Φοιτητικές εκλογές

Εκλογές, εκλογές, εκλογές. Μόνο αυτό ακούμε τους τελευταίους μήνες. Για καλή μου τύχη (ή κακή μου, όπως θες πάρ 'το) έριξα τις 2 πρώτες μου ψήφους φέτος! Μία στις βουλευτικές και μία στις φοιτητικές. Το αποτέλεσμα των βουλευτικών δεν θα το σχολιάσω σε αυτήν την ανάρτηση γιατί θα γυρίσω στα τετριμμένα κάτι που δεν θέλω. Πάω στις φοιτητικές, μιας κι είμαι πρωτοετής και δεν της είχα καν σκεφτεί μπαίνοντας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

   Οι περισσότεροι θυμούνται την πρώτη μέρα στη σχολή που μας προσεγγίζουν "οι καλοί Σαμαρείτες" με το χαμόγελο στα χείλη για να μας βοηθήσουν να γραφτούμε και να μας δείξουν τον "καλό δρόμο". Να προσαρμοστούμε στη ρουτίνα, να προσανατολιστούμε στο κτίριο, άλλους low profile μαθητές να αναπτύξουν την κοινωνικότητά τους και να βρουν φίλους. Που να φανταστούμε τότε εμείς οι άβγαλτοι ότι όλο αυτό είναι ψάρεμα μελλοντικών ψηφοφόρων.
    Πρώτο και κύριο επιχείρημα του κάθε κομματόσκυλου είναι πως αν γραφτείς στο κόμμα θα έχεις σίγουρη επιτυχία στη σχολή σου. Οι τρόποι που το καταφέρνουν ποικίλλουν. Πρώτα απ'όλα η αποκλειστικότητα των βοηθητικών σημειώσεων και για τα πιο δύσκολα μαθήματα οι έτοιμες εργασίες. Παρένθεση εδώ. Έτυχε να πέσουν στα χέρια μου αυτές οι λεγόμενες σημειώσεις, κι όχι μόνο ήταν ελλιπείς, αλλά είχαν και πράγματα που δεν είχαμε διδαχθεί μέσα. Αυτό από μένα που δεν χάνω ούτε μία ώρα μαθήματος.
   Συνεχίζουμε λοιπόν.
   Άλλο ένα συνηθισμένο πλέον φαινόμενο είναι οι έξοδοι στα μπουζούκια της πόλης, όπου ο κάθε μπουζουκόβιος μπαίνει στο τρυπάκι να αδράξει την ευκαιρία αφού τα κόμματα έχουν φροντίσει για την υποτιθέμενη έκπτωση στο μπουκάλι. Όλο αυτό το τρυπάκι πάει πακέτο με τις γνωριμίες, τις παρέες και γενικά με την κοινωνικοποίηση του ατόμου υποσχόμενη μέχρι και τις γκομενοδουλειές.
   Σε μικρογραφία αν το δεις, τα ΤΕΙ, τα πανεπιστήμια κι όλες οι υπόλοιπες σχολές λειτουργούν με χάρες και ρουσφέτια. Το κάθε κόμμα, βέβαια, δεν κάνει όλες αυτές τις δράσεις από την καλή του την καρδιά αλλά για το ψάρεμα των ψηφοφόρων οι οποίοι στην τελική νιώθουν υποχρεωμένοι να τους ψηφίσουν άβουλα εντελώς χωρίς πολιτικό υπόβαθρο και συνείδηση.
   Επόμενο αυτής της κατάστασης είναι η εκλογή μιας παράταξης η οποία παίρνει γραμμή από μεγάλα κόμματα, δεν αντιπροσωπεύει ουσιαστικά τους φοιτητές και δεν προτάσσει σημαντικά θέματα στις συνελεύσεις. Το μόνο που ξέρουν είναι τσιγάρο-τάβλι-αραλίκι, ναι; Κατασκευάζουν έτσι μια "ιδεολογία", την οποία θα ακολουθήσουν οι φοιτητές και στη μετέπειτα ζωή τους, για τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας που δεν μας χωράει όλους αλλά μόνο τους πελάτες-ψηφοφόρους.
   Η ψήφος που σου ζητάνε δεν είναι απλά ένα ηλίθιο χαρτάκι σε ένα φάκελο, σημαίνει ταυτόχρονα ότι ταυτίζεσαι με την ιδεολογία της κάθε παράταξης. Αυτόματα συναινείς και ταυτόχρονα παραιτείσαι από τις ιδέες σου και τους αφήνεις να αποφασίζουν για σένα. Έτσι καλλιεργούνται ηλίθιες λογικές με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μην μπαίνουν καν στον κόπο να ασχοληθούν με τα ζητήματα που τους αφορούν. Ψηφίζουν μια παράταξη και η συμμετοχή τους τελειώνει εκεί.

   Σήμερα είχα μια κουβέντα με την παρέα μου στη σχολή, όλοι συμφωνήσαμε πως παρά το εκπληκτικό ποσοστό αυτοδυναμίας που πήρε το πρώτο κόμμα, τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα.
Λάθος βασικά. Σταμάτησαν πια να μας παίρνουν τηλέφωνα κάθε μέρα επι δύο βδομάδες για να μας ρωτήσουν αν είμαστε καλά. Και να μην ξεχάσουμε να τους "βοηθήσουμε".

Περιττό να σας πω πως πια όλοι αυτοί οι αυτοδύναμοι νικητές γυρίσαν σε μετεκλογικούς ρυθμούς δηλ. πλήρους αδιαφορίας!

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες.