1.52 am

Today I watched the film Maudie, and it was quite... exquisite. I have a special place in my heart for movies based on a true story because you can see some of the reality the world has. And this reality reminds me of you, most of the time. Because, me, I am a hardcore romantic, and you, you are a hardcore pragmatic. 

You're gonna ask, as you usually do with my silly statements, what does Maudie have to do with me and you, and you'd be right to ask that. Well, it reminded me, the moment I was trying to forget it, what I found so beautiful in you. You see, Maud in the film married a man that was not that sociable, not that talkative, quite abrupt and a bit difficult to get on with. Isn't it a coincidence that each and every characteristic of him, reminded me of you? I couldn't stop thinking how you have always been like that, and still, we have managed to spend hours and days together, talking about life. I don't know how, but I had found the way to talk to you and you would talk to me. And this made me fall madly in love with you. Everyone disagrees, says I can do better. But they don't understand that I don't need any better. You are kind, and honest, and, god, I love the way you express your passion in your job. I love the way you look at me sometimes, or the way you tease me. I don't know how it could quite be that easy to fall in love with someone, without even being sure that this person likes you back. But here I am, I did that. And, since it's been a year now, I do believe that it's not the same feeling. But who will be the same like you, tell me.. Who will I spend hours with until 4 in the morning getting drunk and talking about life? Perhaps, these were the moments that made me fall in love with you. 

How I wish that I knew the way to show you how I feel. How I wish that I would know how you feel without getting inevitably hurt. But, how can I keep loving you when you don't see me the way I see you? I'm dying to just touch you and tell you all the things I love about you. I want to wake up next to you in the morning, and then make you coffee, so that you can tell me you only drink proper coffee. And then I would argue that you don't know what proper coffee is. I want to smell your perfume on my top, not in the room I walk in to go to work. I want you not to leave when I drop you off, stay a couple more minutes. I want you to know no matter your quirkiness, your weirdness, or call it whatever, I've loved every moment I got to know you. I want you to know these things someday, but I don't think you'll find out. So I'm writing it here, hoping that by exhausting my tears at 1:52 am early on a Sunday, you will take as much place in my heart as you do now. 

Maybe one day I will be brave enough to challenge my feelings and tell you all my truth, but until then... I want you to know that I want you. 

*

Μου λείπεις αυτές τις στιγμές που δεν είσαι εδώ να με αγκαλιάσεις για να μυρίσεις τα μαλλιά μου,
να περπατήσεις δίπλα μου στο πάρκο και να σου δείξω τα σκιουράκια που πάνε σαν τρελά πάνω κάτω στα δέντρα,
να κάτσεις δίπλα μου στο παγκάκι κι απλά να μη μιλάμε, να είσαι εκεί.
Μου λείπεις αυτές τις στιγμές που ξυπνάω και δεν είσαι δίπλα μου να αφήνεις τη μυρωδιά σου στα σεντόνια, να σηκωνόμαστε μαζί και να φτιάχνουμε καφέ κι ύστερα πάλι να μην είσαι εκεί στο πρώτο τσιγάρο της ημέρας.
Μου λείπεις όταν κάθομαι στο μπαλκόνι μόνη κοιτώντας τα απέναντι παράθυρα και δεν μπορώ να σου σχολιάσω το πόσο μ'αρέσει το αεράκι που έβαλε και να σου γκρινιάξω για τη ζέστη του καλοκαιριού.
Μου λείπεις όταν δεν είσαι δίπλα μου στο αμάξι να γελάμε και να βρίζουμε τις μαλακίες των μπροστινών. Να σου φωνάζω και να σου τραγουδάω κι ύστερα πάλι ηρεμία και τοπία και μετά ξανά να μου κρατάς το χέρι.
Κι εγώ; Εγώ τι να κάνω για αυτό; Απλά βάζω μόνη μου τη μουσική στο αμάξι να ακούσω, λες κι είσαι εκεί, και τραγουδάω και κάνω ένα μικρό πάρτι μέχρι να φτάσω στη δουλειά, λες κι είσαι εκεί.
Έχω δύο καρέκλες στο μπαλκόνι, για όταν έρθεις, να είναι εκεί.
Έχω δύο μαξιλάρια στο ημίδιπλο κρεβάτι μου, για όταν έρθεις, να είναι εκεί.
Έχω άπειρες κούπες του καφέ στο ντουλάπι μου γιατί μου γλιστράνε όταν τις πλένω και τις σπάω και θέλω να είμαι σίγουρη πως όταν θα έρθεις, θα είναι εκεί...

*σε αυτόν τον άγνωστο που ελπίζω, κάπου, κάποτε, κάπως να έρθει στη ζωή μου.

And all I think about is you....

