Ημερολόγιο

Δημιουργία νέας ανάρτησης. Πάμε!

Έχω πολλά να σας πω. Και τι δεν έγινε σε μια βδομάδα!

 Κυριακή μεσημεριανός καφές στη Μαρίνα Ζέας με βόλτα στο Πασαλιμάνι. Τα λόγια περιττά. 

 Καλή παρέα και καφές στην "Πισίνα". Είναι που τέτοιες μέρες που έχει έξω χαρά θεού, το χαίρεσαι να βλέπεις θάλασσα! Η φάση λέει "take me back". Με την πρώτη ευκαιρία έχω φύγει!

Ύστερα τα γνωστά. Ξανάνοιξε η σχολή μετά το Πάσχα. Τι ανυπομονησία είχα! Εντάξει, δεν σας δουλεύω, προφανώς και το προηγούμενο βράδυ δεν ήθελα να ξυπνήσω για να πάω. Μετά σκέφτεσαι όμως τον καφέ στο κυλικείο ή στα κιόσκια και όλες τις μαλακίες που θα λες με την παρέα των 16(!) ατόμων και χαζοχαίρεσαι. (Εδώ μια φίλη θα μου έλεγε "κούνα και τ'αυτάκια.") Γκρίνιαξα λίγο για το βαρύ πρόγραμμα αλλά στο τέλος το συνήθισα.
Σήμερα είχα και δουλειά. Την κοπανάω τις Παρασκευές από το μάθημα (άλλο που δεν ήθελα!). Τώρα που άρχισα να δουλεύω κατάλαβα πολλά πράγματα:
1) Έχω πει το ψωμί ψωμάκι και κάνω όση μπορώ περισσότερη οικονομία. Άκουσα και κάτι του στυλ "σιγά μωρή κι εσύ, 2 μήνες δούλεψες". Όταν εσύ θα πάρεις τον κωλαράκο σου από τον καναπέ θα τα πούμε. Τίποτα δεν σου χαρίζεται απλόχερα στη ζωή. Αν δεν κοπιάσεις, δεν θα μάθεις!
2) Εμείς οι άνθρωποι είμαστε καχύποπτοι και παράξενοι. Μια οδοντόκρεμα προωθώ σε ένα super market κυρά μου, όχι χασίσι!
3) και τελευταίο... η ευγένεια είναι η άλλη μισή αρχοντιά της καθαριότητας. Ακόμα κι ένα αγενές βλέμμα μπορεί να σε κάνει σκουπίδι. Θα μου πεις, εσύ φταις που τα παίρνεις κατάκαρδα. Ίσως να φταίω κι εγώ, δεν ξέρω...

Τώρα η φάση λέει "είμαι πτώμα". Αύριο πάλι δουλειά 10 με 6 το απόγευμα. Κουράγιο θα μου πω και θα σας καληνυχτίσω με χαμόγελο για να πάει καλά η αυριανή μέρα. Μέχρι τον κυριακάτικο καφέ στη θάλασσα εύχομαι να περνάμε αλλιώς κι αλλιώτικα, να ταξιδεύουμε για να ξεχνιόμαστε κι όλα τα άλλα έρχονται... :-)

Καλό βράδυ!!

Κυριακή του Πάσχα

Οικογένεια, φωνές και γέλια

γλυκά μες στα μέλια

Αρνάκι και κατσικάκι στα πιάτα

τσουγκρίσματα κόκκινα και μαχαιροπήρουνα να γλυκοκοιτάζουν τα πάντα

Ένας σκύλος να ζητιανεύει μια μπουκιά από τη μυρωδιά

Αμέθυστο κρασί στο ποτήρι,

τσιν τσιν! Και του χρόνου!

Κάπως έτσι ήταν το δικό μου Πάσχα. Το δικό σου; 

Χρόνια πολλά!!!

Θέλω...

 Διονυσίου Αρεοπαγίτου σήμερα. Όμορφη βόλτα. Ξέχασα να πάρω την ψηφιακή μαζί, δυστυχώς γιατί ήταν ιδανικά. Καθόλου κόσμος, ένας καλλιτέχνης του δρόμου έπαιζε μια άκρως ερωτική τζαζ μουσική. Πάμε από την αρχή. Κατεβαίνω Θησείο λοιπόν, ανεβαίνω την Αποστόλου Παύλου.

