Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Κάτι δικά μου...

   Και που λες, έρχεται η μέρα που τα πάντα φωνάζουν "φεύγω" κι εσύ από μέσα σου αναρωτιέσαι τι στο καλό νιώθεις. Το ξέρεις πως δεν είναι ένα ταξίδι που θα φύγεις για λίγο και θα γυρίσεις, είναι ταξίδι ζωής. Οι φίλοι μου με λένε ξενιτεμένη, "πως πάει η ξενιτιά;" αλλά βαριά λέξη ρε γαμώτο η ξενιτιά, ποτέ δεν μου πολυάρεσε.
   Μετά από ένα μήνα και κάτι ακόμα δεν ξέρω τι νιώθω ή πως να νιώσω... Απλά κατάλαβα ποιους ανθρώπους είχα στη ζωή μου και τους χρειαζόμουν πραγματικά και ποιοι ήταν απλά περαστικοί. Άσε που συνειδητοποιείς μετά από τον αποχαιρετισμό ποιοι πραγματικά σε εκτιμούσαν, σ'αγαπούσαν, σε χρειαζόντουσαν και ποιοι απλά δεν νοιάζονταν όσο έδειχναν. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια φάση το χαίρεσαι κιόλας που έχεις φύγει από όλους κι από όλα γιατί ένιωθες μπουχτισμένος. Στην επόμενη φάση σου λείπουν όλοι και όλα, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, τα μέρη σου, ο ήλιος, τα φαγητά, τα ακούσματα... Ώσπου πας στην ορθόδοξη εκκλησία της πόλης και ακούς επιτέλους ελληνικά, συγκινήσε από την κυριακάτικη λειτουργία και νιώθεις πάλι "σπίτι σου". Όπως είναι φυσικό, γνωρίζεις και τους υπόλοιπους (επί το πλείστον) Έλληνες. Μια μεγάλη παρένθεση εδώ, μέσα στην τόση χαρά που νιώθεις μόλις μπαίνεις στην εκκλησία αλλή τόση απογοήτευση νιώθεις με τους Έλληνες που ζουν εκεί. Άνθρωποι που καμία σχέση δεν έχουν με την ελληνική κουλτούρα και ζεστασιά, μια μύτη μέχρι τον συννεφιασμένο ουρανό της Αγγλίας και μια κρυφή αντιμετώπιση του "Τι ήρθατε να κάνετε εσείς εδώ; Δεν καθόσασταν στα αυγά σας;" Και βέβαια, αγνοούν πλήρως την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τους και όχι, δεν καταλαβαίνουν ποιοί λόγοι σε ώθησαν να φύγεις. Λες και ξύπνησες μια μέρα και είπες, ε, δεν έχω τι να κάνω, δεν ξενιτεύομαι να περάσει η ώρα μου;
   Ξεχνώντας όλα αυτά και θέλοντας να γεμίσεις τη ζωή σου κοιτάς να περάσεις καλά αλλά οι μοναχικές βόλτες και οι ποδηλατάδες πολλές φορές ζητάνε παρέα.. Και βασικά με τα άτομα που συνήθως είχες καθημερινή επαφή, όταν φεύγεις δεν έχεις και ύστερα σκέφτεσαι ότι εσύ είσαι τόσο μακριά και μπορεί να έχουν δουλειές και να τους ενοχλήσεις ή να έχουν τα δικά τους και μετά σκέφτεσαι να πάρω ένα τηλέφωνο, να στείλω ένα μήνυμα αλλά τι να σου κάνουν κι αυτά και πόσες ώρες να ξοδέψεις στο skype με τις κλήσεις για να αναπληρώσεις το κενό της παρέας; Κι ύστερα έρχεται η στιγμή που δεν έχεις σε ποιον να πεις ότι είχες άσχημη μέρα γιατί ίσως να είχε κι αυτός άσχημη μέρα και να τον ενοχλήσεις και που να ξέρεις πως να είναι η ζωή του τώρα; Κι ύστερα έρχεται η στιγμή που λες ας πάει στα κομμάτια, θα γράψω ένα ποστ στο μπλογκ και το γράφεις και τρέχουν δάκρυα στα μάτια σου ασταμάτητα και σου λείπουν όλοι και όλα...




Home again, Home again...
One day I know I'll feel home again
Born again, born again
One day I know I'll feel strong again...

