Φεύγοντας...

   Έρχεται ξαφνικά -είτε το περιμένεις είτε όχι- η στιγμή που ονειρευόσουν για χρόνια ολόκληρα, από μικρό παιδί, που ίσως να μην ήταν και το όνειρο που είχες πάνω πάνω στην καρδιά σου, το πρώτο απ'όλα τα άλλα, αλλά ήταν σίγουρα το δεύτερο. Αυτό το όνειρο για μένα ήταν να φύγω από την Ελλάδα, να σπουδάσω και να ζήσω στο εξωτερικό. Να φτιάξω τη ζωή μου εκεί. Δεν ξέρω γιατί το ήθελα, απλά πάντα θυμάμαι από παιδί στο δημοτικό όταν ήμουν να λέω "Μαμά εγώ θα σπουδάσω στην Αγγλία, στο λέω". Τσαούσικο και πεισματάρικο από τότε, αυτό που ήθελα θα έβρισκα τρόπο να γίνει. Γιατί το ήθελα, το ονειρευόμουν. Και έχετε ακούσει κι εσείς τι λένε για τη δύναμη των ονείρων που κουβαλάμε στην ψυχή μας, ε;

   Έρχεται και σου αλλάζει όλη τη ζωή, την καθημερινότητα, τις σκέψεις, το πρωινό ξύπνημα, τον τρόπο που καπνίζεις κρυφά το τσιγάρο σου και τον τρόπο που κάνεις αυτότοπωςτολένεοιΆγγλοιμωρέ; Α ναι, daydreaming. Γιατί είμαι κι ονειροπόλα ρε παιδί μου!

   Η συνέχεια έχει μερικά απλά βήματα. Ανακοινώνεις τα σχέδιά σου σε φίλους, γνωστούς, συγγενείς, χαίρεσαι μόνη σου κάθε στιγμή της ημέρας (και της νύχτας, στα όνειρά σου). Βέβαια η χαρά δεν φτάνει από μόνη της γιατί συνειδητοποιείς ότι αναπόφευκτα αφήνεις το πατρικό σου και τους δικούς σου ανθρώπους μερικές ώρες αεροπλάνου μακριά. (Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό το "ώρες αεροπλάνου" αλλά ναι, καταλάβες :Ρ) Συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά παρατάς τα πάντα για να ξαναβρείς κάποια άλλα πάντα που πιθανότατα θα είναι καλύτερα αλλά θα είναι πάντα "άλλα". Ίσως και σε άλλες περιπτώσεις ακόμα πιο δύσκολο θα ήταν για κάποιον άνθρωπο να αφήσει τη σχέση του γιατί μπορεί μια σχέση Θεσσαλονική-Αθήνα να κρατήσει, βεβαίως και μπορεί. Αλλά μια σχέση Λονδίνο-Αθήνα, πόσο θα μπορούσε να κρατήσει; Θα έμεναν όλα ίδια; Δυστυχώς ή ευτυχώς στη δική μου περίπτωση σχέση δεν υπάρχει οπότε το βλέπω σαν ελαφρυντικό.

   Με αυτό το βήμα που πρόκειται να κάνω έμαθα και τι σημαίνω για κάποια άτομα. Ίσως να είναι και λίγο εγωιστικό αυτό, δεν ξέρω, που ήθελα να μάθω αν τελικά σήμαινα κάτι σε μερικά άτομα. Άλλοι χάρηκαν, άλλοι λυπήθηκαν, άλλοι ζήλεψαν...

   Ύστερα, υπάρχει ένα διάστημα ανάμεσα στο "μαθαίνω πως θα φύγω" και "ήρθε η μέρα που παίρνω τη βαλίτσα μου για άλλες πολιτείες", εγώ κι η Βιτάλη ένα πράμα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ μα ποτέ πόσα συναισθήματα και πόσες ανησυχίες θα μπορούσε να έχει κάποιος σε αυτή τη φάση. Είναι αυτό που λένε έξω από το χορό πολλά λόγια λες, ή αυτό που λένε μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου. Γελάω μόνη μου τώρα γιατί δεν ξέρω αν τελικά ταιριάζει αυτό που είπα αλλά δε βαριέσαι;! Κλαψόγελος, στην αρχή το δάκρυ κορόμηλο και τώρα χαζογελάκια. Καμμένη ρε φίλε!

   Μαθαίνω που λέτε πως θα φύγω και τραλαλο και τέλεια όλα και μετά:
-Και που θα σπουδάσω;
-Και τι θα σπουδάσω; Θα συνεχίσω τις ίδιες σπουδές με εδώ ή θα αλλάξω;
-Και που θα μείνουμε;
-Κι αν κάτι στραβώσει και μείνουμε ξεκρέμαστοι;
-Κι αν δεν με σηκώσει το κλίμα;
-Κι αν, κι αν, κι αν, κι αν;
Και φτάνουμε και στα πιο συναισθηματικά
-Και θα χάσω εμένα, και θα ξεχάσω τα ελληνικά, θα ξεχάσω τον εαυτό μου πίσω, δεν θα έχω παρέα, θα βρέχει, θα χιονίζει, θα, θα, θα ΣΚΑΤΑ. Είναι ξερίζωμα, που πας ρε Αναστασία, κάτσε εδώ μαρή, που πας στους κρυόκωλους εκεί πάνω, που;

Ψυχαναγκαστικά πράματα ξέρωγω. Πόσο μονόλογο να αντέξει ένας άνθρωπος;

   Στους γονείς μου δεν δείχνω όλες αυτές τις ανησυχίες, ξέρω ότι είναι ήδη ένα πολύ μεγάλο βήμα γι'αυτούς και δεν θέλω να τους φορτίζω με όλες αυτές τις σκέψεις. Χαζομάρα, το ξέρω, αλλά δεν γίνεται να τους αγχώσω ή να τους στεναχωρήσω με αυτά που στην τελική σε λίγους μήνες δεν θα είναι καν ερωτήματα.

   Σταματώ τις βλακείες εδώ, ακούστε αυτό.

Άνοιξα το ραδιόφωνο ένα πρωί και άρχισε να παίζει αυτό. Δεν ξέρω αν ήταν σημάδι, δεν ξέρω αν γράφτηκε για μένα, δεν ξέρω.

Το μόνο που ξέρω είναι πως "μια λιακάδα μου αξίζει..."
Γιατί.. χαμογελάμε για να συνεχίσουμε και γελάμε δυνατά για να αντέξουμε. Έτσι δεν είναι; ♥

Α και κάτι που διάβασα κάποτε και απο τότε το έχω σε post-it στον φελλοπίνακα δίπλα στο γράφειο μου: "Life is what happens when you are busy making other plans". Έτσι είναι!