Για τον άγνωστο εκείνο

Κι όλου του κόσμου οι σιωπές με μια ανάσα, ένα ψίθυρο γεννούν... Θέλουν να δουν, να ακουστούν, λέξεις πολλές, μικρές και δυνατές...
Κι όμως εσύ, τι σύνθεση μαγική, μέρα από όνειρο και πόνο και λυγμό, ξόρκι το λες...
Και με μια πνοή και σκόνη μαγική το χαρίζεις απλόχερα στου κόσμου τη βοή.

Θέλει φωτιά και πάθος και λάθη και χρώματα μοναδικά, γιατί αυτή ειναι η μόνη συνταγή που θα μπορέσει να σου δώσει τη ζωή.... Σςςςςς....

Μόλις ξημέρωσε...