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Όσα δεν μας άγγιζαν τόσο...

Δεν ξέρω τελικά γιατί πρέπει να αναγκαστείς να ζήσεις κάτι πολύ μεγάλο, δυνατό ή όποιον άλλο επιθετικό προσδιορισμό μπορεί να δώσει κάποιος, για να εκτιμήσεις κάτι. Δηλαδή δεν ξέρω, απλά μπορεί να συνέβη κάτι παρόμοιο και πιο παλιά αλλά να μην είχες βάλει τον εαυτό σου σε αυτή τη φάση, να μην τον είχες δει να το ζει και να μην φανταζόσουν πως θα μπορούσε να είναι αυτό.

Ήμουν στην αποβάθρα του μετρό και ήρθε ένα παππούς και μου ζήτησε μια βοήθεια. "Συγγνώμη, δεν έχω." Αυτή ήταν η απάντηση μου. Ειλικρινής μεν, είχα βγει με 85 λεπτά του ευρώ από το σπίτι και μου είχαν μείνει τα 15 γιατί αγόρασα το εισιτήριο και τι να του έδινα, 15 λεπτά; Αλλά αυτό που δεν μου άρεσε αυτή τη φορά ήταν ότι μου βγήκε αβίαστα από το στόμα, ότι δεν πρόσεξα τα μάτια αυτού του ανθρώπου, δεν τον κοίταξα. Ένα ξερό συγγνώμη...

Έρχεται το μετρό, μπαίνω μέσα, κλείνουν οι πόρτες. Έξω, σ'όλη την αποβάθρα μόνος του ο παππούς με μια απόγνωση στο βλέμμα που την είχα δει στα μάτια των γονιών μου πριν μερικούς μήνες... Ποιος ξέρει, ήταν άρρωστος, είχε παιδιά; Εγγόνια; Που έμενε; Έτρωγε τίποτα;

Ένιωθα τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα να του δώσω κάτι και στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που μέχρι σήμερα σκέφτομαι το βλέμμα του και όσο κι αν τον έψαξα μετά από ένα μισάωρο που πήρα χρήματα και γύρισα να του δώσω, δεν τον βρήκα...

Γιατί ρε γαμώτο, μπορεί να ήμασταν εμείς στη θέση του, εσείς, αυτοί, άλλοι, εγώ... Τότε δεν θα θέλαμε να ήταν κάποιος, να βρισκόταν κάποιος στο δρόμο του και να τον βοηθούσε; Αν ήταν ο πατέρας μας, ο αδερφός μας, ο γιος μας; Δεν θα θέλαμε να τον βοηθήσει κάποιος; Έτσι δεν είναι; Γιατί ρε γαμώτο να κοιτάμε πια μόνο την καμπούρα μας; Γιατί να μας έχουν φέρει σε σημείο να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας; Γιατί να μην μπορούμε να έχουμε έστω μια απλή και αξιοπρεπή ζωή; Γιατί;



Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Φεύγοντας...

   Έρχεται ξαφνικά -είτε το περιμένεις είτε όχι- η στιγμή που ονειρευόσουν για χρόνια ολόκληρα, από μικρό παιδί, που ίσως να μην ήταν και το όνειρο που είχες πάνω πάνω στην καρδιά σου, το πρώτο απ'όλα τα άλλα, αλλά ήταν σίγουρα το δεύτερο. Αυτό το όνειρο για μένα ήταν να φύγω από την Ελλάδα, να σπουδάσω και να ζήσω στο εξωτερικό. Να φτιάξω τη ζωή μου εκεί. Δεν ξέρω γιατί το ήθελα, απλά πάντα θυμάμαι από παιδί στο δημοτικό όταν ήμουν να λέω "Μαμά εγώ θα σπουδάσω στην Αγγλία, στο λέω". Τσαούσικο και πεισματάρικο από τότε, αυτό που ήθελα θα έβρισκα τρόπο να γίνει. Γιατί το ήθελα, το ονειρευόμουν. Και έχετε ακούσει κι εσείς τι λένε για τη δύναμη των ονείρων που κουβαλάμε στην ψυχή μας, ε;

   Έρχεται και σου αλλάζει όλη τη ζωή, την καθημερινότητα, τις σκέψεις, το πρωινό ξύπνημα, τον τρόπο που καπνίζεις κρυφά το τσιγάρο σου και τον τρόπο που κάνεις αυτότοπωςτολένεοιΆγγλοιμωρέ; Α ναι, daydreaming. Γιατί είμαι κι ονειροπόλα ρε παιδί μου!