Έχεις δει ποτέ την Αθήνα από ψηλά; Δεν βλέπεις πράσινο, όπως σε κάτι άλλες εξωτικές χώρες, βλέπεις πολλά διαφορετικά άσπρα -μα που είναι στην αλήθεια γκρι και μπεζ και μαύρα από το καυσαέριο- σπιτάκια και άπειρες πολυκατοικίες να έχουν χτιστεί άναρχα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου. Μια πανέμορφη αναρχία. Αυτό σκέφτηκα χθες καθώς περνούσε το αεροπλάνο πάνω από όλη την Αττική και με πήγαινε μακριά σου, πάλι... Άμα είσαι τυχερός και δεν έχει και σύννεφα, βλέπεις και ένα απέραντο μπλε και μικρούς κολπίσκους που στις ακτές τους έχουν κάτι τιρκουάζ νερά να τα πιεις στο ποτήρι. Άμα έχει όμως συννεφιά, να ξέρεις πως μόλις ανέβει το αεροπλάνο πολύ ψηλα βλέπεις τον ήλιο που πριν ήταν κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα. Υπέροχο σου λέω.
Είναι πανέμορφο στα μάτια μου το ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα. Έτσι απλά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Από τις πολυκατοικίες απέναντι από το μπαλκόνι του διαμερίσματός μας, που μας πνίγουν τη θέα της Ακρόπολης μέχρι τα άπειρα αμάξια στην Πειραιώς που κάνουν φασαρία το βράδυ. Έχουν κάτι γνώριμο τα πάντα, σου φέρνουν αυτό το συναίσθημα του "σπιτικού" κι όχι του σπιτιού. Τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα στο σταθμό το βράδυ, η μυρωδιά της μπουγάτσας και του καφέ το πρωί. Η αίσθηση της γειτονιάς. Το να είμαι σε απόσταση αναπνοής από τους φίλους μου και τη γιαγιά μου, να κανονίζω καφέ και σε 5 λεπτά να είμαι εκεί, έτσι στα απρόοπτα. Να γελάς με την παρέα σου πίνοντας ούζο και να βλέπεις την Ακρόπολη από το λόφο της Πνύκας. Πως γίνεται να μην τα βλέπεις κι εσύ όλα αυτά όμορφα; Και γιατί να μας τα έχουν κάνει έτσι ώστε να μην τα χαιρόμαστε όλα αυτά καθημερινά, γαμώτο;
Πέρασαν κιόλας 2 μήνες που ήμουν εκεί και 2 χρόνια από όταν έφυγα και πάλι το να φύγω ήταν το ίδιο δύσκολο με την πρώτη φορά. Σκέφτομαι πως για αυτό πάντα αρχίζω να μαζεύω τη βαλιτσα πάντα 2 ώρες πριν φύγω από το σπίτι. Απλά δεν θέλω να φύγω. Θέλω να το αργήσω... Ξέρεις, πως όταν ετοιμάζεσαι για διακοπες και ξεκινάς βαλιτσα 2 μέρες πριν από τη χαρά σου; Ετσι κι εγώ το αργώ, λες και θα κρατήσει παραπάνω... Και να τους εξηγούσα δηλαδή, δεν θα με περιμένανε στο αεροπλάνο. Χαζομάρες, κατάλαβες;
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω για αυτό το καλοκαίρι. Ήταν απλά τόσο όμορφο και όπως όλα τα ωραία στη ζωή έφυγε γρήγορα. Όταν έφτασε πάνω από το Λονδίνο η πρώτη μου σκέψη ήταν τα πανομοιότυπα σπίτια σε κάθε γειτονιά και η ξεκάθαρη ρυμοτομία της πόλης. Καθαρές γραμμές, μέχρι και καθαρές γωνίες στο χτίσιμο των σπιτιών και πολλή συννεφιά μαζί με κίνηση. Άσε που όπως περνούσαμε πάνω από τις ακτές, τα νερά δεν ήταν μπλε... Είχαν το χρώμα το βρωμί. (ναι είναι χρώμα, ντάξει;) Και μετά πρέπει να ψιθύρισα ένα "αυτό ήταν και φέτος..." χωρίς να με νοιάζει αν με πήρε χαμπάρι η διπλανή μου ή όχι.

Όλα αυτά αντί της λίγης (άπειρης εννοώ) γκρίνιας που κάποιος από τους φίλους μου θα αναγκαζόταν να υπέμενε ξημερώματα Κυριακής αλλά το να τα γράψω φαινόταν καλύτερη λύση. Μέχρι την επόμενη φορά, θα μου λείπεις....

Κι είναι κάποιες στιγμές...

Είναι κάποιες στιγμές στον κόσμο αυτό που δεν ξέρεις που να πεις ευχαριστώ για τις στιγμές που σου δόθηκαν έτσι απλά και όμορφα να τις ζήσεις.

