Στην Σπυριδούλα

Μπορεί να είναι παμπάλαιο για τη δική μας γενιά αλλά μου το έμαθε η Σπυριδούλα -μου το τραγούδησε κιόλας- και νομίζω μ'άρεσαν πολύ οι στίχοι!

Όπου κι αν πάω ο νους μου διαρκώς τριγυρνά
μέσ' στα στενά της Αθήνας και στα καπηλειά της
και κάθε βράδυ τρικλίζοντας στα σκοτεινά
λέει μεθυσμένη η ψυχή μου απ' τα γιασεμιά της.

Λόντρα, Παρίσι, Νιού Γιόρκ, Βουδαπέστη, Βιέννη
μπρός την Αθήνα καμιά σας καμιά σας δε βγαίνει
γιατ' είναι πάντα γεμάτες με ρόδα οι ποδιές της
κι άσπρες δαντέλες τυλίγουν τις ακρογιαλιές της.

Έχει ομορφιές, χιλιάδες ζωγραφιές
και στις ανηφοριές τις γραφικές της
κάθε βραδιά κάτω από μιά μουριά
ο έρως ξενυχτά κλεφτά-κλεφτά.

Σε κατοικούνε θεοί ξελογιάστρα μου Αθήνα
που κατεβαίνουν στην Πλάκα να πιούνε ρετσίνα
και ζαλισμένοι το βράδυ κολώνα-κολώνα
να κοιμηθούνε πηγαίνουνε στον Παρθενώνα.

Α! Α! Α! Ο Υμηττός λέει με κέφι στην Πεντέλη
Α! Α! Α! λέει η ρετσίνα στο βαρέλι.

σ.σ. Η Σπυριδούλα είναι η trendy γιαγιά μου... Μπορεί να είναι γεροπαράξενη μερικές φορές αλλά... θα είναι πάντα η δική μου γαμάτη γιαγιά! ♥