   Η συνέχεια έχει μερικά απλά βήματα. Ανακοινώνεις τα σχέδιά σου σε φίλους, γνωστούς, συγγενείς, χαίρεσαι μόνη σου κάθε στιγμή της ημέρας (και της νύχτας, στα όνειρά σου). Βέβαια η χαρά δεν φτάνει από μόνη της γιατί συνειδητοποιείς ότι αναπόφευκτα αφήνεις το πατρικό σου και τους δικούς σου ανθρώπους μερικές ώρες αεροπλάνου μακριά. (Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό το "ώρες αεροπλάνου" αλλά ναι, καταλάβες :Ρ) Συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά παρατάς τα πάντα για να ξαναβρείς κάποια άλλα πάντα που πιθανότατα θα είναι καλύτερα αλλά θα είναι πάντα "άλλα". Ίσως και σε άλλες περιπτώσεις ακόμα πιο δύσκολο θα ήταν για κάποιον άνθρωπο να αφήσει τη σχέση του γιατί μπορεί μια σχέση Θεσσαλονική-Αθήνα να κρατήσει, βεβαίως και μπορεί. Αλλά μια σχέση Λονδίνο-Αθήνα, πόσο θα μπορούσε να κρατήσει; Θα έμεναν όλα ίδια; Δυστυχώς ή ευτυχώς στη δική μου περίπτωση σχέση δεν υπάρχει οπότε το βλέπω σαν ελαφρυντικό.

   Με αυτό το βήμα που πρόκειται να κάνω έμαθα και τι σημαίνω για κάποια άτομα. Ίσως να είναι και λίγο εγωιστικό αυτό, δεν ξέρω, που ήθελα να μάθω αν τελικά σήμαινα κάτι σε μερικά άτομα. Άλλοι χάρηκαν, άλλοι λυπήθηκαν, άλλοι ζήλεψαν...

   Ύστερα, υπάρχει ένα διάστημα ανάμεσα στο "μαθαίνω πως θα φύγω" και "ήρθε η μέρα που παίρνω τη βαλίτσα μου για άλλες πολιτείες", εγώ κι η Βιτάλη ένα πράμα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ μα ποτέ πόσα συναισθήματα και πόσες ανησυχίες θα μπορούσε να έχει κάποιος σε αυτή τη φάση. Είναι αυτό που λένε έξω από το χορό πολλά λόγια λες, ή αυτό που λένε μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου. Γελάω μόνη μου τώρα γιατί δεν ξέρω αν τελικά ταιριάζει αυτό που είπα αλλά δε βαριέσαι;! Κλαψόγελος, στην αρχή το δάκρυ κορόμηλο και τώρα χαζογελάκια. Καμμένη ρε φίλε!

   Μαθαίνω που λέτε πως θα φύγω και τραλαλο και τέλεια όλα και μετά:
-Και που θα σπουδάσω;
-Και τι θα σπουδάσω; Θα συνεχίσω τις ίδιες σπουδές με εδώ ή θα αλλάξω;
-Και που θα μείνουμε;
-Κι αν κάτι στραβώσει και μείνουμε ξεκρέμαστοι;
-Κι αν δεν με σηκώσει το κλίμα;
-Κι αν, κι αν, κι αν, κι αν;
Και φτάνουμε και στα πιο συναισθηματικά
-Και θα χάσω εμένα, και θα ξεχάσω τα ελληνικά, θα ξεχάσω τον εαυτό μου πίσω, δεν θα έχω παρέα, θα βρέχει, θα χιονίζει, θα, θα, θα ΣΚΑΤΑ. Είναι ξερίζωμα, που πας ρε Αναστασία, κάτσε εδώ μαρή, που πας στους κρυόκωλους εκεί πάνω, που;

Ψυχαναγκαστικά πράματα ξέρωγω. Πόσο μονόλογο να αντέξει ένας άνθρωπος;

   Στους γονείς μου δεν δείχνω όλες αυτές τις ανησυχίες, ξέρω ότι είναι ήδη ένα πολύ μεγάλο βήμα γι'αυτούς και δεν θέλω να τους φορτίζω με όλες αυτές τις σκέψεις. Χαζομάρα, το ξέρω, αλλά δεν γίνεται να τους αγχώσω ή να τους στεναχωρήσω με αυτά που στην τελική σε λίγους μήνες δεν θα είναι καν ερωτήματα.