Είναι τόσο συχνό να παραπονιόμαστε για χαζομάρες, προβλήματα του πρώτου κόσμου, ενώ -δεν ξέρω, ο μισός;- πληθυσμός της γης σχεδόν δεν έχει πρόσβαση στα απλά και τα βασικά. Είμαστε προνομιούχοι εσύ κι εγώ που έχουμε πρόσβαση σε όλα αυτά του κόσμου τα πράγματα που πολλοί μπορεί και να τα βρίσκουν αχρείαστα, ξεχνάμε τα βάσανα του υπόλοιπου κόσμου και σκεφτόμαστε τα δικά μας σαν βουνά. Θυματοποιούμε τους εαυτούς μας, γιατί; Είμαστε προνομοιούχοι που έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, ένα κουβερτάκι να μην τρέμουμε το βράδυ και μια καλημέρα να πούμε. Είμαστε προνομοιούχοι που έχουμε κάμερες και κινητά να καταγράφουμε στιγμές που δεν θα ξαναρθούν και μαζί και το δίχτυ όλη της υφηλίου για να μου στέλνεις τις στιγμές μας και να σου στέλνω άλλες που ξέχασες και να χαιρόμαστε σα χαζά που νιώθουμε πως παρέα σαν τη δική μας δε γνώρισε καμιά φιλία. Είμαστε προνομιούχοι στη ζέστη μας, στην όποια ασφάλειά μας και στην ηρεμία μας, στους καφέδες μας και στα κρασάκια μας στις αγκαλιές μας και στα γέλια μας, στα ρε μαλάκα που φωνάζουμε στο δρόμο και πόσα ακόμα να θυμηθώ από την περασμένη βδομάδα.

Είναι κάποιες στιγμές που τα συναισθήματα ξεχειλίζουν από τις φωτογραφίες στο χαζοκινητό σου και θες να τις εκτυπώσεις να τις κολλήσεις στον τοίχο δίπλα από το κρεβάτι σου και να τις βλέπεις κάθε πρωί που ξυπνάς αναγκαστικά στις 6 να πας εκεί που πρέπει να πας, μόνο και μόνο για να μην ξεχάσεις πως τα χιλιόμετρα δεν έχουν σημασία αν υπάρχει αγάπη και πως το χαμόγελο που σου έφεραν κάποιοι άνθρωποι πραγματικά στα χείλη σου, τότε θα το φέρνουν κάθε φορά, κοντεύουμε τα 2 χρόνια βλέπεις... Πότε πέρασαν...

Κι όλα αυτά μπορεί να μην έχουν σημασία για σένα που το διαβάζεις αυτό αλλά εγώ σκέφτομαι τα παιδιά πίσω που τους άφησα άλλο ένα κομματάκι μου κι αυτή τη φορά που έφυγα, να το φυλάνε μέχρι την επόμενη φορά. Ξέρεις τι είναι να σε κάνουν άνθρωποι που αποκαλείς αληθινούς φίλους να χαμογελάς;
"Πάντα είμαι ευτυχής εκεί που δεν βρίσκομαι...."

21 μέρες

"Ίσως να είναι ο χρόνος σου ακριβός... Και τον ξοδεύω..." Πόσο ακριβός είναι ο χρόνος μας, αλήθεια; Τρέχουμε για όλα αυτά που "έχουν" σημασία, βάζουμε ξυπνητήρι και κόβουμε όλα αυτά τα όνειρα που κάνουμε ήσυχα με τη βία, υποχρεώσεις, κόρνες, εξετάσεις, εργασίες, πως θα πάει η ζωή, τι θα κάνω αύριο, άγχος εκεί, εδώ, άγχος, τρελαινόμαστε. Γιατί γαμώτο μου;

Όλη μέρα νιώθω τόσο αγχωμένη με τόσα πράγματα όχι μόνο με το πανεπιστήμιο και με όλα τα άλλα που δεν μου φύγανε ποτέ, το τι έχω εδώ και το τι άφησα εκεί και το αχ το πόσο μου λείπει το εκεί... Εκεί είναι το εμείς, εδώ είναι το εγώ, μόνο του, μόνη μου... Παράξενο, λες και ήταν φτιαγμένες αυτές οι 4 λέξεις να λέγονται μαζί με όλα αυτά τα ίδια γράμματα στη σειρά. Το κακό με την ξενιτιά είναι ότι συνειδητοποιείς ποιοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποί σου και όταν τους χρειάζεσαι δεν είναι εκεί. Μπορεί, πλέον, να είναι ένα βήμα μακριά με το ίντερνετ αλλά δεν είναι εδώ. Άλλο το εδώ. Δεν την παλεύει η μοναξιά και μαζί της δεν παλεύω κι εγώ. Δεν την μπορώ. Έχω βαρεθεί τους τοίχους του δωματίου μου, έχω μετρήσει κάθε ελάττωμά τους 1 χρόνο τώρα. Άσε που είναι μπεζ και μου τη δίνουν και είναι νοικάρικο και δεν μπορώ να τους "καταστρέψω" με ένα οποιοδήποτε χρώμα. Αν ήξερε ο εαυτός μου 4 χρόνια πριν που παραπονιόταν για κάποιο Σάββατο που κάθισε μέσα, πόσο μέσα κάθομαι τώρα δεν θα μου ξαναμιλούσε ποτέ...

