Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.

Ένας χρόνος, 3 μήνες και 2 μέρες. Σχέση να είχαμε με αυτή τη μετακόμιση, τόσο πολύ δεν θα μετρούσα τον καιρό. Γαμώτο. Βασικά παίζει να είσαι σαν σχέση. Όχι από αυτές τις καλές όμως, τις άλλες, που σε φθείρουν. Που είναι σαν νταβατζής ο άλλος από πάνω και σου λέει τι να κάνεις. Τους έχω σιχαθεί όλους αυτούς στο γυαλί της τηλεόρασης που μιλάνε λες και ξέρουν. Τους έχω σιχαθεί κι αυτούς που γυρνάνε και σου λένε "επιλογή σου ήταν, τι κλαις;" και χαίρονται στην άνεση της δικής τους ζωής χωρίς να νοιάζονται τι γίνεται πέρα από τη δική τους πλαστική, "όμορφη" φαινομενικά ζωή. Ποιος όμως άφησε τον άλλον να έχει το πάνω χέρι σ'αυτή τη σχέση; Γιατί να πρέπει να λέμε "ναι" και να σκύβουμε το κεφάλι στη κάθε μαλακία που μας συμβαίνει κι αντί να φωνάξουμε και να διώξουμε αυτό που μας κολλάει στο πριν το αφήνουμε εκεί, να κάθεται σαν αόρατο βάρος στους ώμους μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας. Η ζωή προχωράει δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο, εσύ γιατί να κοιτάς πίσω, ποιος ο λόγος; Πρέπει να κρατάς πάντα τα καλά, ξέχνα τα κακά, μόνο οι όμορφες σκέψεις φέρνουν στα χείλη μας χαμόγελο για να συνεχίσουμε, για να γελάμε δυνατά σαν να μην υπάρχει αύριο, να αντέχουμε. Οι άλλες σκέψεις σε κάνουν να βουρκώνεις και εκεί που κλαις σκέφτεσαι ότι κι όταν ήσουν μικρό έκλαιγες για τα πάντα και θυμάσαι τον μπαμπά σου που σου λέει "άντε, κλείσε τη βρυσούλα". Να, ακόμα και μια μικρή όμορφη σκέψη από παλιά σε κάνει να χαμογελάς.

Σε ένα συνέδριο μια ψυχολόγος σήκωσε ένα ποτήρι νερό και ρώτησε τους φοιτητές τι βάρος νομίζουν πως έχει. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι θα πει κάτι σχετικά με το αν βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Τέλος πάντων, συμφώνησαν σε ενα χ βάρος και τότε τους είπε  αν το κρατήσω για λίγα δευτερόλεπτα, δε με ενοχλεί, δεν είναι αρκετά βαρύ για να με πονέσει. Αν το κρατήσω για ώρες, θα μουδιάσω και θα νιώσω ενόχληση ενώ αν το κρατήσω για μέρες θα πονάω και δε θα νιώθω το χέρι μου. Έτσι είναι και αυτά που μας έχουν στεναχωρήσει, όσο πιο πολύ τα κρατάμε, τόσο μας πονούν. Πρέπει να θυμόμαστε που και που να αφήνουμε το ποτήρι κάτω.

Η μοναξιά, ξέρεις, μπορεί να είναι ευλογία ανά περιπτώσεις. Μόνο όταν έχεις στερηθεί ό,τι ποθούσες και έχεις βρεθεί σχεδόν χωρίς τίποτα και μόνος μαθαίνεις ποιος είσαι. Μόνος, μόνη, γιατί όχι; Μπορεί να σε τρομάζει αλλά στο τέλος νιώθεις πως νίκησες σ'αυτή τη σχέση και πως έδιωξες ότι κι αν σε ενοχλούσε.

Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.





*σ'ευχαριστώ ντίντι για τις πιο όμορφες συμβουλές.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

7 Αυγούστου.

Τα πιο όμορφα χρώματα στον ουρανό.Παίζει το θέλω κοντά σου να μείνω στο σιντί.
Το μόνο πράγμα στο μυαλό... Ελλάδα.
......Κι ένας έρωτας που θέλεις κοντά του να μείνεις. Αλλά που δεν ξέρεις καν ακόμα που μένει. Κι αναρωτιέσαι πότε θα έρθει. Σαν πολύ δεν άργησες, άτιμε;
Ακόμα και το πιο όμορφο δειλινό είναι ακόμα πιο όμορφο άμα το βλέπεις με παρέα.
Ένα από τα ομορφότερα δώρα που παίρνεις όσο μεγαλώνεις είναι αγάπη και καλοί φίλοι. Και άπειρα γέλια. Και κλάμματα... από τα γέλια εννοείται.
Και όμορφα καλοκαίρια.
Και ζεστοί καφέδες στα πιο ωραία τρυπωμένα καφέ με το χειμώνα να χτυπάει την πόρτα.
Και γράμματα...
Και... Μόνο αγάπη...
Και στα γράμματα είναι εκείνη η ατέλειωτη αγάπη και στα φεισμπούκια που μιλάμε συνέχεια.. Και πάντα κάθε συζήτηση μεγάλη μας θα τελειώνει με δύο λέξεις μόνο:





Μου λείπετε.