Θέλω...

 Διονυσίου Αρεοπαγίτου σήμερα. Όμορφη βόλτα. Ξέχασα να πάρω την ψηφιακή μαζί, δυστυχώς γιατί ήταν ιδανικά. Καθόλου κόσμος, ένας καλλιτέχνης του δρόμου έπαιζε μια άκρως ερωτική τζαζ μουσική. Πάμε από την αρχή. Κατεβαίνω Θησείο λοιπόν, ανεβαίνω την Αποστόλου Παύλου.

Στο καφέ Μέντωρ 9 παρά και παίζουν ακόμη τάβλι, λίγο πιο πάνω η "πασαρέλα" μετά το Αθηναίων Πολιτεία, η Κίρκη, το Chocolat.
Κοντοστέκομαι στα πεζουλάκια που γεμίζουν γλυκά ζευγάρια μόλις ανοίξει ο καιρός και μας κάνουν εμάς τις 'λεύτερες να ζηλεύουμε που δεν κάνουμε πίτσου πίτσου απέναντι από την Ακρόπολη. Ήταν 2 ζευγάρια και τα ζήλεψα να σας πω την αλήθεια μου, με την καλή έννοια. "Θέλω κι εγώ..."
Λίγο πιο πάνω, ανάμεσα στην Αγία Μαρίνα και τον Λουμπαρδιάρη ένας έπαιζε το "The winner takes it all".
Φτάνω στην Αεροπαγίτου, ψυχή δεν υπήρχε... Στην μικρή εκκλησίτσα γινόταν η λειτουργία της Μεγάλης Τετάρτης. Κοντοστέκομαι για 2η φορά και κοιτάω τα σπίτια. Πόσο όμορφα και μεγαλοπρεπή ήταν δίπλα στην Ακρόπολη... Μου είχαν πει πως η Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι ο πιο ακριβός δρόμος στον κόσμο, με το δίκιο του έχω να πω! Δεν είναι μόνο που βλέπουν την Ακρόπολη... Εκπέμπουν αέρα μιας άλλης εποχής!

Στροφή στην Πλάκα και τα Αναφιώτικα. Έκει υπήρχε μια κίνηση από κόσμο. Ίσα που έλεγες sorry δηλαδή σε μερικούς τουρίστες για να περάσεις. Κυδαθηναίων και Αδριανού γωνία. Εδώ στρίβω και κατεβαίνω προς Μοναστηράκι. Εκεί που ήμουν έτοιμη να πάρω το τρένο για το γυρισμό στο σπίτι είπα να πάω παραπέρα περπατώντας. Έτσι περπάτησα παράλληλα με τις γραμμές του τρένου, δίπλα στην Αρχαία Αγορά. Έφτασα εκεί όπου ξεκίνησα. 

"Θέλω να χάσω το μυαλό μου στον κίνδυνο των ματιών σου..." Όχι εγώ, το τραγούδι. ;-)


Καλό βράδυ...