Πρέπει να φύγω τώρα, έχω να τελειώσω την εργασία που την παράτησα όλη μέρα - και είναι για αύριο. Να πάει να γαμηθεί και το άγχος. Να πάνε να γαμηθούν κι αυτοί που μας ανάγκασαν στο εδώ. Τα βαρέθηκα όλα... Θέλω μόνο να βγω να περπατήσω στο Θησείο και να πιω καφέ στο χέρι βλέποντας την Ακρόπολη... 21 μέρες, ακόμη....

Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.

Ένας χρόνος, 3 μήνες και 2 μέρες. Σχέση να είχαμε με αυτή τη μετακόμιση, τόσο πολύ δεν θα μετρούσα τον καιρό. Γαμώτο. Βασικά παίζει να είσαι σαν σχέση. Όχι από αυτές τις καλές όμως, τις άλλες, που σε φθείρουν. Που είναι σαν νταβατζής ο άλλος από πάνω και σου λέει τι να κάνεις. Τους έχω σιχαθεί όλους αυτούς στο γυαλί της τηλεόρασης που μιλάνε λες και ξέρουν. Τους έχω σιχαθεί κι αυτούς που γυρνάνε και σου λένε "επιλογή σου ήταν, τι κλαις;" και χαίρονται στην άνεση της δικής τους ζωής χωρίς να νοιάζονται τι γίνεται πέρα από τη δική τους πλαστική, "όμορφη" φαινομενικά ζωή. Ποιος όμως άφησε τον άλλον να έχει το πάνω χέρι σ'αυτή τη σχέση; Γιατί να πρέπει να λέμε "ναι" και να σκύβουμε το κεφάλι στη κάθε μαλακία που μας συμβαίνει κι αντί να φωνάξουμε και να διώξουμε αυτό που μας κολλάει στο πριν το αφήνουμε εκεί, να κάθεται σαν αόρατο βάρος στους ώμους μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας. Η ζωή προχωράει δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο, εσύ γιατί να κοιτάς πίσω, ποιος ο λόγος; Πρέπει να κρατάς πάντα τα καλά, ξέχνα τα κακά, μόνο οι όμορφες σκέψεις φέρνουν στα χείλη μας χαμόγελο για να συνεχίσουμε, για να γελάμε δυνατά σαν να μην υπάρχει αύριο, να αντέχουμε. Οι άλλες σκέψεις σε κάνουν να βουρκώνεις και εκεί που κλαις σκέφτεσαι ότι κι όταν ήσουν μικρό έκλαιγες για τα πάντα και θυμάσαι τον μπαμπά σου που σου λέει "άντε, κλείσε τη βρυσούλα". Να, ακόμα και μια μικρή όμορφη σκέψη από παλιά σε κάνει να χαμογελάς.

Σε ένα συνέδριο μια ψυχολόγος σήκωσε ένα ποτήρι νερό και ρώτησε τους φοιτητές τι βάρος νομίζουν πως έχει. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι θα πει κάτι σχετικά με το αν βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Τέλος πάντων, συμφώνησαν σε ενα χ βάρος και τότε τους είπε  αν το κρατήσω για λίγα δευτερόλεπτα, δε με ενοχλεί, δεν είναι αρκετά βαρύ για να με πονέσει. Αν το κρατήσω για ώρες, θα μουδιάσω και θα νιώσω ενόχληση ενώ αν το κρατήσω για μέρες θα πονάω και δε θα νιώθω το χέρι μου. Έτσι είναι και αυτά που μας έχουν στεναχωρήσει, όσο πιο πολύ τα κρατάμε, τόσο μας πονούν. Πρέπει να θυμόμαστε που και που να αφήνουμε το ποτήρι κάτω.

Η μοναξιά, ξέρεις, μπορεί να είναι ευλογία ανά περιπτώσεις. Μόνο όταν έχεις στερηθεί ό,τι ποθούσες και έχεις βρεθεί σχεδόν χωρίς τίποτα και μόνος μαθαίνεις ποιος είσαι. Μόνος, μόνη, γιατί όχι; Μπορεί να σε τρομάζει αλλά στο τέλος νιώθεις πως νίκησες σ'αυτή τη σχέση και πως έδιωξες ότι κι αν σε ενοχλούσε.

Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.

*σ'ευχαριστώ ντίντι για τις πιο όμορφες συμβουλές.

7 Αυγούστου.

