"Ίσως να είναι ο χρόνος σου ακριβός... Και τον ξοδεύω..." Πόσο ακριβός είναι ο χρόνος μας, αλήθεια; Τρέχουμε για όλα αυτά που "έχουν" σημασία, βάζουμε ξυπνητήρι και κόβουμε όλα αυτά τα όνειρα που κάνουμε ήσυχα με τη βία, υποχρεώσεις, κόρνες, εξετάσεις, εργασίες, πως θα πάει η ζωή, τι θα κάνω αύριο, άγχος εκεί, εδώ, άγχος, τρελαινόμαστε. Γιατί γαμώτο μου;
Όλη μέρα νιώθω τόσο αγχωμένη με τόσα πράγματα όχι μόνο με το πανεπιστήμιο και με όλα τα άλλα που δεν μου φύγανε ποτέ, το τι έχω εδώ και το τι άφησα εκεί και το αχ το πόσο μου λείπει το εκεί... Εκεί είναι το εμείς, εδώ είναι το εγώ, μόνο του, μόνη μου... Παράξενο, λες και ήταν φτιαγμένες αυτές οι 4 λέξεις να λέγονται μαζί με όλα αυτά τα ίδια γράμματα στη σειρά. Το κακό με την ξενιτιά είναι ότι συνειδητοποιείς ποιοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποί σου και όταν τους χρειάζεσαι δεν είναι εκεί. Μπορεί, πλέον, να είναι ένα βήμα μακριά με το ίντερνετ αλλά δεν είναι εδώ. Άλλο το εδώ. Δεν την παλεύει η μοναξιά και μαζί της δεν παλεύω κι εγώ. Δεν την μπορώ. Έχω βαρεθεί τους τοίχους του δωματίου μου, έχω μετρήσει κάθε ελάττωμά τους 1 χρόνο τώρα. Άσε που είναι μπεζ και μου τη δίνουν και είναι νοικάρικο και δεν μπορώ να τους "καταστρέψω" με ένα οποιοδήποτε χρώμα. Αν ήξερε ο εαυτός μου 4 χρόνια πριν που παραπονιόταν για κάποιο Σάββατο που κάθισε μέσα, πόσο μέσα κάθομαι τώρα δεν θα μου ξαναμιλούσε ποτέ...
Πρέπει να φύγω τώρα, έχω να τελειώσω την εργασία που την παράτησα όλη μέρα - και είναι για αύριο. Να πάει να γαμηθεί και το άγχος. Να πάνε να γαμηθούν κι αυτοί που μας ανάγκασαν στο εδώ. Τα βαρέθηκα όλα... Θέλω μόνο να βγω να περπατήσω στο Θησείο και να πιω καφέ στο χέρι βλέποντας την Ακρόπολη... 21 μέρες, ακόμη....
Όλη μέρα νιώθω τόσο αγχωμένη με τόσα πράγματα όχι μόνο με το πανεπιστήμιο και με όλα τα άλλα που δεν μου φύγανε ποτέ, το τι έχω εδώ και το τι άφησα εκεί και το αχ το πόσο μου λείπει το εκεί... Εκεί είναι το εμείς, εδώ είναι το εγώ, μόνο του, μόνη μου... Παράξενο, λες και ήταν φτιαγμένες αυτές οι 4 λέξεις να λέγονται μαζί με όλα αυτά τα ίδια γράμματα στη σειρά. Το κακό με την ξενιτιά είναι ότι συνειδητοποιείς ποιοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποί σου και όταν τους χρειάζεσαι δεν είναι εκεί. Μπορεί, πλέον, να είναι ένα βήμα μακριά με το ίντερνετ αλλά δεν είναι εδώ. Άλλο το εδώ. Δεν την παλεύει η μοναξιά και μαζί της δεν παλεύω κι εγώ. Δεν την μπορώ. Έχω βαρεθεί τους τοίχους του δωματίου μου, έχω μετρήσει κάθε ελάττωμά τους 1 χρόνο τώρα. Άσε που είναι μπεζ και μου τη δίνουν και είναι νοικάρικο και δεν μπορώ να τους "καταστρέψω" με ένα οποιοδήποτε χρώμα. Αν ήξερε ο εαυτός μου 4 χρόνια πριν που παραπονιόταν για κάποιο Σάββατο που κάθισε μέσα, πόσο μέσα κάθομαι τώρα δεν θα μου ξαναμιλούσε ποτέ...
Πρέπει να φύγω τώρα, έχω να τελειώσω την εργασία που την παράτησα όλη μέρα - και είναι για αύριο. Να πάει να γαμηθεί και το άγχος. Να πάνε να γαμηθούν κι αυτοί που μας ανάγκασαν στο εδώ. Τα βαρέθηκα όλα... Θέλω μόνο να βγω να περπατήσω στο Θησείο και να πιω καφέ στο χέρι βλέποντας την Ακρόπολη... 21 μέρες, ακόμη....