Στο καφέ Μέντωρ 9 παρά και παίζουν ακόμη τάβλι, λίγο πιο πάνω η "πασαρέλα" μετά το Αθηναίων Πολιτεία, η Κίρκη, το Chocolat.
Κοντοστέκομαι στα πεζουλάκια που γεμίζουν γλυκά ζευγάρια μόλις ανοίξει ο καιρός και μας κάνουν εμάς τις 'λεύτερες να ζηλεύουμε που δεν κάνουμε πίτσου πίτσου απέναντι από την Ακρόπολη. Ήταν 2 ζευγάρια και τα ζήλεψα να σας πω την αλήθεια μου, με την καλή έννοια. "Θέλω κι εγώ..."
Λίγο πιο πάνω, ανάμεσα στην Αγία Μαρίνα και τον Λουμπαρδιάρη ένας έπαιζε το "The winner takes it all".
Φτάνω στην Αεροπαγίτου, ψυχή δεν υπήρχε... Στην μικρή εκκλησίτσα γινόταν η λειτουργία της Μεγάλης Τετάρτης. Κοντοστέκομαι για 2η φορά και κοιτάω τα σπίτια. Πόσο όμορφα και μεγαλοπρεπή ήταν δίπλα στην Ακρόπολη... Μου είχαν πει πως η Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι ο πιο ακριβός δρόμος στον κόσμο, με το δίκιο του έχω να πω! Δεν είναι μόνο που βλέπουν την Ακρόπολη... Εκπέμπουν αέρα μιας άλλης εποχής!

Στροφή στην Πλάκα και τα Αναφιώτικα. Έκει υπήρχε μια κίνηση από κόσμο. Ίσα που έλεγες sorry δηλαδή σε μερικούς τουρίστες για να περάσεις. Κυδαθηναίων και Αδριανού γωνία. Εδώ στρίβω και κατεβαίνω προς Μοναστηράκι. Εκεί που ήμουν έτοιμη να πάρω το τρένο για το γυρισμό στο σπίτι είπα να πάω παραπέρα περπατώντας. Έτσι περπάτησα παράλληλα με τις γραμμές του τρένου, δίπλα στην Αρχαία Αγορά. Έφτασα εκεί όπου ξεκίνησα. 

"Θέλω να χάσω το μυαλό μου στον κίνδυνο των ματιών σου..." Όχι εγώ, το τραγούδι. ;-)


Καλό βράδυ...

Σκέψεις nο.2

Υπάρχει ένα τραγούδι που το αγαπώ πολύ. Το ξανάκουσα σήμερα καθώς έψαχνα τους φακέλους μου... Ήταν ένα από τα τραγούδια που άκουγα συνέχεια κατά τη διάρκεια των Πανελληνίων γιατί μου άρεσε ένας του στίχος που μου έλεγε πολλά.

Το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι

Νομίζω σε γεμίζει αισιοδοξία να προχωράς, να συνεχίζεις, να χαμογελάς! Να ρίχνεις και μερικά χαμόγελα από αυτά τα αυθόρμητα που σκας όταν είσαι στο δρόμο και σκέφτεσαι κάτι.

 

Σκέψεις

Άλλη μια νύχτα που σκέφτομαι τι να γράψω...
Αυτήν την περίοδο είμαι όλο όνειρα. Ταξίδια λέει, καλοκαίρι, θάλασσα, μουσικές συναυλίες, βόλτες στα Αναφιώτικα και milkshakes! (μην ακούσω τίποτα για θερμίδες θα σφαχτούμε ;) )

Ύστερα προσγειώνομαι... Ξέρεις, η κρίση, η καταστάση στη χώρα μας κι όλα τα σχετικά. Ποιο είναι το χρονικό της δικής μου κρίσης; Με τρομάζει όσο τίποτα άλλο. Ξέρεις τι άλλο με τρομάζει; Που δεν μπορώ να κάνω τίποτα ουσιαστικό. Ναι, δουλεύω. Αλλά δεν είναι αρκετό... Αυτό που με ενοχλεί όμως πάνω απ'όλα είναι που σβήνεται κάπου κάπου το χαμόγελο από το πρόσωπο των δικών μου ανθρώπων. Έχω μάθει όμως να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο... Και πάντα συνεχίζω να χαμογελάω. Χαμογελάμε και στα εύκολα και στα δύσκολα! Και δεν πέφτουμε ποτέ και για κανέναν λόγο!

Πάμε πάλι στα όνειρα;
Ονειρεύομαι πάρα πολύ αυτό:

Ήλιος, θάλασσα, ξεκούραση, μακριά από όλους κι από όλα(το κυριότερο!)...

Και αυτό:

Λοιπόν αυτές οι δύο τελευταίες φωτογραφίες είναι στα Αναφιώτικα. Μη με ρωτάς γιατί μ'άρεσουν τόσο. Η Λιλή μου το έδωσε αυτό. Είναι τόσο ρομαντικά και τόσο ταξιδιάρικα που λες πως έφυγες από το κέντρο της Αθήνας και ξέφυγες από το τσιμέντο...

Θέλω βόλτες κι εκεί:

Φλοίσβος! Παγωτό στο πεζούλι και θάλασσα...

Άντε... άντε να έρθει το καλοκαίρι να κάνουμε πως τα ξεχνάμε όλα και μας νοιάζει μόνο ο καύσωνας και τι χρώμα θα βάψουμε τα νύχια των ποδιών!

Κλείνω με αγαπημένο τραγούδι που άκουσα πολύ σήμερα, την αιτία της υπάρξης αυτού του blog όπου γράφω :)