Ένας χρόνος, 3 μήνες και 2 μέρες. Σχέση να είχαμε με αυτή τη μετακόμιση, τόσο πολύ δεν θα μετρούσα τον καιρό. Γαμώτο. Βασικά παίζει να είσαι σαν σχέση. Όχι από αυτές τις καλές όμως, τις άλλες, που σε φθείρουν. Που είναι σαν νταβατζής ο άλλος από πάνω και σου λέει τι να κάνεις. Τους έχω σιχαθεί όλους αυτούς στο γυαλί της τηλεόρασης που μιλάνε λες και ξέρουν. Τους έχω σιχαθεί κι αυτούς που γυρνάνε και σου λένε "επιλογή σου ήταν, τι κλαις;" και χαίρονται στην άνεση της δικής τους ζωής χωρίς να νοιάζονται τι γίνεται πέρα από τη δική τους πλαστική, "όμορφη" φαινομενικά ζωή. Ποιος όμως άφησε τον άλλον να έχει το πάνω χέρι σ'αυτή τη σχέση; Γιατί να πρέπει να λέμε "ναι" και να σκύβουμε το κεφάλι στη κάθε μαλακία που μας συμβαίνει κι αντί να φωνάξουμε και να διώξουμε αυτό που μας κολλάει στο πριν το αφήνουμε εκεί, να κάθεται σαν αόρατο βάρος στους ώμους μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας. Η ζωή προχωράει δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο, εσύ γιατί να κοιτάς πίσω, ποιος ο λόγος; Πρέπει να κρατάς πάντα τα καλά, ξέχνα τα κακά, μόνο οι όμορφες σκέψεις φέρνουν στα χείλη μας χαμόγελο για να συνεχίσουμε, για να γελάμε δυνατά σαν να μην υπάρχει αύριο, να αντέχουμε. Οι άλλες σκέψεις σε κάνουν να βουρκώνεις και εκεί που κλαις σκέφτεσαι ότι κι όταν ήσουν μικρό έκλαιγες για τα πάντα και θυμάσαι τον μπαμπά σου που σου λέει "άντε, κλείσε τη βρυσούλα". Να, ακόμα και μια μικρή όμορφη σκέψη από παλιά σε κάνει να χαμογελάς.
Σε ένα συνέδριο μια ψυχολόγος σήκωσε ένα ποτήρι νερό και ρώτησε τους φοιτητές τι βάρος νομίζουν πως έχει. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι θα πει κάτι σχετικά με το αν βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Τέλος πάντων, συμφώνησαν σε ενα χ βάρος και τότε τους είπε αν το κρατήσω για λίγα δευτερόλεπτα, δε με ενοχλεί, δεν είναι αρκετά βαρύ για να με πονέσει. Αν το κρατήσω για ώρες, θα μουδιάσω και θα νιώσω ενόχληση ενώ αν το κρατήσω για μέρες θα πονάω και δε θα νιώθω το χέρι μου. Έτσι είναι και αυτά που μας έχουν στεναχωρήσει, όσο πιο πολύ τα κρατάμε, τόσο μας πονούν. Πρέπει να θυμόμαστε που και που να αφήνουμε το ποτήρι κάτω.
Η μοναξιά, ξέρεις, μπορεί να είναι ευλογία ανά περιπτώσεις. Μόνο όταν έχεις στερηθεί ό,τι ποθούσες και έχεις βρεθεί σχεδόν χωρίς τίποτα και μόνος μαθαίνεις ποιος είσαι. Μόνος, μόνη, γιατί όχι; Μπορεί να σε τρομάζει αλλά στο τέλος νιώθεις πως νίκησες σ'αυτή τη σχέση και πως έδιωξες ότι κι αν σε ενοχλούσε.
Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.
Σε ένα συνέδριο μια ψυχολόγος σήκωσε ένα ποτήρι νερό και ρώτησε τους φοιτητές τι βάρος νομίζουν πως έχει. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι θα πει κάτι σχετικά με το αν βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Τέλος πάντων, συμφώνησαν σε ενα χ βάρος και τότε τους είπε αν το κρατήσω για λίγα δευτερόλεπτα, δε με ενοχλεί, δεν είναι αρκετά βαρύ για να με πονέσει. Αν το κρατήσω για ώρες, θα μουδιάσω και θα νιώσω ενόχληση ενώ αν το κρατήσω για μέρες θα πονάω και δε θα νιώθω το χέρι μου. Έτσι είναι και αυτά που μας έχουν στεναχωρήσει, όσο πιο πολύ τα κρατάμε, τόσο μας πονούν. Πρέπει να θυμόμαστε που και που να αφήνουμε το ποτήρι κάτω.
Η μοναξιά, ξέρεις, μπορεί να είναι ευλογία ανά περιπτώσεις. Μόνο όταν έχεις στερηθεί ό,τι ποθούσες και έχεις βρεθεί σχεδόν χωρίς τίποτα και μόνος μαθαίνεις ποιος είσαι. Μόνος, μόνη, γιατί όχι; Μπορεί να σε τρομάζει αλλά στο τέλος νιώθεις πως νίκησες σ'αυτή τη σχέση και πως έδιωξες ότι κι αν σε ενοχλούσε.
Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.
*σ'ευχαριστώ ντίντι για τις πιο όμορφες συμβουλές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου