανε).

Ήταν μια περίεργη βδομάδα, και σ'αυτό το σημείο να ξέρεις δεν άρχισα να την υπολογίζω από την περασμένη Δευτέρα. Πες από τα μέσα της περασμένης βδομάδας. Το θέμα είναι ότι ζεις τη ζωή σου με κάποια άτομα μέσα της, είτε βρίσκονται καθημερινά εκεί, είτε περισταστιακά, είτε οποτεδήποτε.  Κι ενώ σε κάποιες περιπτώσεις/σχέσεις/καταστάσεις ξέρεις ότι δεν πάει άλλο, ότι αυτός ο άνθρωπος φεύγει από την καθημερινότητά σου, όταν έρχεται αυτή η στιγμή είσαι σκληρός και όχι άδικος αλλά περίεργος. Ξέρεις ότι αύριο δεν θα του μιλήσεις και νιώθεις οκ την πρώτη ώρα, μετά από αυτή όμως τι; Παίζει κι η συνήθεια ρόλο σ'αυτό -μεγάλο ρόλο- αλλά όταν πιάνεις τον εαυτό σου μετά από λίγο καιρό να λέει με δάκρυα έτοιμα στα μάτια "Σίγουρα θα του το έλεγα αυτό..." αυτό τι σημαίνει; Είναι πάλι η συνήθεια; Και γιατί η γαμημένη η συνήθεια να είναι τόσο δυνατή;

Κι έχεις και τα συναισθήματα, αχ αυτά τα συναισθήματα, που είχαν βολευτεί πολύ μέσα σου και δεν ήξερες ότι υπάρχουν και ξαφνικά κάνουν μικρές εκρήξεις και σου λείπουν πράγματα που δεν ζητούσες αλλά ήξερες ότι θα ήταν εκεί όταν θα ήσουν δίπλα στον άλλον... Όπως ένα άγγιγμα ακόμα το βράδυ ή ένα βλέμμα ή η σιωπή δίπλα στη θάλασσα, κι ας ήταν σιωπή... έκανε φασαρία....

Και μετά σε πιάνει ο εγωισμός και το γαμώτο σου και λες δεν προσπαθήσαμε αρκετά αλλά κι αυτός το είπε αυτό κι αμέσως το τελειώσαμε και μετά λες θα στείλω αλλά κι εκείνος δεν έστειλε ποτέ αυτή τη μια βδομάδα και μια μέρα. Και γιατί να το κάνεις πάλι εσύ; Δηλαδή γι'αυτό δεν έχουμε αυτόν τον εγωισμό εκεί μέσα, τον ρίχνουμε μια φορά, φτάνει. Δεν είναι έτσι το ξέρω αλλά υποτίθεται άμα ο άλλος ένιωθε κάτι δεν θα το έδειχνε; Όχι, δεν είναι ο φόβος μην ξαναγίνει το θέμα σκατά, είναι όλα τα άλλα μαζί που λέγανε "έλα, τέλος" κι εσύ έλεγες όχι αλλά ποτέ μα ποτέ δεν πάλεψες, απλά βολεύτηκες στην ιδέα και όταν ήρθε το τέλος είπες αμέσως ναι και ποτέ μα ποτέ δεν προσπάθησες...

Deep thought something

Πάνε 8 μήνες και 2 μέρες( ή και ίσως 3 μιας και αυτή τη στιγμή που γράφω μπαίνει η 24η Φλεβάρη του '14) από τότε που αποφάσισα να μπω και να γράψω εδώ κανονικά-κανονικά. Γιατί είχα προσπαθήσει να γράψω και τον Δεκέμβρη αλλά δεν έβγαινε τίποτα.

Κάτι βράδια σαν κι αυτά κάτι σε πιάνει και θες να γράψεις κάτι, όχι τόσο να μιλήσεις αλλά να εκφραστείς κάπως... αλλιώς. Βασικά συνειδητοποίησα ότι ήδη είμαι στην 5η γραμμή αυτού του ποστ και έχω μετρήσει 2 φορές τις μέρες που έχουν περάσει σαν φυλακισμένη. Η 2η ήταν τώρα που μέτρησα πόσος καιρός πέρασε από τότε που πήγα Ελλάδα. 6 μήνες και 15 μέρες. Το δύσκολο με την ξενιτιά τελικά δεν είναι να το αποφασίσεις να φύγεις αλλά το να καταφέρεις να περάσεις τις όποιες δύσκολες μέρες μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους. Στη δική μου περίπτωση είναι οι φίλοι μου, η γιαγιά μου κι ο ξάδερφός μου που είναι η ζωή μου όλη. Σήμερα μου είπαν ότι άμα πάω Ελλάδα θα δω κι εγώ ότι θα με έχει περάσει στο ύψος, τόσο λέει μεγάλωσε, όχι ότι εγώ είμαι και κανάς Φασούλας αλλά το άτιμο 10 χρονών και είναι πάνω από 1.60.

Οι φίλοι είναι μια άλλη κατηγορία. Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι που τα μάζεψαν κι έφυγαν θα συμφωνήσουν αλλά όταν φεύγεις ξέρεις ποια άτομα θα μείνουν φίλοι σου αλλά και πάλι δεν είναι ουσιαστικά φίλοι σου. Δηλαδή ναι, τους αγαπάς και σ'αγαπούν και ναι νοιάζεστε ο ένας για τον άλλον και μιλάτε και άντε να γράψετε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα αλλά σταματάς να είσαι μέρος της καθημερινότητας του άλλου. Σταματάς να ξέρεις όλα αυτά τα μικρά που έχουν σημασία όταν είσαι με τον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο. Όλα αυτά τα χαζά που θα σου πει η φίλη σου στη σχολή κι ο κολλητός σου στον καφέ. Γιατί όταν ρωτήσεις τι νέα; θα σου πει τα βασικά, μόνο αυτά δεν θα θυμηθεί τα άλλα τα χαζά. Ούτε κι εγώ θα τα θυμηθώ από τη μέρα μου. Αλλά αυτό. Κι έτσι δεν ξέρω, χάνεται κάτι. Και χάνομαι κι εγώ στη μοναξιά μου.

