*Χαράματα Τετάρτης*
Τακούνια ακούγονται να περπατούν στο δρόμο, κλακ-κλακ. Αυτός ο ήχος από τα καινούρια της τακούνια. Να πάλι, σκεφτόταν μόνο αριθμούς. Παρά τη δουλειά, το τρέξιμο, την κούραση, την αυπνία ένιωθε κι εκείνη σαν να είναι ένας ακόμη αριθμός μέσα στη μεγάλη πόλη που σε λίγο θα έσβηνε τα φώτα της, θα φορούσε το λαμπερό της χαμόγελο και θα ξεχνούσε ό,τι συνέβη εκείνο το βράδυ, όπως και κάθε φορά.
-Γεια! -...γεια σου.
-Είσαι καλά; Πόσος καιρός πέρασε. Άλλαξες... -Όλα μια χαρά. Όλα έχουν βρει μια τάξη... Όλα καλά. Όπως παλιά.
-Χαίρομαι! Θα κάτσεις για ώρα; -Ίσως, για άλλο ένα ποτό. Εσύ;
-Κι εγώ κάπως έτσι. Χάρηκα που σε συνάντησα! -Παρομοίως. Καληνύχτα.
Τα χέρια σμίγουν, τα σώματα αγκαλιάζονται και τα βήματα χορεύουν μόνα τους στον ρυθμό...
Τακούνια ακούγονται να περπατούν στο δρόμο, κλακ-κλακ. Αυτός ο ήχος από τα καινούρια της τακούνια. Να πάλι, σκεφτόταν μόνο αριθμούς. Παρά τη δουλειά, το τρέξιμο, την κούραση, την αυπνία ένιωθε κι εκείνη σαν να είναι ένας ακόμη αριθμός μέσα στη μεγάλη πόλη που σε λίγο θα έσβηνε τα φώτα της, θα φορούσε το λαμπερό της χαμόγελο και θα ξεχνούσε ό,τι συνέβη εκείνο το βράδυ, όπως και κάθε φορά.
-Γεια! -...γεια σου.
-Είσαι καλά; Πόσος καιρός πέρασε. Άλλαξες... -Όλα μια χαρά. Όλα έχουν βρει μια τάξη... Όλα καλά. Όπως παλιά.
-Χαίρομαι! Θα κάτσεις για ώρα; -Ίσως, για άλλο ένα ποτό. Εσύ;
-Κι εγώ κάπως έτσι. Χάρηκα που σε συνάντησα! -Παρομοίως. Καληνύχτα.
...
-Χορεύουμε? Θυμάμαι πάντα σ'άρεσε το tango.
Τα χέρια σμίγουν, τα σώματα αγκαλιάζονται και τα βήματα χορεύουν μόνα τους στον ρυθμό...
Και το tango έγινε μπλουζ, και το μπλουζ τραγούδι χωρίς μουσική που, όμως, συνέχισε να συνοδεύει κάθε βήμα, κάθε λέξη, κάθε κλακ-κλακ μέχρι που χάραξε και τα μπλουζ της άγριας νιότης ακόμη ηχούσαν σαν κάτι γλυκόπικρο μα έντονο...
-Άκου... Θέλει φωτιά και πάθος και λάθη και χρώματα μοναδικά... Γιατί αυτή είναι η μόνη συνταγή που θα μπορέσει να σου δώσει τη ζωή..! Σςςς... Κοίτα... Ξημέρωσε...
-Μη, μη με γυρνάς πίσω... ¨Εφυγαν πια οι σκέψεις για το τότε. Ξέρεις, έμαθα να κοιτάω μπροστά.
Και να, τα κλακ-κλακ, τώρα πιο γρήγορα, βροχή, το βήμα όμως κουρασμένο...
Το βλέπεις? Ψάξ'το, θα το δεις.
Ψάξε... για τα κρυμμένα "σ'αγαπώ" στους ξεβαμμένους τοίχους!
Κοίτα... Να, βρήκα ένα.
Όμορφο, πολύ. Να κοιτάς μπροστά. Πίσω μη κοιτάξεις. Μόνο για να δεις τα λάθη σου ...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό ξημέρωμα κοριτσάκι μου και ένα φιλί *
"Ψάξε... για τα κρυμμένα "σ'αγαπώ" στους ξεβαμμένους τοίχους!"
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ όμορφη πρόταση......
όταν μπορείς να κοιτάς μπροστά τότε ξέρεις πως έχεις μάθει να ζεις! :)
συμφωνω με την χρυσαφη, εκεινη η φραση μου μεινε!ομορφο. :*
ΑπάντησηΔιαγραφήτο έχω διαβάσει τρεις τέσσερις φορές και πάντα μ αρέσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήτα σ' αγαπώ των ξεγραμμένων καρδιών τί γίνονται όμως;
σκέψη κι άλλη σκέψη.
καλημερα..αισιοδοξα..μπροστα μας, ενα υπεροχο weekend :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου και την καλησπέρα μου σε όλους! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήLyriel χαίρομαι που σε βρήκα και στο twitter ;) Συμφωνώ, έτσι πάμε μπροστά!
Χρυσάφη και ήλι κι εμένα μου είχε μείνει στο μυαλό μου αυτή η πρόταση. Είναι από τραγούδι, μακάρι να ήταν δική μου!
Summertime, τα σ'αγαπώ των ξεγραμμένων καρδιών... Χμμμ... Αυτά είναι πιο έντονα και δυνατά..! Για να ακούγονται και να μένουν...
Ηλία μου ελπίζω να ήταν πανέμορφο το σ/κ! :)
πολύ όμορφο!!! μου θύμισε μια ανάλογη σκηνή που έζησα με κάποιο άτομο από το παρελθόν!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να σου έφερε στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις και σκέψεις! Καλησπέρα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή