Κάτι δικά μου...

   Και που λες, έρχεται η μέρα που τα πάντα φωνάζουν "φεύγω" κι εσύ από μέσα σου αναρωτιέσαι τι στο καλό νιώθεις. Το ξέρεις πως δεν είναι ένα ταξίδι που θα φύγεις για λίγο και θα γυρίσεις, είναι ταξίδι ζωής. Οι φίλοι μου με λένε ξενιτεμένη, "πως πάει η ξενιτιά;" αλλά βαριά λέξη ρε γαμώτο η ξενιτιά, ποτέ δεν μου πολυάρεσε.
   Μετά από ένα μήνα και κάτι ακόμα δεν ξέρω τι νιώθω ή πως να νιώσω... Απλά κατάλαβα ποιους ανθρώπους είχα στη ζωή μου και τους χρειαζόμουν πραγματικά και ποιοι ήταν απλά περαστικοί. Άσε που συνειδητοποιείς μετά από τον αποχαιρετισμό ποιοι πραγματικά σε εκτιμούσαν, σ'αγαπούσαν, σε χρειαζόντουσαν και ποιοι απλά δεν νοιάζονταν όσο έδειχναν. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια φάση το χαίρεσαι κιόλας που έχεις φύγει από όλους κι από όλα γιατί ένιωθες μπουχτισμένος. Στην επόμενη φάση σου λείπουν όλοι και όλα, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, τα μέρη σου, ο ήλιος, τα φαγητά, τα ακούσματα... Ώσπου πας στην ορθόδοξη εκκλησία της πόλης και ακούς επιτέλους ελληνικά, συγκινήσε από την κυριακάτικη λειτουργία και νιώθεις πάλι "σπίτι σου". Όπως είναι φυσικό, γνωρίζεις και τους υπόλοιπους (επί το πλείστον) Έλληνες. Μια μεγάλη παρένθεση εδώ, μέσα στην τόση χαρά που νιώθεις μόλις μπαίνεις στην εκκλησία αλλή τόση απογοήτευση νιώθεις με τους Έλληνες που ζουν εκεί. Άνθρωποι που καμία σχέση δεν έχουν με την ελληνική κουλτούρα και ζεστασιά, μια μύτη μέχρι τον συννεφιασμένο ουρανό της Αγγλίας και μια κρυφή αντιμετώπιση του "Τι ήρθατε να κάνετε εσείς εδώ; Δεν καθόσασταν στα αυγά σας;" Και βέβαια, αγνοούν πλήρως την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τους και όχι, δεν καταλαβαίνουν ποιοί λόγοι σε ώθησαν να φύγεις. Λες και ξύπνησες μια μέρα και είπες, ε, δεν έχω τι να κάνω, δεν ξενιτεύομαι να περάσει η ώρα μου;
   Ξεχνώντας όλα αυτά και θέλοντας να γεμίσεις τη ζωή σου κοιτάς να περάσεις καλά αλλά οι μοναχικές βόλτες και οι ποδηλατάδες πολλές φορές ζητάνε παρέα.. Και βασικά με τα άτομα που συνήθως είχες καθημερινή επαφή, όταν φεύγεις δεν έχεις και ύστερα σκέφτεσαι ότι εσύ είσαι τόσο μακριά και μπορεί να έχουν δουλειές και να τους ενοχλήσεις ή να έχουν τα δικά τους και μετά σκέφτεσαι να πάρω ένα τηλέφωνο, να στείλω ένα μήνυμα αλλά τι να σου κάνουν κι αυτά και πόσες ώρες να ξοδέψεις στο skype με τις κλήσεις για να αναπληρώσεις το κενό της παρέας; Κι ύστερα έρχεται η στιγμή που δεν έχεις σε ποιον να πεις ότι είχες άσχημη μέρα γιατί ίσως να είχε κι αυτός άσχημη μέρα και να τον ενοχλήσεις και που να ξέρεις πως να είναι η ζωή του τώρα; Κι ύστερα έρχεται η στιγμή που λες ας πάει στα κομμάτια, θα γράψω ένα ποστ στο μπλογκ και το γράφεις και τρέχουν δάκρυα στα μάτια σου ασταμάτητα και σου λείπουν όλοι και όλα...

Home again, Home again...
One day I know I'll feel home again
Born again, born again
One day I know I'll feel strong again...