Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Τα συναισθήματα

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: 'Τι είναι το κρυφτό; Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα, να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.
'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε το άφηνε ελεύθερο. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.....
1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.
Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα.
Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζητούσε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Βροχή

Το Φθινόπωρο χτύπησε την πόρτα της Αθήνας σήμερα και μαζί έφερε δώρο μερικές σταγόνες...
Δεν ήταν όμως σταγόνες καταιγίδας, ούτε ψιχάλες... Ήταν σταγόνες ποτιστικής βροχής, όπως θα έλεγε ο παππούς μου...
Σε βάζουν σε χειμωνιάτικη διάθεση, ντύνουν την καρδιά σου με κασκόλ και παλτό και σε πάνε για ζεστή σοκολάτα στη "Σοκολάτα" στην Ερμού παγωτό στη στοά Κοραή. Δεν πειράζει που είναι παγωμένο, οι άνθρωποι που συχνάζουν εκεί είναι πάντα "ζεστοί", όσες φορές κι αν έχω πάει. Καλό φθινόπωρο... Όσο μελαγχολικό κι αν ήταν τις τελευταίες 10 μέρες...
 (Photo by George I. Lampadariou, www.lampadariou.com)

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Reminds me of...

Πόσο μ'αρέσει αυτή η φωτογραφία... Πόσο..;; Την αγαπάω...
"Look at this photograph... Every time i do it makes me laugh!"

(Photo by George I. Lampadariou www.lampadariou.com)

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Αυτή η γη κι ο ουρανός μου τάξανε δεκάδες καλοκαίρια...
Τους πίστεψα και γύρισα τον κόσμο όλο ψάχνοντας για σένα...
Ο άνεμος, χρωματιστός, φυσούσε προς τα λόγια που μου είπες...
Στο μαύρο φως, το κρύο φως, της νύχτας που δεν γνώρισες ποτέ σου...
Σε ποιον έρωτα ζω, σε ποιον έρωτα ζω, σε ποιον έρωτα ζω...

Γονάτισα και έκλαψα, τα χείλη μου στερήθηκαν το θάρρος...
Με ρώτησαν αν έσβησε το πάθος που με έστελνε κοντά σου...
Δεν ήξερα, ταράχτηκα, μετάνιωσα σαν νά 'ταν όλα ψέμα...
Μα πείσμωσα κι απάντησα πως όπου κι αν κοιτάξω βλέπω εσένα...
Σε ποιον έρωτα ζω, σε ποιον έρωτα ζω, σε ποιον έρωτα ζω...

Κι είναι η μοίρα μου, χορεύω και γλεντώ με το κρασί σου...
Χαμογέλα μου, έλα και μίλα μου...
Το πεπρωμένο, το ονειρεμένο...

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Θάλασσα, ουρανός, πλημμυρίζει φως,
η μέρα κυλάει,
το καλοκαίρι μας πάει….
Ένας από τους τύπους στην αποβάθρα μπήκε στο μετρό μαζί με έναν από τους μάλλον κολλητούς του φίλους. Το αγόρι του μετρό. Κρατούσε μια βαλίτσα, είχε κορδέλα από το αεροδρόμιο στο χερούλι.
"Φιλαράκι ήταν το πιο ωραίο ταξίδι της ζωής μου! Είμαι ερωτευμένος μαζί της... " Ένα ταξίδι-όνειρο που έγινε πραγματικότητα...

Λίγο πιο κάτω είχε μπει μετά απο μια στάση το κορίτσι του μετρό. Χαμογελαστή... Κρατούσε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι της και φαινόταν να προσέχει να μην της φύγει και το πατήσει κανένας και χαλάσει την ομορφιά του.. Βρήκε θέση, κάθισε, κοίταξε έξω από το παράθυρο...

Ήρθε η σειρά μου να βγω από το μετρό και καθώς περπατούσα προς την έξοδο το κορίτσι του μετρό κοιτούσε με αγάπη το τριαντάφυλλο... Ένα όνειρο περνούσε από το μυαλό της, έφτιαχνε με τη φαντασία της σκηνές... "Να μπορούσε να πατήσει pause σε αυτό που έζησε πριν λίγο."

Φάνηκε να ήθελε να κρατήσει αυτό το pause, να μην ήταν pause υπολογιστή ή άλλης μηχανής που με το πάτημα του shut down θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ όσα έζησε κι ονειρεύτηκε...


Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Για τον άγνωστο εκείνο

Κι όλου του κόσμου οι σιωπές με μια ανάσα, ένα ψίθυρο γεννούν... Θέλουν να δουν, να ακουστούν, λέξεις πολλές, μικρές και δυνατές...
Κι όμως εσύ, τι σύνθεση μαγική, μέρα από όνειρο και πόνο και λυγμό, ξόρκι το λες...
Και με μια πνοή και σκόνη μαγική το χαρίζεις απλόχερα στου κόσμου τη βοή.

Θέλει φωτιά και πάθος και λάθη και χρώματα μοναδικά, γιατί αυτή ειναι η μόνη συνταγή που θα μπορέσει να σου δώσει τη ζωή.... Σςςςςς....

Μόλις ξημέρωσε...

So close, no matter how far



This is my chance, and i'll do it my way.-