Τα πιο όμορφα χρώματα στον ουρανό.Παίζει το θέλω κοντά σου να μείνω στο σιντί.
Το μόνο πράγμα στο μυαλό... Ελλάδα.
......Κι ένας έρωτας που θέλεις κοντά του να μείνεις. Αλλά που δεν ξέρεις καν ακόμα που μένει. Κι αναρωτιέσαι πότε θα έρθει. Σαν πολύ δεν άργησες, άτιμε;
Ακόμα και το πιο όμορφο δειλινό είναι ακόμα πιο όμορφο άμα το βλέπεις με παρέα.
Ένα από τα ομορφότερα δώρα που παίρνεις όσο μεγαλώνεις είναι αγάπη και καλοί φίλοι. Και άπειρα γέλια. Και κλάμματα... από τα γέλια εννοείται.
Και όμορφα καλοκαίρια.
Και ζεστοί καφέδες στα πιο ωραία τρυπωμένα καφέ με το χειμώνα να χτυπάει την πόρτα.
Και γράμματα...
Και... Μόνο αγάπη...
Και στα γράμματα είναι εκείνη η ατέλειωτη αγάπη και στα φεισμπούκια που μιλάμε συνέχεια.. Και πάντα κάθε συζήτηση μεγάλη μας θα τελειώνει με δύο λέξεις μόνο:

Μου λείπετε.

Το ό,τι.

Ξέρεις τι είναι τη μια στιγμή να νιώθεις ότι είσαι μόνος σου κάπου μακριά και την άλλη να πονάει το στομάχι σου από τα γέλια; Έτσι έγινε και χθες και σήμερα.

Χθες, ήταν η φίλη που έχω από μωρό. Στην κυριολεξία μεγαλώσαμε με ένα ταβάνι διαφορά. Ξέρεις, οι αληθινοί φίλοι δεν μετριούνται στο πόσο συχνά τους μιλάς ή τους βλέπεις. Μετριούνται εκεί που έχεις να τους μιλήσεις καιρό, όσο μπορεί να μεταφράζεται σε εσένα ή σε εμένα ο πολύς καιρός, κι εκεί που τους μιλάς όλα είναι ωραία και είναι σαν να μιλήσατε χθες για τελευταία φορά. Έχω βαρεθεί να γράφω στον υπολογιστή μου για την ξενιτιά μου και γι'αυτό δεν θα το κάνω σήμερα, είπα. Αλλά πάλι εκεί πάω. Γιατί από εκεί άρχισε όλος ο τελευταίος χρόνος μου. 1 χρόνος και 1 βδομάδα. Πότε πέρασε; Αυτό έλεγα στην Βίκυ. Πότε; Κι όμως, πέρασε. Αλλά ήταν ο πιο βασανιστικά αργός χρόνος του κόσμου. Αν υπήρχε θέση να του βάλω, θα ήταν η 2η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου. Δεν με πειράζει που είμαι μόνη μου εδώ, πολλοί με ρωτήσανε πως νιώθω το πρωί που ξυπνάω, που δεν ακούω ελληνικά, ποιον έχω να του πω μια μαλακία στο λεωφορείο, να πιούμε ένα καφέ στα γρήγορα, να αράξουμε κυλικείο, να μην ξυπνήσουμε ποτέ για το μάθημα... Δεν με πείραξε όμως, ακόμα κι αν δεν είχα αυτά. Γιατί δεν ξέρω, έτσι εξελίχθηκε η τεχνολογία και τώρα τους βλέπεις πεντακάθαρα στην οθόνη σου όσους αγαπάς σαν τρελός. Κι όσα δεν τους έλεγα, τα έγραφα εδώ. Γιατί πάντα ήμουν πολύ περήφανη για μένα για να τους βαρύνω με τα ασήμαντα προβλήματά μου. Μου φτάνει αυτό το "σε σκεφτόμουν" που άκουσα από άτομα που μετράνε.

"Σε σκεφτόμασταν γιατί έλειπε το γέλιο σου."

"Σε σκεφτόμουν όταν πήγαινα στη σχολή."

"Σε σκεφτόμασταν όταν είχες κάνει εκείνη την επική μαλακία, και ξέρεις, εκεί στον καφέ το συζητούσαμε... και μας έλειπες."

Είμαι πολύ τυχερή να έχω ακούσει αυτά τα λόγια στη ζωή μου. Και είμαι τυχερή που συνέβη κι αυτό με τα ξένα, όσο κι αν το βρίζω κάθε πρωί που ξυπνάω που με έκανε να κλαίω σερί έναν χειμώνα.