   Σταματώ τις βλακείες εδώ, ακούστε αυτό.



Άνοιξα το ραδιόφωνο ένα πρωί και άρχισε να παίζει αυτό. Δεν ξέρω αν ήταν σημάδι, δεν ξέρω αν γράφτηκε για μένα, δεν ξέρω.

Το μόνο που ξέρω είναι πως "μια λιακάδα μου αξίζει..."
Γιατί.. χαμογελάμε για να συνεχίσουμε και γελάμε δυνατά για να αντέξουμε. Έτσι δεν είναι; ♥

Α και κάτι που διάβασα κάποτε και απο τότε το έχω σε post-it στον φελλοπίνακα δίπλα στο γράφειο μου: "Life is what happens when you are busy making other plans". Έτσι είναι!

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

[Λαχταρώ]

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ' αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ' αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ' αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νά 'μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νά 'μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ' ήξερα μια ζωή.
Και ν' ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τό 'να σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ' αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν' αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ' το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν' αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ' αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ' αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ' αφήνω να σηκωθείς απ' το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ' ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων, τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.




*Sarah Kane - Λαχταρώ

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Για ό,τι παλιό...μη μιλάς

   Εξεταστική, χαμός, αναβλητικότητα, διάβασμα, τα ξύνουμε και λίγο γιατί φοιτητές είμαστε στο κάτω κάτω, ε κάνας καφές εδώ κι εκεί, τα γνωστά πάνω κάτω.

   Ντάξει η αλήθεια είναι στην περίοδο της εξεταστικής όταν γυρνάω σπίτι αφότου έχω δώσει μάθημα είμαι λίγο αλλού, πες είναι η κούραση, η πίεση, το άγχος; Δεν ξέρω. Ειδικά όταν γυρνάω σπίτι με το μετρό βυθίζομαι στο κάθισμα και βάζω τα ακουστικά στο φουλ μέχρι να φτάσω.
   Μια τέτοια μέρα ήταν και η προχθεσινή που λέτε. Είχα κι ένα περίεργο προαίσθημα από το πρωί... Τελικά το προαίσθημα δικαιώθηκε γιατί είδα κάποιον που δεν ήξερα αν ήθελα να δω, που δεν ήξερα αν έπρεπε να τον χαιρετήσω, που δεν ήξερα τι να πω. Τον απέφυγα. Δεν είπα τίποτα. Τι να πεις άμα έχεις να μιλήσεις στον άλλον σχεδόν ένα χρόνο; Αυτός γυρνούσε από τη δουλειά λογικά, εγώ κομμάτια από τη σχολή. Κοίταξα αλλού  -μαλακία μου. Αν και με την άκρη του ματιού μου είδα πως έκανε κι εκείνος το ίδιο. Ντάξει είχε αλλάξει. Και ταράχτηκα που τον είδα, δεν περίμενα να τον δω.
  
   Μετά καθόμουν και σκεφτόμουν σαν χαζό, γιατί να πάρει τέτοια τροπή η κατάσταση; Ξέρεις, μου φαίνεται περίεργο πως κατέληξες να είσαι "ξένος" σε έναν άνθρωπο που έλεγες τα πάντα, μοιραζόσουν τα εύκολα, τα δύσκολα, τα όμορφα, τα αλλιώτικα. Ήταν ο άνθρωπος που μου έλεγε καληνύχτα και στον ύπνο μου συνέχιζα να ονειρεύομαι. Δεν ξέρω, είναι λάθος, πολύ λάθος να μην λες ούτε ένα "γεια" στο τέλος μιας σχέσης.
   Εδώ να πω ένα πράγμα, ό,τι προηγούμενο είναι προηγούμενο για κάποιο λόγο. Τα πισωγυρίσματα με μαθηματική ακρίβεια βγάζουν σε λάθος αποτέλεσμα. Ξεπερνάς και πας παρακάτω. Όμως ρε γαμώτο μου, θες να ακούσεις ένα "Είσαι καλά;". Θα είναι ειλικρινές, ανθρωπος που νοιαζόταν για σένα αληθινά θα συνεχίσει να νοιάζεται...

"Πράσινα γλυκά μου μάτια..."