Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

*

Μου λείπεις αυτές τις στιγμές που δεν είσαι εδώ να με αγκαλιάσεις για να μυρίσεις τα μαλλιά μου,
να περπατήσεις δίπλα μου στο πάρκο και να σου δείξω τα σκιουράκια που πάνε σαν τρελά πάνω κάτω στα δέντρα,
να κάτσεις δίπλα μου στο παγκάκι κι απλά να μη μιλάμε, να είσαι εκεί.
Μου λείπεις αυτές τις στιγμές που ξυπνάω και δεν είσαι δίπλα μου να αφήνεις τη μυρωδιά σου στα σεντόνια, να σηκωνόμαστε μαζί και να φτιάχνουμε καφέ κι ύστερα πάλι να μην είσαι εκεί στο πρώτο τσιγάρο της ημέρας.
Μου λείπεις όταν κάθομαι στο μπαλκόνι μόνη κοιτώντας τα απέναντι παράθυρα και δεν μπορώ να σου σχολιάσω το πόσο μ'αρέσει το αεράκι που έβαλε και να σου γκρινιάξω για τη ζέστη του καλοκαιριού.
Μου λείπεις όταν δεν είσαι δίπλα μου στο αμάξι να γελάμε και να βρίζουμε τις μαλακίες των μπροστινών. Να σου φωνάζω και να σου τραγουδάω κι ύστερα πάλι ηρεμία και τοπία και μετά ξανά να μου κρατάς το χέρι.
Κι εγώ; Εγώ τι να κάνω για αυτό; Απλά βάζω μόνη μου τη μουσική στο αμάξι να ακούσω, λες κι είσαι εκεί, και τραγουδάω και κάνω ένα μικρό πάρτι μέχρι να φτάσω στη δουλειά, λες κι είσαι εκεί.
Έχω δύο καρέκλες στο μπαλκόνι, για όταν έρθεις, να είναι εκεί.
Έχω δύο μαξιλάρια στο ημίδιπλο κρεβάτι μου, για όταν έρθεις, να είναι εκεί.
Έχω άπειρες κούπες του καφέ στο ντουλάπι μου γιατί μου γλιστράνε όταν τις πλένω και τις σπάω και θέλω να είμαι σίγουρη πως όταν θα έρθεις, θα είναι εκεί...


*σε αυτόν τον άγνωστο που ελπίζω, κάπου, κάποτε, κάπως να έρθει στη ζωή μου.

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

And all I think about is you....

Έχεις δει ποτέ την Αθήνα από ψηλά; Δεν βλέπεις πράσινο, όπως σε κάτι άλλες εξωτικές χώρες, βλέπεις πολλά διαφορετικά άσπρα -μα που είναι στην αλήθεια γκρι και μπεζ και μαύρα από το καυσαέριο- σπιτάκια και άπειρες πολυκατοικίες να έχουν χτιστεί άναρχα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου. Μια πανέμορφη αναρχία. Αυτό σκέφτηκα χθες καθώς περνούσε το αεροπλάνο πάνω από όλη την Αττική και με πήγαινε μακριά σου, πάλι... Άμα είσαι τυχερός και δεν έχει και σύννεφα, βλέπεις και ένα απέραντο μπλε και μικρούς κολπίσκους που στις ακτές τους έχουν κάτι τιρκουάζ νερά να τα πιεις στο ποτήρι. Άμα έχει όμως συννεφιά, να ξέρεις πως μόλις ανέβει το αεροπλάνο πολύ ψηλα βλέπεις τον ήλιο που πριν ήταν κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα. Υπέροχο σου λέω.
Είναι πανέμορφο στα μάτια μου το ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα. Έτσι απλά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Από τις πολυκατοικίες απέναντι από το μπαλκόνι του διαμερίσματός μας, που μας πνίγουν τη θέα της Ακρόπολης μέχρι τα άπειρα αμάξια στην Πειραιώς που κάνουν φασαρία το βράδυ. Έχουν κάτι γνώριμο τα πάντα, σου φέρνουν αυτό το συναίσθημα του "σπιτικού" κι όχι του σπιτιού. Τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα στο σταθμό το βράδυ, η μυρωδιά της μπουγάτσας και του καφέ το πρωί. Η αίσθηση της γειτονιάς. Το να είμαι σε απόσταση αναπνοής από τους φίλους μου και τη γιαγιά μου, να κανονίζω καφέ και σε 5 λεπτά να είμαι εκεί, έτσι στα απρόοπτα. Να γελάς με την παρέα σου πίνοντας ούζο και να βλέπεις την Ακρόπολη από το λόφο της Πνύκας. Πως γίνεται να μην τα βλέπεις κι εσύ όλα αυτά όμορφα; Και γιατί να μας τα έχουν κάνει έτσι ώστε να μην τα χαιρόμαστε όλα αυτά καθημερινά, γαμώτο;
Πέρασαν κιόλας 2 μήνες που ήμουν εκεί και 2 χρόνια από όταν έφυγα και πάλι το να φύγω ήταν το ίδιο δύσκολο με την πρώτη φορά. Σκέφτομαι πως για αυτό πάντα αρχίζω να μαζεύω τη βαλιτσα πάντα 2 ώρες πριν φύγω από το σπίτι. Απλά δεν θέλω να φύγω. Θέλω να το αργήσω... Ξέρεις, πως όταν ετοιμάζεσαι για διακοπες και ξεκινάς βαλιτσα 2 μέρες πριν από τη χαρά σου; Ετσι κι εγώ το αργώ, λες και θα κρατήσει παραπάνω... Και να τους εξηγούσα δηλαδή, δεν θα με περιμένανε στο αεροπλάνο. Χαζομάρες, κατάλαβες;
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω για αυτό το καλοκαίρι. Ήταν απλά τόσο όμορφο και όπως όλα τα ωραία στη ζωή έφυγε γρήγορα. Όταν έφτασε πάνω από το Λονδίνο η πρώτη μου σκέψη ήταν τα πανομοιότυπα σπίτια σε κάθε γειτονιά και η ξεκάθαρη ρυμοτομία της πόλης. Καθαρές γραμμές, μέχρι και καθαρές γωνίες στο χτίσιμο των σπιτιών και πολλή συννεφιά μαζί με κίνηση. Άσε που όπως περνούσαμε πάνω από τις ακτές, τα νερά δεν ήταν μπλε... Είχαν το χρώμα το βρωμί. (ναι είναι χρώμα, ντάξει;) Και μετά πρέπει να ψιθύρισα ένα "αυτό ήταν και φέτος..." χωρίς να με νοιάζει αν με πήρε χαμπάρι η διπλανή μου ή όχι.