Χθες, 2:02:30. Τόσο κράτησε η κλήση μας. Και ταξιδέψαμε ένα χρόνο πίσω, ματηνμπαναγία. Και τι δεν είπαμε; Και τι δεν έγινε στις ζωές μας; Αλήθεια, δεν ξέρω. Σκέφτομαι αυτά που μου είπε το Βικάκι και με πιάνουν τα ζουμιά, πάλι. "Αλήθεια σε σκέφτομαι ρε Αναστασάκι, ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι τι να κάνεις και πως τα περνάς εκεί που είσαι" ή κάτι τέτοιο. Δεν φαίνεται κάτι το σημαντικό αλλά άμα το ακούς ρε συ, κάτι γίνεται μέσα σου. Μπορεί να μην έδινες σημασία παλιά, αλλά φτάνει μόνο να ακούς ότι κάποιος σε σκέφτεται και έχει ένα κομματάκι αγάπης μέσα του για σένα.

 Σήμερα, μιλούσα με ένα μάφιν. Έτσι θα το γράφω γιατί είναι μάφιν και για να μην προδώσουμε ταυτότητα. Δεν το ξέρω το μάφιν, αλλά έχει πλάκα άμα μιλάμε. Και ξαναπόνεσε το στομάχι μου από τα γέλια. Κι είπαμε τόσες μαλακίες που ένιωσα πως αυτές οι δύο μέρες(νύχτες) που πέρασαν είναι σαν ένα προμήνυμα για τις μέρες που έρχονται. Γιατί στο τέλος αυτής της βδομάδας θα γελάσω από κοντά με τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα και θα τα δω, επιτέλους. Δεν ξέρεις τι είναι να μην έχεις πιει καφέ με φίλους-φίλους (δεν είναι σαν το καρέτα-καρέτα, είναι εκείνοι οι φίλοι που λένε ότι διάλεξες σαν οικογένειά σου) 10 μήνες. Γιατί από τους άλλους, ένα σωρό εδώ. Κι εκεί, κι οπουδήποτε βασικά. Αλλά σαν τους φιλίες που ξεκινάς στη σχολή, πιστεύω, δεν θα ξεκινήσεις πουθενά.

Στο μυαλό μου, αυτό το καλοκαίρι λέει θα είναι το πιο όμορφο όλου του κόσμου. Και θα ήθελα να είχε και λίγο έρωτα μέσα γιατί μου έλειψε. Αλλά ντάξει ας έχει πρώτα πολύ γέλιο και αγάπη και θα έρθουν και τα άλλα με τη σειρά τους. Έτσι; Έτσι... Τα λέμε!

The post #1

Ξέρεις τι σημαίνει Απρίλης μήνας στην Αγγλία; Ούτε εγώ ήξερα! Ομίχλη το πρωί, μουντάδα το μεσημέρι, βροχή το απόγευμα, σύννεφα το βράδυ. Ίσως για να ταιριάξει με τη διάθεση. Ναι, δεν ξέρω. Κάτι τέτοιο. (σ.σ. αυτό ήταν το εκατομμυριοστό πεντηκοστό όγδοο δεν ξέρω που έχω πει μέσα σε μια βδομάδα, πέντε, άντε έξι δεν μου φτάνανε).

Ήταν μια περίεργη βδομάδα, και σ'αυτό το σημείο να ξέρεις δεν άρχισα να την υπολογίζω από την περασμένη Δευτέρα. Πες από τα μέσα της περασμένης βδομάδας. Το θέμα είναι ότι ζεις τη ζωή σου με κάποια άτομα μέσα της, είτε βρίσκονται καθημερινά εκεί, είτε περισταστιακά, είτε οποτεδήποτε.  Κι ενώ σε κάποιες περιπτώσεις/σχέσεις/καταστάσεις ξέρεις ότι δεν πάει άλλο, ότι αυτός ο άνθρωπος φεύγει από την καθημερινότητά σου, όταν έρχεται αυτή η στιγμή είσαι σκληρός και όχι άδικος αλλά περίεργος. Ξέρεις ότι αύριο δεν θα του μιλήσεις και νιώθεις οκ την πρώτη ώρα, μετά από αυτή όμως τι; Παίζει κι η συνήθεια ρόλο σ'αυτό -μεγάλο ρόλο- αλλά όταν πιάνεις τον εαυτό σου μετά από λίγο καιρό να λέει με δάκρυα έτοιμα στα μάτια "Σίγουρα θα του το έλεγα αυτό..." αυτό τι σημαίνει; Είναι πάλι η συνήθεια; Και γιατί η γαμημένη η συνήθεια να είναι τόσο δυνατή;

Κι έχεις και τα συναισθήματα, αχ αυτά τα συναισθήματα, που είχαν βολευτεί πολύ μέσα σου και δεν ήξερες ότι υπάρχουν και ξαφνικά κάνουν μικρές εκρήξεις και σου λείπουν πράγματα που δεν ζητούσες αλλά ήξερες ότι θα ήταν εκεί όταν θα ήσουν δίπλα στον άλλον... Όπως ένα άγγιγμα ακόμα το βράδυ ή ένα βλέμμα ή η σιωπή δίπλα στη θάλασσα, κι ας ήταν σιωπή... έκανε φασαρία....