Έπειτα είναι κι η νοσταλγία. Για τα πάντα. Έφτασα ακόμα και σε σημείο να νοσταλγώ την κούπα με την οποία έπινα καφέ κάθε μέρα στο σπίτι μου στην Αθήνα. Μου λείπουν τα πάντα και οι πάντες. Μου λείπουν οι απροοπτοι καφέδες με τα παιδιά και τα σουβλάκια το βράδυ, να κάνουμε βόλτα στο Θησείο και κάτω από την Ακρόπολη, στην Πλάκα, στην Πνύκα, δίπλα στη θάλασσα στον Φλοίσβο και στη Βουλιαγμένη. Μου λείπει να πηγαίνω σ'αυτό το κωλοχανείο του ΤΕΙ Αθήνας που είχα περάσει από σπόντα όταν είχα δώσει τα χειρότερα γραπτά της ζωής μου γιατί εκεί είχα περάσει τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Μου λείπει η Βίκυ που μεγαλώσαμε μαζί, μου λείπουν η Εβίνα, η Κική κι ο Αντρέας από το σχολείο, μου λείπουν τα παιδιά από τη σχολή η Αναστασία, η Βασιλική, η Αργυρώ, η Βέφα, η Μαρία κι ο Άλκης, μου λείπουν η Σάντυ, ο Βασίλης, η Βάσια κι η Βανέσσα που ήταν μεγάλο μέρος της ζωής μου από σπόντα. Και το κακό είναι ότι πόσες φορές να τους πεις ότι σου λείπουν και ότι τους αγαπάς; Γιατί ναι, τώρα κάθε φορά που μιλάμε, όποτε μιλάμε, κλείνω τη συζήτηση με ένα μου λείπετε ρε γαμώτο και σας αγαπάω πολύ, σαν μια γκομενίτσα ξέρωγω :P

Μου λείπει το σπίτι μου και το κρεβάτι μου και το μαξιλάρι μου και το πόσο βολεμένη ήμουν στην ζωή μας εκεί γιατί εκεί ανήκαμε και ξαφνικά χρειάστηκε να φύγουμε λόγω κρίσης γιατί άμα μέναμε δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε.

Χθες διάβαζα ένα βιβλίο το The Fault in our Stars του John Green και τέλος πάντων η πρωταγωνίστρια του βιβλίου (έτσι τους λένε αυτούς που έχουν κυρίαρχο ρόλο στα βιβλία; Δεν ξέρω) χάνει από καρκίνο τον μοναδικό άνθρωπο κοντά της που μπορούσε να μιλήσει και να πει οποιαδήποτε βλακεία, να εκμυστηρευτεί οτιδήποτε, έχασε τον μοναδικό άνθρωπο που πέρασε ωραία μαζί. Και όταν διάβαζα αυτό το κομμάτι ξέσπασα σε τέτοια κλάμματα γιατί ήταν που ήταν συγκινητικός ο τρόπος γραφής του Γιαννάκη του Γκριν αλλά και γιατί ταυτίστηκα με την κοπέλα γιατί κι εγώ τους έχασα από δίπλα μου, μας χώρισε ένας άλλος, διαφορετικός καρκίνος, η απόσταση. Το "μου λείπετε" δεν φτάνει για να δείξω πόσο πραγματικά λείπουν από μέσα μου, από την ψυχή μου. Είναι κομμάτι της ζωής μου, είναι η ζωή μου εκεί τα πρώτα 19 χρόνια της ζωής μου και τώρα, σχεδόν 1 χρόνο μετά θα έχω ζήσει ένα χρόνο στην Αγγλία. Έχω να τους δω και να τους μιλήσω από κοντά από τις 8 Αυγούστου του 13 και ίσως για αυτό γράφω τώρα αυτές τις βλακείες και είμαι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη αλλά ναι.. Κάπως έτσι.

Στις 21 Μαΐου του '13 είχαν έρθει τα παιδιά από τη σχολή να με χαιρετήσουν φεύγοντας για εδώ στο αεροδρόμιο κι εγώ ένιωθα περίεργα γιατί δεν ήξερα πως νιώθω ή πως να φερθώ. Αν μπορούσα τώρα να πάω σε εκείνη τη στιγμή θα τους αγκάλιαζα όλους τόσο πολύ που δεν θα τους άφηνα να φύγουν από κοντά μου για να έχουμε να λέμε μαλακίες για μια ζωή.

Και οι μέρες περνάνε λοιπόν, κι εγώ ειμαι εδώ να ψάχνω για το πόσο κάνουν τα εισιτήρια για να πάω έστω και για μια βδομάδα πίσω, με τις όμορφες στιγμές να είναι στο μυαλό μου σε κάθε ποστ στο φέισμπουκ που θα πούμε χαζομάρες και με κάποια δάκρυα, να κλαίω θέλοντας να είμαι μαζί τους σε γενέθλια,  Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, στους καφέδες της κοπάνας από τη σχολή και στα πάντα. Περιμένοντας μέχρι να έρθει η στιγμή που θα τους ξαναδώ όλους και θα τους αγκαλιάσω έναν έναν και θα τσιρίξουμε από τα γέλια.

Μόνο με την αγάπη προχωράμε στη ζωή μας, το έχετε καταλάβει κι εσείς έτσι;

Πουλί ταξιδεμένο σε μακρινό νησί...