Όλα αυτά αντί της λίγης (άπειρης εννοώ) γκρίνιας που κάποιος από τους φίλους μου θα αναγκαζόταν να υπέμενε ξημερώματα Κυριακής αλλά το να τα γράψω φαινόταν καλύτερη λύση. Μέχρι την επόμενη φορά, θα μου λείπεις....




Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Κι είναι κάποιες στιγμές...

Είναι κάποιες στιγμές στον κόσμο αυτό που δεν ξέρεις που να πεις ευχαριστώ για τις στιγμές που σου δόθηκαν έτσι απλά και όμορφα να τις ζήσεις.

Είναι τόσο συχνό να παραπονιόμαστε για χαζομάρες, προβλήματα του πρώτου κόσμου, ενώ -δεν ξέρω, ο μισός;- πληθυσμός της γης σχεδόν δεν έχει πρόσβαση στα απλά και τα βασικά. Είμαστε προνομιούχοι εσύ κι εγώ που έχουμε πρόσβαση σε όλα αυτά του κόσμου τα πράγματα που πολλοί μπορεί και να τα βρίσκουν αχρείαστα, ξεχνάμε τα βάσανα του υπόλοιπου κόσμου και σκεφτόμαστε τα δικά μας σαν βουνά. Θυματοποιούμε τους εαυτούς μας, γιατί; Είμαστε προνομοιούχοι που έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, ένα κουβερτάκι να μην τρέμουμε το βράδυ και μια καλημέρα να πούμε. Είμαστε προνομοιούχοι που έχουμε κάμερες και κινητά να καταγράφουμε στιγμές που δεν θα ξαναρθούν και μαζί και το δίχτυ όλη της υφηλίου για να μου στέλνεις τις στιγμές μας και να σου στέλνω άλλες που ξέχασες και να χαιρόμαστε σα χαζά που νιώθουμε πως παρέα σαν τη δική μας δε γνώρισε καμιά φιλία. Είμαστε προνομιούχοι στη ζέστη μας, στην όποια ασφάλειά μας και στην ηρεμία μας, στους καφέδες μας και στα κρασάκια μας στις αγκαλιές μας και στα γέλια μας, στα ρε μαλάκα που φωνάζουμε στο δρόμο και πόσα ακόμα να θυμηθώ από την περασμένη βδομάδα.

Είναι κάποιες στιγμές που τα συναισθήματα ξεχειλίζουν από τις φωτογραφίες στο χαζοκινητό σου και θες να τις εκτυπώσεις να τις κολλήσεις στον τοίχο δίπλα από το κρεβάτι σου και να τις βλέπεις κάθε πρωί που ξυπνάς αναγκαστικά στις 6 να πας εκεί που πρέπει να πας, μόνο και μόνο για να μην ξεχάσεις πως τα χιλιόμετρα δεν έχουν σημασία αν υπάρχει αγάπη και πως το χαμόγελο που σου έφεραν κάποιοι άνθρωποι πραγματικά στα χείλη σου, τότε θα το φέρνουν κάθε φορά, κοντεύουμε τα 2 χρόνια βλέπεις... Πότε πέρασαν...

Κι όλα αυτά μπορεί να μην έχουν σημασία για σένα που το διαβάζεις αυτό αλλά εγώ σκέφτομαι τα παιδιά πίσω που τους άφησα άλλο ένα κομματάκι μου κι αυτή τη φορά που έφυγα, να το φυλάνε μέχρι την επόμενη φορά. Ξέρεις τι είναι να σε κάνουν άνθρωποι που αποκαλείς αληθινούς φίλους να χαμογελάς;
"Πάντα είμαι ευτυχής εκεί που δεν βρίσκομαι...."