Και μετά σε πιάνει ο εγωισμός και το γαμώτο σου και λες δεν προσπαθήσαμε αρκετά αλλά κι αυτός το είπε αυτό κι αμέσως το τελειώσαμε και μετά λες θα στείλω αλλά κι εκείνος δεν έστειλε ποτέ αυτή τη μια βδομάδα και μια μέρα. Και γιατί να το κάνεις πάλι εσύ; Δηλαδή γι'αυτό δεν έχουμε αυτόν τον εγωισμό εκεί μέσα, τον ρίχνουμε μια φορά, φτάνει. Δεν είναι έτσι το ξέρω αλλά υποτίθεται άμα ο άλλος ένιωθε κάτι δεν θα το έδειχνε; Όχι, δεν είναι ο φόβος μην ξαναγίνει το θέμα σκατά, είναι όλα τα άλλα μαζί που λέγανε "έλα, τέλος" κι εσύ έλεγες όχι αλλά ποτέ μα ποτέ δεν πάλεψες, απλά βολεύτηκες στην ιδέα και όταν ήρθε το τέλος είπες αμέσως ναι και ποτέ μα ποτέ δεν προσπάθησες...

Deep thought something

Πάνε 8 μήνες και 2 μέρες( ή και ίσως 3 μιας και αυτή τη στιγμή που γράφω μπαίνει η 24η Φλεβάρη του '14) από τότε που αποφάσισα να μπω και να γράψω εδώ κανονικά-κανονικά. Γιατί είχα προσπαθήσει να γράψω και τον Δεκέμβρη αλλά δεν έβγαινε τίποτα.

Κάτι βράδια σαν κι αυτά κάτι σε πιάνει και θες να γράψεις κάτι, όχι τόσο να μιλήσεις αλλά να εκφραστείς κάπως... αλλιώς. Βασικά συνειδητοποίησα ότι ήδη είμαι στην 5η γραμμή αυτού του ποστ και έχω μετρήσει 2 φορές τις μέρες που έχουν περάσει σαν φυλακισμένη. Η 2η ήταν τώρα που μέτρησα πόσος καιρός πέρασε από τότε που πήγα Ελλάδα. 6 μήνες και 15 μέρες. Το δύσκολο με την ξενιτιά τελικά δεν είναι να το αποφασίσεις να φύγεις αλλά το να καταφέρεις να περάσεις τις όποιες δύσκολες μέρες μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους. Στη δική μου περίπτωση είναι οι φίλοι μου, η γιαγιά μου κι ο ξάδερφός μου που είναι η ζωή μου όλη. Σήμερα μου είπαν ότι άμα πάω Ελλάδα θα δω κι εγώ ότι θα με έχει περάσει στο ύψος, τόσο λέει μεγάλωσε, όχι ότι εγώ είμαι και κανάς Φασούλας αλλά το άτιμο 10 χρονών και είναι πάνω από 1.60.

Οι φίλοι είναι μια άλλη κατηγορία. Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι που τα μάζεψαν κι έφυγαν θα συμφωνήσουν αλλά όταν φεύγεις ξέρεις ποια άτομα θα μείνουν φίλοι σου αλλά και πάλι δεν είναι ουσιαστικά φίλοι σου. Δηλαδή ναι, τους αγαπάς και σ'αγαπούν και ναι νοιάζεστε ο ένας για τον άλλον και μιλάτε και άντε να γράψετε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα αλλά σταματάς να είσαι μέρος της καθημερινότητας του άλλου. Σταματάς να ξέρεις όλα αυτά τα μικρά που έχουν σημασία όταν είσαι με τον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο. Όλα αυτά τα χαζά που θα σου πει η φίλη σου στη σχολή κι ο κολλητός σου στον καφέ. Γιατί όταν ρωτήσεις τι νέα; θα σου πει τα βασικά, μόνο αυτά δεν θα θυμηθεί τα άλλα τα χαζά. Ούτε κι εγώ θα τα θυμηθώ από τη μέρα μου. Αλλά αυτό. Κι έτσι δεν ξέρω, χάνεται κάτι. Και χάνομαι κι εγώ στη μοναξιά μου.

