*

Μου λείπεις αυτές τις στιγμές που δεν είσαι εδώ να με αγκαλιάσεις για να μυρίσεις τα μαλλιά μου,
να περπατήσεις δίπλα μου στο πάρκο και να σου δείξω τα σκιουράκια που πάνε σαν τρελά πάνω κάτω στα δέντρα,
να κάτσεις δίπλα μου στο παγκάκι κι απλά να μη μιλάμε, να είσαι εκεί.
Μου λείπεις αυτές τις στιγμές που ξυπνάω και δεν είσαι δίπλα μου να αφήνεις τη μυρωδιά σου στα σεντόνια, να σηκωνόμαστε μαζί και να φτιάχνουμε καφέ κι ύστερα πάλι να μην είσαι εκεί στο πρώτο τσιγάρο της ημέρας.
Μου λείπεις όταν κάθομαι στο μπαλκόνι μόνη κοιτώντας τα απέναντι παράθυρα και δεν μπορώ να σου σχολιάσω το πόσο μ'αρέσει το αεράκι που έβαλε και να σου γκρινιάξω για τη ζέστη του καλοκαιριού.
Μου λείπεις όταν δεν είσαι δίπλα μου στο αμάξι να γελάμε και να βρίζουμε τις μαλακίες των μπροστινών. Να σου φωνάζω και να σου τραγουδάω κι ύστερα πάλι ηρεμία και τοπία και μετά ξανά να μου κρατάς το χέρι.
Κι εγώ; Εγώ τι να κάνω για αυτό; Απλά βάζω μόνη μου τη μουσική στο αμάξι να ακούσω, λες κι είσαι εκεί, και τραγουδάω και κάνω ένα μικρό πάρτι μέχρι να φτάσω στη δουλειά, λες κι είσαι εκεί.
Έχω δύο καρέκλες στο μπαλκόνι, για όταν έρθεις, να είναι εκεί.
Έχω δύο μαξιλάρια στο ημίδιπλο κρεβάτι μου, για όταν έρθεις, να είναι εκεί.
Έχω άπειρες κούπες του καφέ στο ντουλάπι μου γιατί μου γλιστράνε όταν τις πλένω και τις σπάω και θέλω να είμαι σίγουρη πως όταν θα έρθεις, θα είναι εκεί...

*σε αυτόν τον άγνωστο που ελπίζω, κάπου, κάποτε, κάπως να έρθει στη ζωή μου.

And all I think about is you....

Έχεις δει ποτέ την Αθήνα από ψηλά; Δεν βλέπεις πράσινο, όπως σε κάτι άλλες εξωτικές χώρες, βλέπεις πολλά διαφορετικά άσπρα -μα που είναι στην αλήθεια γκρι και μπεζ και μαύρα από το καυσαέριο- σπιτάκια και άπειρες πολυκατοικίες να έχουν χτιστεί άναρχα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου. Μια πανέμορφη αναρχία. Αυτό σκέφτηκα χθες καθώς περνούσε το αεροπλάνο πάνω από όλη την Αττική και με πήγαινε μακριά σου, πάλι... Άμα είσαι τυχερός και δεν έχει και σύννεφα, βλέπεις και ένα απέραντο μπλε και μικρούς κολπίσκους που στις ακτές τους έχουν κάτι τιρκουάζ νερά να τα πιεις στο ποτήρι. Άμα έχει όμως συννεφιά, να ξέρεις πως μόλις ανέβει το αεροπλάνο πολύ ψηλα βλέπεις τον ήλιο που πριν ήταν κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα. Υπέροχο σου λέω.
Είναι πανέμορφο στα μάτια μου το ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα. Έτσι απλά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Από τις πολυκατοικίες απέναντι από το μπαλκόνι του διαμερίσματός μας, που μας πνίγουν τη θέα της Ακρόπολης μέχρι τα άπειρα αμάξια στην Πειραιώς που κάνουν φασαρία το βράδυ. Έχουν κάτι γνώριμο τα πάντα, σου φέρνουν αυτό το συναίσθημα του "σπιτικού" κι όχι του σπιτιού. Τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα στο σταθμό το βράδυ, η μυρωδιά της μπουγάτσας και του καφέ το πρωί. Η αίσθηση της γειτονιάς. Το να είμαι σε απόσταση αναπνοής από τους φίλους μου και τη γιαγιά μου, να κανονίζω καφέ και σε 5 λεπτά να είμαι εκεί, έτσι στα απρόοπτα. Να γελάς με την παρέα σου πίνοντας ούζο και να βλέπεις την Ακρόπολη από το λόφο της Πνύκας. Πως γίνεται να μην τα βλέπεις κι εσύ όλα αυτά όμορφα; Και γιατί να μας τα έχουν κάνει έτσι ώστε να μην τα χαιρόμαστε όλα αυτά καθημερινά, γαμώτο;
Πέρασαν κιόλας 2 μήνες που ήμουν εκεί και 2 χρόνια από όταν έφυγα και πάλι το να φύγω ήταν το ίδιο δύσκολο με την πρώτη φορά. Σκέφτομαι πως για αυτό πάντα αρχίζω να μαζεύω τη βαλιτσα πάντα 2 ώρες πριν φύγω από το σπίτι. Απλά δεν θέλω να φύγω. Θέλω να το αργήσω... Ξέρεις, πως όταν ετοιμάζεσαι για διακοπες και ξεκινάς βαλιτσα 2 μέρες πριν από τη χαρά σου; Ετσι κι εγώ το αργώ, λες και θα κρατήσει παραπάνω... Και να τους εξηγούσα δηλαδή, δεν θα με περιμένανε στο αεροπλάνο. Χαζομάρες, κατάλαβες;
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω για αυτό το καλοκαίρι. Ήταν απλά τόσο όμορφο και όπως όλα τα ωραία στη ζωή έφυγε γρήγορα. Όταν έφτασε πάνω από το Λονδίνο η πρώτη μου σκέψη ήταν τα πανομοιότυπα σπίτια σε κάθε γειτονιά και η ξεκάθαρη ρυμοτομία της πόλης. Καθαρές γραμμές, μέχρι και καθαρές γωνίες στο χτίσιμο των σπιτιών και πολλή συννεφιά μαζί με κίνηση. Άσε που όπως περνούσαμε πάνω από τις ακτές, τα νερά δεν ήταν μπλε... Είχαν το χρώμα το βρωμί. (ναι είναι χρώμα, ντάξει;) Και μετά πρέπει να ψιθύρισα ένα "αυτό ήταν και φέτος..." χωρίς να με νοιάζει αν με πήρε χαμπάρι η διπλανή μου ή όχι.

Όλα αυτά αντί της λίγης (άπειρης εννοώ) γκρίνιας που κάποιος από τους φίλους μου θα αναγκαζόταν να υπέμενε ξημερώματα Κυριακής αλλά το να τα γράψω φαινόταν καλύτερη λύση. Μέχρι την επόμενη φορά, θα μου λείπεις....