Όσα δεν μας άγγιζαν τόσο...

Δεν ξέρω τελικά γιατί πρέπει να αναγκαστείς να ζήσεις κάτι πολύ μεγάλο, δυνατό ή όποιον άλλο επιθετικό προσδιορισμό μπορεί να δώσει κάποιος, για να εκτιμήσεις κάτι. Δηλαδή δεν ξέρω, απλά μπορεί να συνέβη κάτι παρόμοιο και πιο παλιά αλλά να μην είχες βάλει τον εαυτό σου σε αυτή τη φάση, να μην τον είχες δει να το ζει και να μην φανταζόσουν πως θα μπορούσε να είναι αυτό.

Ήμουν στην αποβάθρα του μετρό και ήρθε ένα παππούς και μου ζήτησε μια βοήθεια. "Συγγνώμη, δεν έχω." Αυτή ήταν η απάντηση μου. Ειλικρινής μεν, είχα βγει με 85 λεπτά του ευρώ από το σπίτι και μου είχαν μείνει τα 15 γιατί αγόρασα το εισιτήριο και τι να του έδινα, 15 λεπτά; Αλλά αυτό που δεν μου άρεσε αυτή τη φορά ήταν ότι μου βγήκε αβίαστα από το στόμα, ότι δεν πρόσεξα τα μάτια αυτού του ανθρώπου, δεν τον κοίταξα. Ένα ξερό συγγνώμη...

Έρχεται το μετρό, μπαίνω μέσα, κλείνουν οι πόρτες. Έξω, σ'όλη την αποβάθρα μόνος του ο παππούς με μια απόγνωση στο βλέμμα που την είχα δει στα μάτια των γονιών μου πριν μερικούς μήνες... Ποιος ξέρει, ήταν άρρωστος, είχε παιδιά; Εγγόνια; Που έμενε; Έτρωγε τίποτα;

Ένιωθα τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα να του δώσω κάτι και στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που μέχρι σήμερα σκέφτομαι το βλέμμα του και όσο κι αν τον έψαξα μετά από ένα μισάωρο που πήρα χρήματα και γύρισα να του δώσω, δεν τον βρήκα...

Γιατί ρε γαμώτο, μπορεί να ήμασταν εμείς στη θέση του, εσείς, αυτοί, άλλοι, εγώ... Τότε δεν θα θέλαμε να ήταν κάποιος, να βρισκόταν κάποιος στο δρόμο του και να τον βοηθούσε; Αν ήταν ο πατέρας μας, ο αδερφός μας, ο γιος μας; Δεν θα θέλαμε να τον βοηθήσει κάποιος; Έτσι δεν είναι; Γιατί ρε γαμώτο να κοιτάμε πια μόνο την καμπούρα μας; Γιατί να μας έχουν φέρει σε σημείο να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας; Γιατί να μην μπορούμε να έχουμε έστω μια απλή και αξιοπρεπή ζωή; Γιατί;