Έπειτα είναι κι η νοσταλγία. Για τα πάντα. Έφτασα ακόμα και σε σημείο να νοσταλγώ την κούπα με την οποία έπινα καφέ κάθε μέρα στο σπίτι μου στην Αθήνα. Μου λείπουν τα πάντα και οι πάντες. Μου λείπουν οι απροοπτοι καφέδες με τα παιδιά και τα σουβλάκια το βράδυ, να κάνουμε βόλτα στο Θησείο και κάτω από την Ακρόπολη, στην Πλάκα, στην Πνύκα, δίπλα στη θάλασσα στον Φλοίσβο και στη Βουλιαγμένη. Μου λείπει να πηγαίνω σ'αυτό το κωλοχανείο του ΤΕΙ Αθήνας που είχα περάσει από σπόντα όταν είχα δώσει τα χειρότερα γραπτά της ζωής μου γιατί εκεί είχα περάσει τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Μου λείπει η Βίκυ που μεγαλώσαμε μαζί, μου λείπουν η Εβίνα, η Κική κι ο Αντρέας από το σχολείο, μου λείπουν τα παιδιά από τη σχολή η Αναστασία, η Βασιλική, η Αργυρώ, η Βέφα, η Μαρία κι ο Άλκης, μου λείπουν η Σάντυ, ο Βασίλης, η Βάσια κι η Βανέσσα που ήταν μεγάλο μέρος της ζωής μου από σπόντα. Και το κακό είναι ότι πόσες φορές να τους πεις ότι σου λείπουν και ότι τους αγαπάς; Γιατί ναι, τώρα κάθε φορά που μιλάμε, όποτε μιλάμε, κλείνω τη συζήτηση με ένα μου λείπετε ρε γαμώτο και σας αγαπάω πολύ, σαν μια γκομενίτσα ξέρωγω :P

Μου λείπει το σπίτι μου και το κρεβάτι μου και το μαξιλάρι μου και το πόσο βολεμένη ήμουν στην ζωή μας εκεί γιατί εκεί ανήκαμε και ξαφνικά χρειάστηκε να φύγουμε λόγω κρίσης γιατί άμα μέναμε δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε.

Χθες διάβαζα ένα βιβλίο το The Fault in our Stars του John Green και τέλος πάντων η πρωταγωνίστρια του βιβλίου (έτσι τους λένε αυτούς που έχουν κυρίαρχο ρόλο στα βιβλία; Δεν ξέρω) χάνει από καρκίνο τον μοναδικό άνθρωπο κοντά της που μπορούσε να μιλήσει και να πει οποιαδήποτε βλακεία, να εκμυστηρευτεί οτιδήποτε, έχασε τον μοναδικό άνθρωπο που πέρασε ωραία μαζί. Και όταν διάβαζα αυτό το κομμάτι ξέσπασα σε τέτοια κλάμματα γιατί ήταν που ήταν συγκινητικός ο τρόπος γραφής του Γιαννάκη του Γκριν αλλά και γιατί ταυτίστηκα με την κοπέλα γιατί κι εγώ τους έχασα από δίπλα μου, μας χώρισε ένας άλλος, διαφορετικός καρκίνος, η απόσταση. Το "μου λείπετε" δεν φτάνει για να δείξω πόσο πραγματικά λείπουν από μέσα μου, από την ψυχή μου. Είναι κομμάτι της ζωής μου, είναι η ζωή μου εκεί τα πρώτα 19 χρόνια της ζωής μου και τώρα, σχεδόν 1 χρόνο μετά θα έχω ζήσει ένα χρόνο στην Αγγλία. Έχω να τους δω και να τους μιλήσω από κοντά από τις 8 Αυγούστου του 13 και ίσως για αυτό γράφω τώρα αυτές τις βλακείες και είμαι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη αλλά ναι.. Κάπως έτσι.

Στις 21 Μαΐου του '13 είχαν έρθει τα παιδιά από τη σχολή να με χαιρετήσουν φεύγοντας για εδώ στο αεροδρόμιο κι εγώ ένιωθα περίεργα γιατί δεν ήξερα πως νιώθω ή πως να φερθώ. Αν μπορούσα τώρα να πάω σε εκείνη τη στιγμή θα τους αγκάλιαζα όλους τόσο πολύ που δεν θα τους άφηνα να φύγουν από κοντά μου για να έχουμε να λέμε μαλακίες για μια ζωή.

Και οι μέρες περνάνε λοιπόν, κι εγώ ειμαι εδώ να ψάχνω για το πόσο κάνουν τα εισιτήρια για να πάω έστω και για μια βδομάδα πίσω, με τις όμορφες στιγμές να είναι στο μυαλό μου σε κάθε ποστ στο φέισμπουκ που θα πούμε χαζομάρες και με κάποια δάκρυα, να κλαίω θέλοντας να είμαι μαζί τους σε γενέθλια,  Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, στους καφέδες της κοπάνας από τη σχολή και στα πάντα. Περιμένοντας μέχρι να έρθει η στιγμή που θα τους ξαναδώ όλους και θα τους αγκαλιάσω έναν έναν και θα τσιρίξουμε από τα γέλια.

Μόνο με την αγάπη προχωράμε στη ζωή μας, το έχετε καταλάβει κι εσείς έτσι;

Πουλί ταξιδεμένο σε μακρινό νησί...